Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#411 – Er hangt iets in de lucht

20 juli 2022 - 13:44

>aangepaste versie<

 

‘Die boot moet denk ik nog even wachten.’ Ik neem een slok wijn en schuif de IPad over de tafel naar Niels toe.    
‘Hmm?’ Niels’ duimen vliegen over zijn telefoonscherm. We zitten in onze achtertuin, de avondzon schittert door de bijna lege fles rosé en geeft onze met paarse planten behangen schutting een warme gloed. Beide kinderen zijn direct na het uitladen van de koffers verdwenen, verloren tijd inhalen met vriendjes.
‘Niels?’
‘Ja?’
‘Die boot, die moet misschien nog maar even wachten. Het verbouwen van de zolder wordt echt duurder dan we dachten. De prijzen voor hout alleen zijn torenhoog.’

‘Hè, wat? Sorry, ik was eh….’ Zijn hemelsblauwe ogen kijken me even aan, maar richten zich al snel weer richting zijn mobiel. Hoe anders dan de afgelopen drie weken, toen we écht tijd voor elkaar hadden. Eindeloze middagen, zwoele nachten. We kletsten, lachten, vreeën en maakten allerlei leuke plannen. Ik slaak een zucht.
‘Niels? Wil je alsjeblieft die telefoon even neerleggen? We zouden dit samen doornemen.’
‘Ja, wat je zegt…’ reageert hij, terwijl hij nog steeds zit te typen.
Mijn maag verkrampt en ik gris de telefoon uit zijn handen.
‘Wat is er zo belangrijk op die kut-telefoon? Of heb je soms een ander?’ vraag ik met een halve lach.
Het blijft doodstil aan de andere kant van de tafel. De zomeravondlucht lijkt plotseling geladen met elektrische deeltjes, twijfels die ik de afgelopen tijd heb gevoeld, maar nooit op heb willen reageren. Twijfels die door de vakantie waren vervaagd.
Zijn blik gaat naar zijn telefoon die ik nog in mijn handen heb, de berichtenapp geopend, en langzaam leg ik het apparaat terug op tafel, beeldscherm naar beneden. Ik hoef de berichtjes niet te zien, de angst in zijn ogen zegt me genoeg.

Ik pak mijn glas en ik zie dat mijn hand beeft. Mijn mond is droog en de lavendelgeur, die me tot een paar minuten geleden een verlengd vakantiegevoel bezorgde, beneemt me de adem. Ik slik hoorbaar.
‘Het lijkt me verstandig als je je koffer terug inpakt,’ zeg ik. De woorden klinken kalm, maar ik kan de trilling in mijn stem niet verbergen.
‘Echt? Maar… eh … kunnen we er niet … over praten?’ brengt hij uit.
De deeltjes ontploffen. De hand die het wijnglas vast heeft, knijpt samen en de steel breekt. Het voetje valt op tafel, de rest van het glas knalt met een bevredigende pets vlak naast hem tegen de tuinmuur. Hij krimpt in elkaar. Mijn andere hand veegt woest de telefoon van tafel. Met beide handen op de tafel leun ik naar hem over.
‘Pak … je… koffer… NU!’

 

>oude versie<

De avondzon schittert door de bijna lege fles rosé en geeft onze met paarse planten behangen schutting een warme gloed. De koffers zijn uitgepakt, de wasmachine draait. Beide kinderen zijn weg, drie weken verloren tijd inhalen met vriendjes. Zittend aan de tuintafel proberen Niels en ik de zolderverbouwing te budgetteren, maar met de huidige prijzen valt het best tegen.

De vakantie was heerlijk, de kinderen vermaakten zich in het zwembad en Niels en ik hadden écht tijd voor elkaar, zonder afleiding van werk of telefoon. Eindeloze middagen liepen over in zwoele nachten. We kletsten, lachten, vreeën en maakten allerlei leuke plannen, zoals het verbouwen van de zolder en misschien het kopen van een boot. De spanning, die vóór onze vakantie in de lucht hing, die ik toeschreef aan onze drukke levens, was weggezakt en ik hoop die ontspanning vast te kunnen houden, voor we weer in het normale leven gezogen worden.

