#411 De druppel
Het is de druppel in de welbekende emmer. Na een heerlijke dag aan het strand met haar vriendin, treft Myrthe om vijf uur ’s middags haar man dronken thuis. Met dubbele tong en een Hertog Jan in zijn hand loopt hij haar tegemoet en lalt: “Hoi lllaiverd, hoe was jullie dag?” In de tuin, onder de bloedhete zon, spelen de kinderen op de trampoline. Het zweet gutst van hun hoofdjes en hun lijfjes zijn rood verkleurd. De aanblik van dit gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel snijdt door Myrthes ziel en bezorgd haar een steek in haar moederhart.
Op dat moment besluit ze bij hem weg te gaan.
Maanden gaan voorbij. Zonder dat iemand het weet, rouwt Myrthe om haar huwelijk. Wachtend op het moment dat hij er klaar voor is om haar los te laten. Zo vaak heeft hij gedreigd zichzelf van het leven te beroven. Met nog een klein sprankje hoop dat hij tot inzichten komt die hun gezin nog een toekomst samen kan geven, zoekt ze hulp. Relatietherapie, huisarts, psycholoog, oudercursus. Als ze beseft dat het niet haar verantwoordelijkheid is of hij er klaar voor is, sluit ze haar rouwproces af.
Het is veertien november als Myrthe Peter opbelt op zijn werk. “Peet, ik ga een paar dagen weg, zorg jij voor de kinderen?” Zijn antwoord is weinig verrassend: “Ja maar ik moet werken, ik kan niet zomaar vrij nemen”. Myrthe wuift het weg: “Er is geen plaats voor “ja maar”, dit moet!” Die avond vertrekt ze voor drie dagen naar het huis van haar vriendin Greetje, die op vakantie is. Daarna krijgt Peet de sleutel. Op zaterdag belt Myrthe hem opnieuw: “Peet, we moeten praten.”
De volgende dag vertrekken ze in haar auto naar het park. Zonder het geluid van de dieselmotor, zou je een speld kunnen horen vallen. Allebei ontwijken ze het gesprek waar zij klaar voor is maar hij niet. Myrthes hart bonst in haar keel. “Hoe zal hij reageren? Hoe zorgt ze dat hij veilig blijft?” Flashbacks schieten door haar hoofd en in gedachten hoort ze zijn stem: "Dan maak ik mezelf van kant."
De bomen in het park zijn kaal en de lucht is grauw. Zo heet als het die bewuste zomerdag was, zo koud is het nu. Schreeuwen, huilen, smeken, Myrthe is op alles voorbereid als ze zegt: “Peet, ik kan niet meer met je verder.” Haar hart slaat over, ze kan niet meer terug. Peet antwoord abrupt: “O, dan zijn we klaar”, draait zich om en beent in een stevige pas het park uit. Ze roep hem na: “Stop, kom terug, we moeten praten, de kinderen…” Peter loopt zonder om te kijken van haar weg. Trillend en totaal verbouwereerd blijf Myrthe achter. Wat haar dan te wachten staat, had niemand kunnen vermoeden.
Pff ziek geweest, niet klaar…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Pff ziek geweest, niet klaar. VT, TT, ik-vorm, van alles geprobeerd. Met in mijn hoofd een hoofdstuk 1 ervoor en 3 tot en met minimaal 5 erachteraan, voelt het niet af en ook niet geschikt als kort verhaal. Ik weet waar het heen gaat, misschien helpt wat feedback me verder op weg, al is de deadline krap besef ik me...
Tja, je vraagt nogal wat,…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Tja, je vraagt nogal wat, Meri. Nu deze opdracht je geïnspireerd heeft tot het schrijven van een novelle/roman, is het wellicht een idee om er in alle rust nog eens naar te kijken, zonder de hete adem van de deadline in je nek, en je verhaal (in delen) bij Proeflezen te plaatsen.
Ik denk in elk geval dat je met tt en de zij-vorm goede keuzes hebt gemaakt. Het heeft de ingrediënten voor een verhaal vol drama. Uitwerking lijkt me de moeite waard.
Ik heb wel mijn twijfels over dat Myrthe haar kinderen een paar dagen zou toevertrouwen aan haar onverantwoordelijke, alcoholistische man.
Dank Musonius. Ik werk er al…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Dank Musonius. Ik werk er al een tijdje aan. De opdracht inspireerde mij vooral om anders naar dit stuk te kijken. Heb wat geknipt voor deze opdracht. Je zou anders hebben geweten dat Peet niet dagelijks beschonken was. Vanwege het aantal woorden de situatie na de drie dagen van huis weg gelaten, het lukte hem inderdaad niet. Als Mythe dat van te voren wist, had ze de kinderen niet bij hem gelaten dat moment.
Dank Musonius! Ik klus zeker in alle rust verder.
Hoj Meri, ik begrijp dat dit…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoj Meri, ik begrijp dat dit verhaal onderdeel is van een groter geheel, maar ingekort voor de opdracht mopgejaagd door de deadline. Zo leest het ook. Je hebt geprobeerd, zoals ik het lees, alle info die we als lezer nodig hebben om het totale plaatje te begrijpen in deze korte tekst te stoppen. Voor mij leest het daarom erg gehaast en van de hak op de tak. De tip van Musonius over proeflezen zou ik ook aanraden. Het verhaal heeft nu geen afgerond einde.
Myrthes hart bonst in haar keel. “Hoe zal hij reageren? Hoe zorgt ze dat hij veilig blijft?” --> dit denkt ze, toch? Dan mogen de ah-tekens weg.
Ook ik had moeite met het feit dat ze met een telefoontje botweg mededeelt dat ze een paar dagen weggaat en de kinderen bij hem achterlaat. Zeker als ze hem in gedachten hoort zeggen dat hij zich van kant maakt. Ik begrijp nu dat het genuanceerder ligt.
Hoi Fief, dank voor het…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
Hoi Fief, dank voor het lezen en je reactie. Ik begrijp je punt. De opdracht gaf mij een stok achter de deur om aan de slag te gaan met dit vervelende deel van mijn verhaal daardoor tegen mijn eigen deadline aan gewerkt. Niet klaar maar wel een stuk opgeschoten. Musonius sprak over een verhaal vol drama, uiteindelijk is het mijn bedoeling vooral een verhaal vol levenslessen te maken.
Je feedback heeft me in ieder geval geleerd dat Mythe er zo niet goed vanaf komt. De moeilijke stukken werk ik verder uit en zet ik ertussen en dan proeflezen wellicht.
Nogmaals dank