Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 416  Veel noten op zijn zang hebben

Madeleine, de Duitse echtgenote van mijn neef, is een getrainde klassieke zangeres. Ik zie haar na de afgelopen covidjaren weer en raak in gesprek over haar carrière. Ze heeft ondertussen twee kinderen en geeft zelf zangonderricht.
“Ik kreeg te horen dat ik een goede sopraanstem had”, begint ze. “Al snel werd ik aangespoord om verder te gaan dan ik zelf voor mogelijk achtte. Je moet altijd bezig blijven en je veel ontzeggen om je stem op peil te houden. Het valt allemaal wel mee, maar toch voel je dat je bepaalde zaken niet aankan en dat je om die hoge noot te halen hard moet werken. Ik was dikwijls oververmoeid en prikkelbaar. Soms sloeg net voor een optreden de paniek toe. Niet dat ik mij met hen wil vergelijken, maar ik begrijp de operadiva’s met hun rotkarakters.”

Madeleine hapt  naar adem, dat doen zangeressen regelmatig. Haar zesjarig zoontje vraagt in vloeiend Duits of hij een koekje mag. Heerlijk toch, ukkies die al perfect tweetalig zijn. Ik maak van de gelegenheid gebruik om zijn mama te feliciteren met haar kennis en uitspraak van het Nederlands.

Ze vervolgt: “Onlangs nam ik deel aan een masterclass. De stemcoach bracht me koudweg het nieuws dat ik niet durfde vermoeden:  je haalt wel de octaven van een sopraanstem maar in feite ben je een mezzosopraan. Wat een openbaring. Na jaren inspanning, is zingen plots geen opgave meer. Het is eens zo plezierig. Ik voel me goed in mijn vel en kan weer naar hartenlust zingen.”

Waar had ik dit verhaal nog gehoord? Ik herinner mij een televisieprogramma met Cecilia Bartoli, telg van een sopraan en tenor, die ook later ontdekte dat ze een mezzo is. Ondanks haar immense succes en minutenlange applaus dat voor haar weerklink op podia over de hele wereld, ben ik niet zo gesteld op haar stem. Ik deel die mening met een familielid dat erg veel van opera houdt. Eerder schreven critici over haar dat ze een ‘kleine stem’ heeft. Op Klara, mijn favoriete klassieke radiozender wordt ze nochtans telkens weer de hemel ingeprezen.
Madeleine is het verrassend met mij eens. Ook zij is niet zo'n fan van La Bartoli en vindt het onbegrijpelijk hoe haar jonge leerlingen dwepen met zangeressen en zangers, die best grote namen hebben in de muziekwereld.

“Ik ken nog zo eentje die uit jouw land afkomstig is”, plaag ik haar.
“Mag ik raden, is het een vrouw of een man?”
“Het is een man van vooraan in de vijftig.”
“Welke stem heeft hij, is het een bas, een bariton, een tenor of een contratenor misschien, die zijn weer helemaal in tegenwoordig?”
“Het is een tenor en alle presentatrices, maar ook enkele presentatoren op Klara vinden hem de max. Hij mag dan ook knap genoemd worden.”
“Is het Jonas Kaufmann? Ja het moet Kaufmann zijn, daar zijn al mijn vrouwelijke leerlingen van in de wolken. Wat vind jij van hem?”
“Weinig, ik hou niet van zijn stem. Voor mij is ze te benepen, vooral in de hoge noten, die hij amper haalt, misschien moet iemand hem vertellen dat hij een bariton is.”
“Spijtig voor de diehard liefhebbers, maar ik moet je  overschot van gelijk geven, ook als is het een landgenoot. Ik probeer mijn studenten tot inkeer te brengen, maar tegen zijn looks is weinig in te brengen.”
“Op mijn applaus moet hij niet rekenen. Wordt hij aangekondigd, dan draai ik de geluidskop dicht. Het is zelfs zo erg dat ik zijn stem meteen herken. Tegenwoordig zingt hij aria’s uit de bekende Duitstalige operettes. Mijn ouders hadden alle elpees van Franz Lehár en consoorten. Die zangers herken ik ook, als ze al eens te horen zijn, gaat het volume omhoog.”
“Jij weet wel iets over zangstemmen. Heb je zelf nooit gezongen?”
“Heel lang geleden heb ik de man die de maat sloeg bij het zingen in de kerk wel eens vervangen. De nonnetjes vooraan lachten zich telkens een kriek omdat ik de zang te hoog of te laag inzette. Op applaus heb ik nooit moeten rekenen.”

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi, ik heb je verhaal met plezier gelezen. Alleen die introductie zou ik weglaten. Het doet je verhaal te niet. 

die- hard fans ---> diehard fans

Ook zij is niet zo een fan van ---> voor mij leest het beter: Ook zij is niet zo'n fan van. Maar dat is persoonlijk.

Wat vindt jij van hem?”  ---> foei, Gi!

ook als is het een landgenoot ---> als = al

als ze al eens te horen zijn gaat het volume omhoog.  ---> komma tussen horen en zijn

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je Fief.  Oververhitting doet rare dingen met een mens. Je hebt het bij het rechte eind, die introductie moet weg. Die-hard had ik opgezocht, maar ik vind zelf ook dat het diehard moet zijn. Geen t als jij volgt: dat heeft Madeleine nog niet helemaal door. :-) De komma tussen horen en zijn kan niet, je bedoelt tussen zijn en gaat, vermoed ik. Eea werd aangepast. 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De komma tussen horen en zijn kan niet, je bedoelt tussen zijn en gaat, vermoed ik. 