‘Die boot moet misschien nog even wachten.’
‘Hmm?’ Niels' duimen vliegen over zijn telefoonscherm.  
‘Niels?’
‘Hè, wat? Sorry, ik was eh….’ Zijn hemelsblauwe ogen kijken me even aan, maar richten zich al snel weer richting zijn mobiel.
‘Die boot?’ zeg ik.
‘Ja, wat je zegt…’ reageert hij, terwijl hij nog steeds zit te typen.
Ik gris de telefoon uit zijn handen.
‘Wat is er zo belangrijk op die kut-telefoon? Of heb je soms een ander?’ vraag ik met een halve lach.
Het blijft doodstil aan de andere kant van de tafel. De zomeravondlucht lijkt plotseling geladen met elektrische deeltjes, twijfels die ik de afgelopen tijd heb gevoeld, maar nooit op heb willen reageren. Zijn blik gaat naar zijn telefoon die ik nog in mijn handen heb, de berichtenapp geopend, en langzaam leg ik het apparaat terug op tafel, beeldscherm naar beneden. Ik hoef de berichtjes niet te zien, de angst in zijn ogen zegt me genoeg.
Ik pak mijn glas en ik zie dat mijn hand beeft. Mijn keel is droog en de lavendelgeur, die me tot een paar minuten geleden een verlengd vakantiegevoel bezorgde, beneemt me de adem. Ik slik hoorbaar.
‘Het lijkt me verstandig als je je koffer terug inpakt,’ zeg ik. De woorden klinken kalm, maar ik kan de trilling in mijn stem niet verbergen.
‘Echt? Maar… eh … kunnen we er niet … over praten?’ brengt hij uit
De deeltjes ontploffen. De hand die het wijnglas vast heeft, knijpt samen en de steel breekt. Het voetje valt op tafel, de rest van het glas knalt met een bevredigende pets vlak naast hem tegen de tuinmuur. Hij krimpt in elkaar. Mijn andere hand veegt woest de telefoon van tafel. Met beide handen op de tafel leun ik naar hem over.
‘Pak … je… koffer… NU!’

 

Lid sinds

4 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 juli 2022 - 15:28

Hoi SchrijfDeb, 

Bedankt voor je inzending. Laat ik beginnen met de delen die ik goed vind, je weet sommige delen namelijk spannend op te schrijven. Met name de snelle omwenteling als het doodstil aan de andere kant van de tafel blijft. Dat is een mooie zin en roept meteen spanning op. Ook dat zij ervoor kiest om de berichtjes niet te willen zien, is een wending die ik origineel vind. Daarnaast vind ik dat je de in- en uitzoomtechniek goed hebt gebruikt. De emoties van het hoofdpersonage komen goed op mij over, show don’t tell is hier goed gebruikt. 

Wat ik voor verbetering vatbaar vind is het volgende: vooral door het lezen van de tweede passage is het vrij voorspelbaar dat er een contrastsituatie gaat komen. We lezen dat het voor de vakantie niet goed ging, op vakantie wel en dat het hoofdpersonage hoopt dat de ontspanning blijft. Door deze beschrijving kunnen we ervan uitgaan dat dit niet gaat gebeuren, en dat haalt veel spanning in het verhaal weg. 

Ik zou meer van de 'droge beschrijvingen' proberen te combineren met de dialoog. Je zou bijvoorbeeld minder opzichtig kunnen schrijven dat ze de zolderverbouwing willen budgetteren. Met een aantal woorden extra is dit op te maken uit de dialoog. Dit kan je ook proberen met de wens van de hoofdpersoon. Ze kan bijvoorbeeld verdrietig worden omdat hij weer op zijn telefoon zit. 

Al met al is het een leuk stukje en weet je op sommige punten de spanning goed op te bouwen. Ik denk dat als je de ‘aparte delen’ met elkaar verweeft, je verhaal staat als een huis. 

Succes en groetjes,

Anna Strijbos

 

 

 

 

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 juli 2022 - 16:59

Hoi Anna,

Dankjewel voor je fijne feedback. Ik ben er direct mee aan de slag gegaan. Ik ben benieuwd wat je van de aangepaste versie vindt.

Lid sinds

4 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 juli 2022 - 17:58

Hoi SchrijfDeb,

Ik vind je nieuwe versie stukken beter! Het is één geheel geworden, vind ik. Je beschrijvingen zijn mooi en alles loopt vloeiender in elkaar over. 

Groetjes,

Anna

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 juli 2022 - 20:29

Ha SchrijfDeb, wat een mooi verhaal. Ik vind beide versies mooi, vooral de zin:
'De zomeravondlucht lijkt plotseling geladen met elektrische deeltjes' is prachtig. 
Knap gedaan!

