#408 - Een veilige keuze

Een veilige keuze

Dat moet mij weer overkomen. Het lijkt op opzet. Vrouw boekt een vliegtuigplaats, de reactie van de vliegmaatschappij: die kunnen we mooi ergens tussen dumpen. Rechts van mij zit een vader met een huilende baby op schoot. Links van mij een man die nog nooit van een gezond BMI heeft gehoord. Daar komt bij dat hij, zodra ik zit, zijn mond opentrekt. Niet alleen de knoflookwalm, ook de woorden die daaruit rollen, zijn niet te harden. Een beleefde hint pikt hij niet op, waardoor ik uit mijn slof schiet.
'Heb ik om een praatje gevraagd; nee dus. Gun mij mijn rust.'
De baby zet het op een nog luider krijsen. Mijn hoofd lijkt te ontploffen. Als ik mij zo opwind heeft dat altijd een barstende koppijn tot gevolg. Veel heb ik daar vandaag kennelijk niet voor nodig.
'Hebt u een glas water voor me?'
'Sorry mevrouw, u ziet toch dat ik de luiken controleer. Er zijn altijd passagiers die ze slecht sluiten. Ik kom later bij u.'
Ik duik in mijn tas, laat de Saridon erin zitten en vis mijn oordoppen eruit. Demonstratief draai ik ze in en verdiep me in de Cosmopolitan. Niet dat dat lukt - advertenties en bullshit, meer staat er niet in.

Wat ben ik blij dat Amsterdam-Barcelona een korte vlucht is. Mijn tijdschrift valt van mijn schoot terwijl mijn ogen langzaam dicht vallen. Blijkbaar doet de noisecancelling zijn werk of ik wen aan de geluiden om me heen. Als ik ze weer open, zie ik de baby nog altijd spartelen. Naar de andere kant draai ik mijn hoofd liever niet. De landing wordt ingezet en in no time kunnen we het vliegtuig verlaten. Blij loop ik naar de plek waar mijn koffer zal verschijnen. Mijn enthousiasme luwt, het wachten duurt eindeloos. De tijd dodend kijk ik voor de tigste keer op mijn telefoon naar de route vanuit de airport naar de Ramblas. Eindelijk start de loopband en zie ik mijn nieuwe koffer verschijnen. Grijs maar met een stuk zwarte tape over de merknaam, een truc om gapgrage suitcases onherkenbaar te maken.

Korte tijd later sta ik in het bruisende centrum van Barcelona. Hoe mooi kan het leven zijn. Niet dat ik dat de laatste tijd veel gedacht heb. Na jarenlang struggelen heb ik kortgeleden een eind aan de relatie met Steef gemaakt.
'Hoezo Sabine, we hebben het toch goed samen. Ik doe mijn ding en jij het jouwe, wat wil je nog meer?'
Deze reactie kwam niet onverwacht. Hij had precies het punt te pakken met zijn vraag: wat ik nog meer wilde. Al zijn tijd ging op aan de wielrensport. Mijn leven interesseerde hem niet. Of ik nu over mijn werk, mijn familie, vrienden of wat dan ook sprak, hij luisterde altijd met een half oor. Gek werd ik ervan en eenzaam. Van oudere paren zeggen ze dat ze jarenlang als broer en zus kunnen leven. Nu, Steef was er ook goed in, zelfs onder de lakens was er geen actie meer.

Alle gedachten van mij af schuddend stap ik het hotel in. Mijn kamer is kleiner dan ik me ingebeeld heb, schoon is het wel. Dat hij aan de achterkant ligt, en mijn raam uitkijkt op een blinde muur bevalt me ook niet. Ik leg mijn koffer op het bed om mijn toilettas te pakken. Eerst maar even opfrissen. Met stomme verbazing zie ik een brief bovenop een hoop gepropte mannenkleding en een speen liggen. De verkeerde koffer, dat kan er nog wel bij. Kwam ik hier niet om mijn zinnen te verzetten?

Naarstig zoek ik contact met de luchthaven. Ik doe mijn verhaal maar word van het kastje naar de muur gestuurd. Eindelijk pers ik er een belofte uit, ze bellen me zo spoedig mogelijk terug. Douchen en mijn klamme kleding verwisselen zit er even niet in. Gefrustreerd ga ik naast de grijze koffer liggen. Waarom nam ik toch die hardroze niet, daar staan er vast minder van op de loopbanden. Ik neem de brief en keer hem om en om, net zolang totdat ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kan bedwingen.

Met stomme verbazing lees ik:
'Lieve Joshua,
Het spijt me echt dat ons gesprek gisteren zo slecht verliep. Je luisterde, zoals ik van je gewend ben, niet naar me. De boodschap dat ik zo niet verder met je wil, drong kennelijk niet tot je door. Dat je mijn signalen niet eerder opgepakt hebt, geeft duidelijk aan hoe onze verhouding zich ontwikkeld heeft. Ik heb er nu geen enkele behoefte aan om iets terug te draaien. Je gaat maar mooi op vakantie en neem Benjamin vooral met je mee. Voor Lotte en Thomas zal ik zelf zorgen. Als je terugkomt hoop ik alsnog tot een constructieve oplossing te komen. Op dit moment wil ik helemaal niets meer van je. Bellen hoef je me ook niet. Dat je goed voor Benjamin zorgt daar vertrouw ik op. Een derde kind was jouw wens, niet de mijne. Waarom ik het zover heb laten komen weet ik niet. Misschien voelde ik toch nog liefde voor je, nu weet ik het echt niet meer.
Goede reis, Amy'

Verbijsterd kijk ik naar de letters op het papier en laat de context tot me doordringen. Wat is dit voor harde tante, deze Amy. Je man wegsturen met de jongste spruit. En wat voor man is deze Joshua, hij is gewoon gegaan. Ik ben er niet trots op zoals ik Steef aan de kant heb gezet. Wij hebben geen kinderen, maar toch. Om mezelf een beeld te geven van deze Joshua bekijk ik de verdere kofferinhoud. Wat een leuke kleding heeft die gozer. Van babyspullen heb ik geen benul, van herenkleding echter des te meer. Het eerste waar ik op val bij een man zijn zijn handen. Het tweede zijn manier van kleden.

Ik raap mezelf bij elkaar. Leg alles keurig netjes in de koffer en wacht totdat mijn telefoon overgaat. In de tussentijd neem ik een flesje rosé uit de minibar en kijk lusteloos naar de hotelinfo op het kleine bureautje. Plannen maak ik nog niet, ik moet eerst zorgen mijn spullen terug te krijgen. Een half uur later word ik gebeld. Ik krijg het telefoonnummer van de andere passagier met een verkeerde koffer: Joshua Brugman.

Ik bel en krijg de meest vriendelijke stem aan de telefoon die ik ooit hoorde. Hoezo val ik op handen, stemmen zijn ook een ding. Joshua kan nu niet komen, dus spreek ik af in de lobby van zijn hotel. Daar binnenkomend herken ik hem meteen. Hij zit met een lachende baby op schoot, ja nu wel. De brief van Amy en al mijn gedachten die ik had bij het lezen ervan verdwijnen uit mijn hoofd. Wat ik in het vliegtuig niet zag, zie ik nu. Wat een knapperd, oei en die handen liefdevol om de baby gevouwen.

Wie had kunnen vermoeden dat de keuze voor een saaie grijze koffer zo goed uit zou pakken. Ik hoop nu al dat onze koffers samen verder zullen reizen. Eerst Barcelona met zijn drietjes, ook gezelliger voor de baby. Ik ga ervoor, nu Joshua nog.