# 411 Ons kent ons Herschrijf: Sommige dagen

‘Geef het zout eens.’
‘Alsjeblieft, schat.’
Het porseleinen zoutvaatje is het enige dat nog over is van hun diner-servies dat ze op hun trouwdag, alweer 11 jaar geleden, cadeau kregen.
‘Warm, hè? Zou het buiten al afkoelen?’ Het waterglas trilt in Marja's hand.
Wim staat op loopt onvast richting het gesloten raam, zoekt het koord dat zich tussen de plooien van het dichte gordijn heeft verstopt. Hij sjort en trekt.
Krrrak, daar heb je het al. Ruw opent Wim het raam.
‘Hindert niks, ik maak het wel.’ Marja ziet aan Wims gezicht dat dat hem niet kalmeert. Op sommige dagen is er niets dat hem kan kalmeren. Op sommige dagen houdt ze de ramen liever dicht. Ze voelt een vlaag nauwelijks koelere lucht langs haar gezicht.
‘Haal nog eens een pilsje voor me.’
Ze staat op en denkt: dit is een sommige dag.

Marja heeft haar bord bijna leeg, maar Wim prakt er wat in rond.
Waarom was ze zo stom om dit recept uit te kiezen. Hij wil elke dag aardappels, groente en vlees. Maar ja, die warmte. Een salade is lekker fris. Ze is er klaar mee, dat ze het nooit goed kan doen. Maar wat dan?
‘Waar is mijn vlees?’ Wim laat zijn vraag ongegeneerd vergezeld gaan van een luide boer.
Marja zwijgt. Weer die discussie met alleen maar verliezers.
‘Nou, waarom zeg je niks?’
‘Ik dacht… met die warmte is dit…’
‘Je moet niet dachten, laat dat aan mij over. Waar blijft mijn bier?’ Wim wordt steeds roder.
Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd.

Opnieuw loopt Marja naar de koelkast. Misschien valt het deze keer mee. Misschien valt hij straks in slaap, meteen na het eten. Misschien…

Ze zet het bier naast zijn bord en loopt snel naar haar kant van de tafel.
Even lijkt het of hij verder eet, maar dan pakt hij zijn halfgevulde bord en gooit het met een zwaai door de kamer, rakelings langs Marja. De groene smurrie zakt langzaam langs het behang naar beneden.
‘Geef me iets fatsoenlijks te eten, stom wijf, dit moet ik niet.’
Aarzelend staat Marja op.
‘Wat sta je daar nou, schliet, schliet, schiet op, of moet ik helpen?’

Ruw staat Wim op, trekt daardoor aan het tafellaken en… pats! Met een klap valt het zoutvaatje als in slow motion, in duizend stukken. Wim loopt met grote passen naar haar toe.
Marja krimpt in elkaar, houdt haar arm afwerend voor haar gezicht, maar het is al te laat.

Als Wim de volgende morgen wakker wordt, is het doodstil in huis.
In de huiskamer, op de salontafel ligt een briefje.
“Je bier staat in de koelkast.”

Eerste versie:

‘Mag ik het zout?’
‘Alsjeblieft, schat.’
Het porseleinen zoutvaatje is zo fijn beschilderd, dat het lijkt of het gebruikte penseel slechts vijf haartjes bevatte. Door het fijne lichtblauwe bloemmotief is het erfstuk een van Marja’s lievelingsspulletjes.
‘Warm, hè? Zou het buiten al afkoelen? Zal ik de gordijnen opendoen en het raam openzetten?’ Wim wacht geen antwoord af en staat puffend op, zoekt het koord dat zich tussen de plooien heeft verstopt.
Hij sjort ongeduldig aan het gordijn.
‘Rustig nou maar. Waarom meteen zo kwaad?’
‘Doe het dan zelf.’ Hij heeft een rooie kop, kan niet goed tegen de warmte.
Krrrrak. Daar heb je het al, waarom dronk hij geen water in plaats van bier?
‘Hindert niks, ik naai het wel vast.’ Marja ziet aan Wims gezicht dat dat hem niet kalmeert. Ruw opent hij het raam. Ze voelt een vlaag nauwelijks koelere lucht langs haar gezicht.
Bokkig schuift Wim weer aan en ze eten in stilte verder.

‘Smaakt het je niet?’ Marja heeft haar bord bijna leeg, maar Wim prakt er wat in rond.
‘Hm, dit is zeker weer zo’n recept van internet?’
‘Ja, vegetarisch. Ik wil wat minder vl…’
‘O, wil jij dat. En ik dan? Heb je toevallig ook gevraagd wat ik wil? Altijd maar dat groenvoer met pijnboompitten. En een beetje zout? Is dat ook al ongezond?’
‘Jij zei laatst toch ook dat die arme dieren alleen leven om opgegeten te worden?’
‘Jij brengt het allemaal zo mooi, dan stink ik er weer in.’
‘En jij kletst je er lekker uit. Waarom sloof ik me eigenlijk elke dag uit om iets lekkers op tafel te zetten? Hè, meneertje “het is nooit goed”?’ Verontwaardigd staat Marja op. Zweet loopt van haar voorhoofd, haar ogen prikken.
‘Je denkt zeker dat ik het niet merk? Altijd een bord vol groen, zodat ik de lege plek niet zie. Ik hoop steeds dat onder die berg gras een dikke biefstuk ligt.’
‘Ja, maar…’
‘Ik ben er klaar mee. Als ik van jou geen fatsoenlijk eten krijg, zoek ik wel een ander.’
Ruw staat Wim op, trekt daardoor aan het tafellaken en… pats! Met een klap valt het zoutvaatje als in slow motion, in duizend stukken.
Voordat Marja kan reageren, beent Wim de kamer uit, de voordeur slaat dicht.
Een ander, echoot het. Een ander…

In de avondkoelte klinkt de sleutel in het slot. Gerommel in de gang. Voetstappen, de kamerdeur gaat open. Aarzelend staat ze op. Dan knijpen ze elkaar fijn.
‘Maar wat…?’ Marja wijst naar een grote kartonnen doos.
‘Als het warm is, kook ik voortaan, schat,’ zegt Wim met een brede grijns.
‘Op de nieuwe barbecue.’
Wim pakt zijn mobieltje.
‘En raad eens wat ik op Marktplaats zag?’