#416 - Uit bed klappen

‘Klapt George voor jou in bed?’ 

‘Euh, Sonja, we kletsten over het droogteprobleem in de Limburgse beken. Je luisterde dus niet. Jij zit met wat anders in je hoofd.’ Petra glimlachte en nam een Lotus Biscoff Sandwich Cookie Vanilla Cream uit een blinkend tinnen schaaltje. ‘Ook een koekje?’

‘Krijg ik een droge mond van, meid.’ Sonja nipte van haar Lipton Ice Tea Peach, zag hoe haar vriendin het koekje in haar mond duwde, staarde even naar het truttige leesbrilletje op haar neus, dacht aan de armspieren van George en knikte haar hoofd lichtjes gebogen. ‘Hoe zit het? Doet hij het bij jou ook?’

Petra slikte het koekje in, wreef met haar linkerhandrug een kruimeltje uit haar mondhoek, tuurde in de blauwe ogen van haar vriendin, aanschouwde de perfect geblondeerde lokken en bedacht dat niemand zo een egaal gebruinde huid kon bereiken door natuurlijk te braden op het strand. Een joekel van een diamant schitterde om Sonja's rechterringvinger en bevestigde de weelde van haar gemanicuurde nagels. ‘Schat, je was er toch oké mee?’

Natuurlijk was Sonja er niet oké mee dat Petra haar George had verleid in café Sport, als een hond ingepalmd en gedomesticeerd. Natuurlijk kon Sonja onmogelijk begrijpen dat George een oude trut met tarotkaarten boeiender vond dan een ravissant ex-lingerie model. Natuurlijk miste ze George’s gerampetamp en braakte ze van het idee dat hij nu Petra’s intieme plekjes beroerde. Als hij ze beroerde? Sonja kwetterde altijd over de klimaatverandering, over dat het niet meer regent, dat de waterputten droog staan. Symbolisch?

Sonja haalde haar ranke schouders op, forceerde een glimlach, merkte dat ze naar de biscuits staarde, hief haar blik naar haar vriendin, naar het plekje tussen de ogen. Ze probeerde in Petra’s ogen te kijken zonder echt te kijken, want de ogen zijn de spiegel van de ziel en ze voelde geen behoefte om haar ziel te openen. Petra zou de jaloezie opmerken, het gemis, de pijn en het verlangen naar het verleden. Het verlangen naar George.

‘Tuurlijk lieverd, George is een vrij mens.’ Een domme, geilige, onnozele knoert was George, dacht ze. ‘En als hij liever met jou over Greenpeace en Greta Thunberg mijmert, wie ben ik om hem zijn plezier te ontnemen.’ Een gelauwerd fotomodel, een tijgerin in bed, een ware femme fatale, dacht Sonja, dat ben ik. Een martial arts expert met zijn geslacht. Waarom bleef ze George begeren? De mannetjes stonden in rijen voor haar in Café Sport. Ze nam haar Lipton en goot drie slokken in haar keel, alsof de prikkeldrank haar prikkels kon wegspoelen, alsof de gekoelde thee haar kon zuiveren en laten genieten van en in het geluk van haar vriendin. Petra straalde als nooit tevoren. Het George-effect?

‘Gaf George jou in bed een applaus?’ vroeg Petra met opgetrokken wenkbrauwen. Haar coltrui kroop hoger, alsof het Petra’s strot wilde dichtklemmen, duidelijk wilde maken dat ze haar spottende zelfvoldane glimlach beter van haar smoel kon halen. Dat ze moest oppassen. En of George dat deed. Als hij hijgend van Sonja afkroop en op zijn kant van het bed rolde, floot hij tussen zijn tanden en petste zijn handen op elkaar. Dan begon zijn geklap traag en bracht hij het ritme gestaag omhoog, tot hij fanatiek rechtsprong en hard en snel met zijn sterke armspieren zijn handen op elkaar trommelde. Een staande ovatie voor zijn prinses. Dan genoot Sonja, voelde ze zich als op een catwalk. Gezien. Goedgekeurd. Prachtig bevonden. Dan boog ze het hoofd en dankte haar publiek. Dan dankte ze haar George. Die George die nu van Petra was.

Sonja knikte, keek opnieuw naar de koekjes, reikte met haar rechterhand naar het glimmende schaaltje, dacht aan de sportschool, landde haar hand op de tafel en keek vragend naar haar vriendin. De diamant blinkte irritant groot.

Petra legde haar linkerhand op de rechterhand van Sonja, alsof ze de diamant wilde doven.

‘Liefje toch,’ fluisterde ze, ‘ik applaudisseer voor hem.’