Inderdaad.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Gi,

Wat een heerlijk staaltje prachtig geformuleerde weetjes stort je over ons uit. Mooi het applaus verbonden aan de muziekwereld, waar het zo vanzelfsprekend is. Eerst dacht ik wel: wat doet dat achterneefje daar? Toen besefte ik: het zorgt voor enscenering. Waarna tot me doordrong: de dialogen zijn monologen. Het is daarmee een leerzaam verhaal met een lekker melig einde.

Je verhaal speelt zich grotendeels af in het rijk van de terugblik. De personages lijden daar wel onder. Je zou dat kunnen ondervangen door hun een eigen herkenbare, misschien wat minder nuffige stem te geven, maar het verhaal heeft denk ik vooral baat bij een meer verhalende, zintuiglijke inbedding.

'Het Klaasje had veel noten op zijn zang.
Het leek, of ze rond haar hoofd krijgertje deden,
het ene oor in en hetzelfde weer uit, of het andere.'

(Gedichtje van C.C.S. Crone (1914-1951) hier in de stad op een muur waar ik elke dag langs fiets. Desondanks ben ik tegen spreekwoorden als titel.)

Rest mij nog de vraag: wie verdient er in je verhaal eigenlijk wél applaus?

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank Kruidnagel voor jouw (immer interessante) reactie(s). Jouw vraag is pertinent. Met mijn verhaal wil ik de teloorgang beschrijven van het 'echte' applaus. Tegenwoordig veren toeschouwers bij het minste uithaaltje van een stem recht, daar waar een 'staande ovatie' vroeger als een uitzonderlijk iets voorkwam. Daarnaast vond ik dat ik voor mijn moed wel een applausje verdiende om vooraan in een bomvolle kerk de toon aan te geven terwijl een hele batterij geestelijkheid mij pal in de ogen keek. 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi,

Leuk verhaal. Ik zie een scene voor me op zondagmorgen. Tante Madeleine is op bezoek en we zitten aan de koffie. Zo een soort gesprek vind ik het.

En weer nieuwe dingen geleerd over muziek. Ben jij soms de Leo Blokhuis van onze zuiderburen?

Grtz,
Taco 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Taco, dank je voor de toffe reactie. Leo Blokhuis zegt mij niets en ook na hem te googelen blijft hij voor mij een illustere onbekende, waarschijnlijk omdat zijn specialiteit popmuziek is. 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Gi, dat is altijd beter dan impertinent. Ontwaarding is helaas de aard der zaken. Zo leven we in een heelal vol entropie, en zijn weemoed en nostalgie krachtige zonden. Mijn schoonvader is fan van folk en had lang haar, maar klaagt over herrie als zijn zoon de keukenradio aanzet en Harry Styles komt langs met zijn watermeloen.

Een bemoedigend applausje voor de moeite, vanaf welke mate van moed en vooral kunde is dat een verdiend applaus?

Tot slot een favoriet spreekwoord van wijlen mijn oma: 'Als het getij verloopt, moet men zijn bakens verzetten'. Makkelijker gezegd dan gedaan, natuurlijk.

Lid sinds

2 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Gi: Je hebt wel veel noten op je zang wanneer je Bartoli en Kaufmann zomaar de grond durft in te boren. Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat ik het wel een beetje met je eens ben, vooral wat de laatste betreft. Bartoli geef ik het voordeel van de twijfel ook al komt haar stem naar mijn smaak dikwijls te gekunsteld over. 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, nog nooit van Jonas Kaufmann gehoord en dat moet ik blijkbaar zo houden. Graag gelezen en iets geleerd. Overigens, op negentienjarige leeftijd, na één jaar zangles vertelde mijn zangdocent dat ik de eerste leerling van haar was waar tegen ze moest zeggen dat het nooit zou lukken. Ik haalde de lage tonen van de bariton amper en de hoge tonen van de tenor piepte bij mij als een tram in de bocht. "Iedereen kan zingen", zou ze nooit meer gebruiken.

Ik weet dat je van sfeertekening houdt bij het introduceren van je verhaal, maar ietsje minder mag van mij. En het koekje voor het vertederende joch is mooi beschreven, maar ik weet niet wat dit in het verhaal doet.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha MCH, daar ben je weer. Goede vakantie gehad?  Verfrissend, dat je nog nooit van J.K. gehoord hebt. Het koekje had ook een ijsje of een lolly kunnen zijn maar het was voor mij een aanleiding om aan te geven dat wie moeite doet om de taal van een gastland onder de knie te krijgen dit talent spelenderwijs doorgeeft aan zijn kinderen. 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, prima vakantie gehad. Ondanks getipte berichten op andere sites :).
Het koekje of lolly of ijsje, geeft voor mij een sfeer en draai aan het verhaal. Het kost mij daarna wat moeite om in de dialoog te komen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

MCH, heb net de tip ontdekt op de bewuste site. Uit de commentaar van de tipgever blijkt alvast dat hij niet wist dat er in het verleden al meerdere tips in jouw mandje vielen. Straks ga ik lezen.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi: zoals steeds een onderhoudend stuk.

(Ik ken niks van opera, en wens dat zo te houden, wat dat betreft kom ik niet in het verhaal, volledig te wijten aan mijn onkunde)

GG!

 

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Gi

Veel bijgeleerd dankzij je tekst, ik ken zelf weinig over klassieke zangstemmen. In tegenstelling tot eerdere verhalen die ik van je las, mis ik hier de literaire saus in de tekst zelf, waardoor het wel interessant is, er een diaoog neergepend wordt maar het verhaal zelf wat vlak blijft.

Dat vind ik wel wat jammer.

Johanna