#413 - De zandtovenaar

Haring1, je schept een bijzondere en emotionele sfeer. Waarschijnlijk heb je bij het schrijven zelf wel een traantje weggepinkt omdat je iets heel concreets voor ogen had, maar als lezer krijg je mij niet mee. Mogelijk is dit een stukje van circa driehonderd woorden uit een groter verhaal. Als lezer blijf ik op mijn honger zitten om mij iets te kunnen voorstellen bij de personages, hun band en wiens assen verstrooid worden. 

Hallo haring, mij kreeg je wel mee, traan weggeslikt bij de slotalinea.

Hoi Haring1,

Je hebt een ontroerend verhaal geschreven. Ik heb wel wat moeite met het verschil tussen het eerste deel (strand) en het tweede deel (water). Het zijn allebei afzonderlijk mooie teksten, maar ik mis de verbinding ertussen.

Beste Gi,

Veel dank voor je reactie. Tijdens het schrijven probeer ik te anticiperen op mogelijke opmerkingen. Jouw opmerkingen over de band van de personages en wiens as het betreft, verwachtte ik al een beetje. Ik dacht: ik probeer het eerst zonder de band aan te geven. Aangezien het je hongerig achterlaat, heb ik het bij deze toch opgenomen.

Als het gaat om het as: maakt het echt uit wiens as het is voor dit stukje? Het kan hun moeder zijn, een zus, een gezamenlijke vriendin, een geliefde tante of oma etc. Het brengt ze in ieder geval dichter bij elkaar. 

Weet niet of ik hiermee je honger volledig heb kunnen stillen?

Groet, Haring

Beste Elrie,

Dat is echt fijn om te horen, heel erg bedankt voor je prettige reactie!

Groet, Haring

Hoi Jurrit,

Dank je wel voor de positieve feedback en je reactie.

Ik heb, zij het subtiel vanwege het beperkte aantal woorden, gepoogd meer verbinding te maken tussen de twee delen. Hoop dat het helpt.

Groet, Haring

Hoi Haring,

De setting die je neerzet is bijzonder, en de zonsondergang past er goed bij. Toch vind ik het lastig om met de personages mee te kunnen leven. Dat komt enerzijds doordat ik het hartje toch wel heel sterk associeerde met een verbroken liefdesrelatie (dit is een eigen associatie), en toen er opeens een zus kwam moest ik wel een paar keer opnieuw lezen. Het komt ook wel doordat het van een afstandje geschreven is; 'er rolde een traan over zijn wang', 'ze keken elkaar geemotioneerd aan', lijkt geschreven vanuit het perspectief van een toevallige aanwezige die de personages niet kent. En daardoor zit er ook veel 'tell' in en iets minder 'show'. Als lezer ben ik toch wel benieuwd wat er door ze heen gaat op zo'n voor henzelf bijzonder moment.

Hoi Haring, ik vrees dat ik me bij Gi en Virtuosu moet aansluiten. De tekst staat vol emotie, maar het komt bij mij als lezer niet binnen.

Hoi Virtuosu, 

Dank voor je reactie en feedback.

Een ieder heeft zijn eigen associaties, belevingswereld en referentiekader. Indien jij een hart alleen kunt associeren met liefdesrelaties, zou de as bijvoorbeeld van een gezamenlijke vriendin kunnen zijn, waar de hp mogelijk meer voor voelde. Hartjes zijn, zoals je vast weet, het algemene symbool voor houden van iets of iemand, m.i. niet alleen beperkt tot liefdesrelaties. Ook als je van je kat houdt bijvoorbeeld, zou dat (zeker in deze tijden met social media) veelal met een hartje weergegeven/afgebeeld worden.

Jammer dat je het een lastig stuk vindt. Hoewel ik wel denk dat als je (meer) wil weten over wat er door de personages heen gaat er toch een vorm van medeleven of belangstelling voor hun bij je is opgewekt. Ik heb me met name op de opdracht (zand) proberen te richten. Het zou misschien leuk zijn als de volgende schrijfopdracht zou zijn: ‘Herschrijf opdracht 413 vanuit een ander perspectief of schrijf een vervolg op opdracht 413 vanuit een ander perspectief’ of zo iets.

Groet, Haring

Hoi Fief,

Evengoed dank voor je reactie!

Groet, Haring

Eerst dacht ik aan een sentimenteel personage maar gaandeweg begreep ik dat het om rouw ging en liefde die nergens heen kan. Misschien dat de rouw er subtiel aan het begin erin kan want tranen bij rouw zijn begrijpelijk.

Hoi Odile,

Dank voor de reactie en suggestie. Naar aanleiding ervan neigde ik de tweede zin aan te passen in: ‘Tranen glijden langs zijn wang als hij in gedachten verzonken met zijn wijsvinger in het midden haar naam schrijft, met daaronder de letters R.I.P.’

Maar heb dat uiteindelijk niet gedaan; eerlijk gezegd is het best verwarrend dat de ene week een coach aangeeft om de climax niet aan het begin weg te geven en dat deze week voorgesteld wordt om het aan het begin al aan te geven, terwijl er ontelbare voorbeelden zijn waar aan het einde vaak duidelijk wordt waar het over gaat. Gecombineerd met een eerdere reactie dat er teveel ‘tell’ in zou zitten, was ik in dubio.

Wat so wie so zeer verwondert, is dat als bepaalde zaken weggelaten zijn (don’t tell), dat men dan toch lijkt te willen dat ze toegevoegd worden. 

In het hele stuk wordt niet geopperd dat iemand overleden is, uit de reacties haal ik dat het wel helder is dat het om een sterfgeval gaat, dat lijkt me show (zonder veel tell). Ook van de (niet zo vlekkeloze) band tussen de personages wilde men meer weten en over wie er overleden zou zijn. De aanvankelijk ingehouden emoties bij het zusje en de muziek zijn vormen van don’t tell waar men blijkbaar niet over gestruikeld is. Wellicht dat ik er beter balans in zou moeten brengen of vinden, wat specifiekere feedback daarbij zou op prijs gesteld worden.

Groet, Haring