Wat een reis! Marion had pijn aan haar benen. En dan heeft ze nog niks te klagen met haar korte benen. Het voelde of de stoel voor haar iedere minuut een centimeter dichterbij kwam en uiteindelijk durfde ze niet meer te gaan verzitten. Nu hielp het ook niet dat de lange man naast haar ruimte nodig had en zijn benen naar haar kant had geschoven. Toen ze zijn knie met haar been aanraakte schrok ze hiervan. Dit voelde niet fijn. Dus ze schoof nog meer naar het raam toe met haar benen.

Pff, waar blijft die koffer nou! Waarom duurt dat altijd zo lang. Ze wilde graag zo snel mogelijk naar haar hotel om even bij te slapen. De reis was lang en vreselijk! Die turbulentie hielp ook niet mee.

Eindelijk, de loopband ging rollen. Met kloppend hart zag ze de eerste koffers de band op rollen. Nee, nee, nee. Dat waren niet haar koffers. En ja! Daar kwam die hoor. Haar mooie rode koffer! Kon niet missen!

Snel trok ze hem van de band af, voor ze nog een rondje moest wachten. Mensen hingen al zo half over de loopband heen, zodat ze die van haar nauwelijks kon zien, maar hehe, ze had hem.
Snel liep ze naar de uitgang en pakte ze een taxi naar haar hotel.
Gelukkig was ze tevreden over haar kamer. Schoon, lekkere temperatuur, want de airco hadden ze al aangezet voor ze binnen kwam. Heerlijk.
Ze twijfelde of ze eerst nog even een douche zou nemen of gelijk haar bed in zou gaan. Fris in bed was wel zo lekker, en ze kon als ze weer uit bed kwam altijd nog eens douchen. Wat maakte het uit.

Ze pakte haar koffer en riste hem open om haar toiletspullen te pakken. Die goedkope troep van het hotel vond ze toch nooit zo fijn.
Tot haar verbazing zag ze totaal andere spullen in haar koffer. Oh kut, nee he! Dit was dus toch niet haar koffer. Hier had ze dus echt zo geen zin in! Douche en bed, dat was wat ze wilde. Niet dit geneuzel. De koffer was wel uiterst netjes ingepakt. Ze pakte er een kledingstuk uit en keek ernaar. Een leuk zomers jurkje. Ze rommelde verder in de koffer. Ah, ook een toilettas. Even bedacht ze zich dat dit totaal onbeschoft was. Maar ach, wat moest ze anders? Ritualszeep. Altijd goed. Dit mocht ze vast wel even lenen van deze mevrouw. Wellicht na de douche zou ze zich goed genoeg voelen om op zoek te gaan naar haar koffer en deze terug te brengen.

De douche deed haar goed. Ze knapte er weer van op. Ze voelde zich wel wat schuldig om de zeep, maar ze had zich ook al bedacht dat mocht dit een probleem zijn, zij een nieuwe zou kopen.
Ze bekeek het jurkje en het was een fijn stofje. In een opwelling trok ze hem aan. Wauw, heel mooi! Dit was echt haar smaak. In de spiegel bekeek ze zichzelf. 
Ze liep naar de koffer en pakte er wat meer kleren uit. Keurig opgevouwen zag ze prachtige jurkjes. Een spijkerbroek, een warme trui, vast voor de wat koudere dagen of de avonden, want hier in Turkije kon het toch best afkoelen in de avond. Ze sloot haar ogen. Wat had zij allemaal in haar koffer gestopt? De koffer was niet zo vol als deze. Nee hoor, ze wilde helemaal niet ruilen. Ze besloot dit allemaal te willen houden. Ze wist trouwens toch niet waar ze moest beginnen met zoeken. Teruggaan naar het vliegveld was geen optie.

Ze trok haar jurk uit en ging op bed liggen. Ze pakte haar telefoon en zag dat ze 4 gemiste oproepen had. Onbekend nummer, maar wel Nederlands. Ze had al zo’n vermoeden. De koffer-eigenaar heeft haar vast gevonden en belde om  de koffer te ruilen. Zou ze terugbellen? Even overwoog ze dit niet te doen, maar haar geweten sprak haar streng toe dat ze wel moest bellen.

“Met Tamara” klonk het aan de lijn. “Hoi, ik ben Marion”.
Tamara vertelde inderdaad van de koffer en dat ze deze graag wilde ruilen. Ze zaten toevallig vlak bij elkaar dus spraken af in het hotel van Marion.
Beneden in de hal wachtte Marion op Tamara. Ze was zenuwachtiger dan ze had gedacht. Wat nu als Tamara boos was dat ze door haar spullen was gaan kijken? En waarom moest ze nou perse met die zeep douchen? Ze had toch ook voor een keer die gratis zeep van het hotel kunnen gebruiken? Toen Tamara de lobby in kwam, herkende Marion haar gelijk. Ze herkende haar aan de kleding/haar stijl. Ze had een luchtig jurkje aan, wat haar erg smaakvol stond.
Marion lachtte naar Tamara. “Wat een gedoe he?”, zei ze om het ijs te breken. Tamara lachtte ook, “ik zag je gewoon weglopen met mijn koffer, ik riep je nog, maar je had zo’n haast”. “Oh shit, sorry, ik wilde zo graag even uitrusten van de reis, was het zo zat”, excuseerde Marion zich.
Tamara maakte er geen punt van en gaf aan het te begrijpen. “Ik heb met je zeep gedoucht”, floepte Marion eruit. Ze hoopte maar dat Tamara er geen punt van zou maken.
“Met mijn Rituals?”, vroeg Tamara. Marion knikte. Er viel een stilte. “Lekker is die he?”, zei Tamara.
“Je hebt ook zulke leuke kleren!” zei Marion. “Jij ook hoor!” Zei Tamara. Marion schrok even van de gedachte dat zij ook in haar koffer had gekeken, maar vond het ook wel een leuk idee.
“Nee joh, die van jou zijn veel stijlvoller, ik wilde eigenlijk de koffer helemaal niet meer omruilen,” zei Marion met een blozend gezicht. “Echt?” vroeg Tamara. “Grapje!” zei Marion, hoewel het haar niet lukte om de grap geloofwaardig te laten klinken.
Tamara was weer even stil. “Weet je wat we doen? We houden het zo, jij mag mijn koffer houden, en ik hou jouwe, op mijn eigen tandenborstel na dan”.
Marion lachtte. Was dit een grap? Testte Tamara haar uit? “Nee joh! Dat kan toch niet?” was haar reactie. Tamara was weer even stil en keek haar toen aan. “Ik denk dat je het wel wilt, en ik hou wel van wat verandering en lekker gek”, zei Tamara. Marion zag dat Tamara het meende.

“Weet je wat? We gaan deze week kijken hoe het bevalt. Als we eind deze week nog steeds onze spullen geruild willen hebben, laten we het zo, en anders krijgt ieder haar spullen weer terug”. Zei Marion, ze vond het toch spannend dat ze wat kledingstukken zou gaan missen. “Deal!” zei Tamara, “We hebben toch elkaars nummer, mochten we van gedachte veranderen”.
Beide liepen ze hun eigen weg met hun nieuwe koffer.