#413 Heilige nachtrust

‘Hij is wat?!’ Met een luide bons liet de kabouterkoning zijn vuist neerkomen op de armleuning van zijn troon.
De lakei zette verschrikt een stap naar achter en herhaalde met piepende stem de boodschap. ‘Hij is in staking, Sire.’
‘Waarom zou hij in oppergnoomsnaam in staking gaan?’
‘Hij beweert dat u hem zand in de ogen heeft gestrooid.’
De mond van de koning zakte open. ‘Hoe komt hij daar nou bij?’
‘Het zand dat ze hem leveren, is geen slaapzand.’
‘Slaapzand, strandzand, speelzand; het is allemaal één pot nat.’
‘Het werkt echt alleen met slaapzand, Sire.’
‘Nonsens. Trek hem van zijn wolk en breng hem hier!’

Klaas lag wat te dommelen toen hij iemand zijn naam hoorde roepen. Kreunend richtte hij zich op en gluurde over de rand.
‘De koning wil je spreken.’
Hij veerde op en zijn ogen straalden. ‘Mag ik weer slaapzand gaan strooien?’
De lakei schudde zijn hoofd.
De gloed in zijn ogen doofde evenzo snel. ‘Dan laat hem nog maar even zweten. Op nachtrust kun je niet bezuinigen; hij zal wel merken wat slaaptekort teweeg kan brengen.’

En zo geschiedde. Het dagelijks leven raakte totaal ontwricht. Jengelende kinderen dreven hun al even chagrijnige ouders tot waanzin. Lontjes werden korter en korter. Ook in het paleis was de sfeer om te snijden. De koningin dirigeerde haar man naar het andere einde van het paleis met een niet mis te verstane boodschap.

Na een aantal dagen van onthouding, gebood de gefrustreerde koning het slaapzand alsnog te leveren.
In zijn mooiste jas, met gesteven muts en zijn baard tot in de puntjes verzorgd, toog Klaas weer aan het werk. De rust in het land herstelde, het volk leefde op. De ene na de andere mooie droom werd gedroomd.
En de koning … ach, vul dat zelf maar in.