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 juli 2022 - 12:43

Hey Schrijfdeb, je vernieuwde versie is zeker beter, leest vlotjes. Een beetje weinig verrassend, maar dat hoeft ook niet altijd. Lees prettig.

GG

 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 juli 2022 - 15:51

Hoi Schrijfdeb, goed verhaal. Fijne aanwijzingen van de coach. Voor ons allemaal leerzaam.

‘Die boot moet denk ik nog even wachten.’  en:  'Die boot, die moet misschien nog maar even wachten.  ---> deze herhaling vind ik niet zo mooi. De eerste keer zou je volgens mij zonder meer weg kunnen laten.

De prijzen voor hout alleen zijn torenhoog.’  ---> bedoel je hier dat het gebruik van alleen hout erg duur is, of dat alleen al het hout erg duur is?

Hoe anders dan de afgelopen drie weken, toen we écht tijd voor elkaar hadden.  ---> voor mijn gevoel zou ik de periode langer maken. Drie weken is wel heel kort. Ik kan me voorstellen dat drie maanden meer indruk maakt.

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 juli 2022 - 16:07

@Fief:

die eerste herhaling is misschien inderdaad niet zo mooi, maar wel realistisch. Niels luistert niet, dus wil ze haar boodschap herhalen. Ik ga er eens over peinzen wat ik ervan vind en of ik er iets mee wil

De prijzen voor hout alleen moet zijn de prijzen voor hout alleen al (in mijn hoofd stond dat er ook, haha, maar blijkbaar heb ik het niet getypt)

De drie weken slaan op de vakantie, waarin ze wel tijd voor elkaar hadden, daarvoor werden ze ook opgeslokt door werk, de kinderen en, blijkbaar in het geval van Niels, een andere vrouw (of man?)

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 juli 2022 - 16:49

Fantastisch verhaal, Schrijfdeb, met plezier gelezen. Heerlijk die spanningen en ontwikkeling.

Wat ik persoonlijk graag anders zag, is je aleneagebruik, wat aanpassingen zou voor mij prettiger lezen, zoals:

‘Hmm?’ Niels’ duimen vliegen over zijn telefoonscherm. We zitten in onze achtertuin, de avondzon schittert door de bijna lege fles rosé en geeft onze met paarse planten behangen schutting een warme gloed. Beide kinderen zijn direct na het uitladen van de koffers verdwenen, verloren tijd inhalen met vriendjes.
‘Niels?’
‘Ja?’

 Dit zou ik zo layouten:

‘Hmm?’ Niels’ duimen vliegen over zijn telefoonscherm.

We zitten in onze achtertuin, de avondzon schittert door de bijna lege fles rosé en geeft onze met paarse planten behangen schutting een warme gloed. Beide kinderen zijn direct na het uitladen van de koffers verdwenen, verloren tijd inhalen met vriendjes.

‘Niels?’
‘Ja?’

De beschrijving onderbreekt de dialoog en handelingen, dus ik zou dit met witregels isoleren.
Geldt ook voor:

‘Hè, wat? Sorry, ik was eh….’ Zijn hemelsblauwe ogen kijken me even aan, maar richten zich al snel weer richting zijn mobiel.

Hoe anders dan de afgelopen drie weken, toen we écht tijd voor elkaar hadden. Eindeloze middagen, zwoele nachten. We kletsten, lachten, vreeën en maakten allerlei leuke plannen.

Ik slaak een zucht.
‘Niels? Wil je alsjeblieft die telefoon even neerleggen? We zouden dit samen doornemen.’

En ipv 'doornemen' zou ik 'doen' zeggen, dat klinkt natuurlijker.
Maar verder niet dan lof. Ik zag het allemaal zo voor mij.

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 juli 2022 - 16:56

@Musonius, dankjewel, ik bloos ervan.

Ja, alineagebruik en witregels, daar zit wat in. Ik let daar in Word meer op als hier, moet ik toegeven.

Doen of doornemen, misschien zou zelfs 'uitzoeken' hier wel passen. 

Dank voor je feedback en lovende woorden.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 juli 2022 - 13:26

Hoi SchrijfDeb, je hebt de spanning mooi opgebouwd; beginnen met vakantiegevoel en eindigen met de koffer pakken, maar dan definitief. Ik sluit me aan bij de eerdere complimenten en voeg daar nog wel een suggestie aan toe: in de passage maar richten zich al snel weer richting zijn mobiel staat 2x richt(ing), dat klinkt mij niet zo lekker. Ik zou i.p.v. 'richting' kiezen voor 'op'.