#418 - De droom

    Na een half uur kletsen over de film Her hoorde ik de redacteur van mijn collega-debutant aankomen. Sandra schoot van haar stoel af toen ze het ook hoorde. Ze wenste me nog snel succes voor ze haar laptop in haar tas propte en de gang door huppelde. Daadwerkelijk huppelend.

    Stiekem vond ik het jammer dat we niet langer door konden kletsen. Ik had nog uren gespreksstof met alle geschilderde personages die ik op de muren van de wachtkamer herkende. Zo anders dan thuis in Veenendaal. Gesprekken kon ik maar moeilijk verder brengen dan “lekker weertje buiten“ en van de voetbalkantines en kledingwinkels snapte ik de charme nooit. Maar hier? Hier was er kleur, leven en vonden mensen het juist leuk als ik uren doorratelde over mijn favoriete verhalen. Waarom ze zo cool waren. Waarom ze me zo raakten.
    Hier voelde ik me zo...normaal.

    ‘Ah, Menno!’ Een kale man met lichtblauw hawaii shirt en dikke krulsnor was naast me komen staan. Niet wat ik bij Robert had verwacht na ons mailcontact. Ik mocht het wel.
    ‘Ik ben echt veel veel veel te laat, sorry!’ Hij gaf me een handdruk zo stevig als zijn stem en klopte op mijn schouder.
    ‘Gaan we gewoon inhalen,’ zei hij, ‘geen zorgen! We hebben ook genoeg om het over te hebben, want Wereldmacht? Ik heb nog apart tijd tijd gemaakt om het een tweede keer te lezen.’
    Ik voelde mijn wangen rood worden. Hij had apart tijd gemaakt, voor míjn verhaal? Nee, het was vast gewoon beleefdheid. Ofzo.
    ‘Laat wel duidelijk zijn,’ zei hij, ‘we moeten eraan sleutelen. Veel op sommige plekken.’ Robert klonk serieuzer, gelukkig nog wel met een lach. ‘Meer zintuiglijk schrijven, meer doen met het conflict van Lucius qua thema. Alsnog heb je hem rétegoed uitgewerkt hoor.‘
    Noemde zo’n slim literair type als Robert mijn personage nou “retegoed uitgewerkt”? Dat…dat moest ook wel beleefdheid zijn.
    ‘Klaar voor?’
    ‘J-ja,’ riep ik, waarna we verder het pand in liepen.

    Was ik nu ook aan het huppelen?