#408 De rode koffer

Ingekorte versie

Eerst een frisse douche, dan een terras in de schaduw met een koel glas Rosé. Karin ziet het al voor zich. Ze heeft besloten dat de vertraging op Schiphol, de vliegreis met jengelende kinderen en straks nog de taxi-rit haar humeur niet zullen verpesten. Alles is voor het goede doel: een heerlijke vakantie in een niet tè warm land en eindelijk tijd om te schrijven.
Op de lopende band zijn nog geen koffers te zien. Ze kijkt om zich heen naar de andere passagiers. De jengelende kinderen proberen op de band te klimmen, hun ouders hebben er hun handen vol aan. Dat oudere stel vertedert haar, zoals ze samen in alle rust staan te wachten. Die groep studenten, zat vlakbij haar. Toffe lui.
Daar ziet ze haar koffer al tevoorschijn komen. Snel pakt ze hem van de band en loopt naar de uitgang. 

‘Nee, Basje, nu echt hier bij mama blijven. Papa haalt de koffers op en dan kunnen we naar ons vakantiehuisje gaan.’ Met een zucht vist Melanie haar jongste bij de lopende band vandaan. Levensgevaarlijk zo’n ding. En een aantrekkelijk speeltoestel voor die schatten van haar. Wat een uitdaging om met drie jonge kinderen te gaan vliegen. Ze veegt een loshangende lok uit haar gezicht.
‘Iris, blijf je nu bij mama? Papa komt zo met de koffers.’
Gelukkig dat Ruben van zes al een beetje mee kan helpen.
Daar komen ze aan. Rob heeft drie grote koffers op een trolley gezet en Ruben wil persé haar rode koffer dragen.
Bas kan nu in het kinderzitje, dat scheelt. Met zijn allen gaan ze naar buiten en lopen naar de voorste taxi.

Gert-Jan staat wat achteraf. Hij is aan het bellen.
‘Ja, mam.’
‘Tuurlijk, ik kijk toch altijd uit?’
‘Lief van je, ik hang nu op, hoor. Ik moet op de koffers letten. Later!’
Sinds zijn vader in mei is overleden, is zijn moeder nog niet de oude. Ze is veel bezorgder geworden. Ze wilde absoluut dat hij zou bellen als hij was geland. 
Eens kijken of hij zijn koffer al ziet. Nou ja, niet zijn koffer, helaas. De rits was compleet naar zijn grootje. Het werd dus de rode koffer van zijn zus. Daar komt een rode koffer deze kant op. Gert-Jan tilt hem van de band en loopt naar de groep toe. Als ze allemaal hun bagage hebben, lopen ze naar de uitgang en zoeken het busje van hun camping. Volgeladen rijdt het even later in de richting van het strand.

Genietend zit Karin na een uurtje op het balkon van haar hotelkamer. In de verte de zee. Onder haar het zwembad van het hotel. Een zeebriesje brengt de slaperige geluiden van de branding en de stemmen vanaf strand en zwembad mee. Straks eerst maar de koffer uitpakken, laptop aan het stroom en een duik in het zwembad nemen. Met gesloten ogen dommelt ze weg. Ze voelt zich weer aan boord van het vliegtuig. Ze deint mee met de bewegingen en dan ziet ze het gezicht van die jongen, Gert-Jan voor zich. Studeert informatica en programmeren. Leuke knul, hij heeft humor en prachtige groene ogen. Als tropische meren, om in te verdrinken. Jammer dat ze zijn adres niet weet.
Na een poosje opent ze met een glimlach haar ogen en staat op.
Ze opent haar koffer. Maar dat is haar koffer helemaal niet!  Ze bekijkt de spullen, allemaal dameskleding, geen laptop. Ze onderzoekt de koffer en vindt een adreslabel aan de buitenkant. Yes! Ze belt het vaste telefoonnummer. Geen gehoor, logisch, de eigenares is hier ergens op vakantie. Dan pakt ze de bikini uit de koffer en past hem aan. Hij past. Ze pakt ook het badlaken, sluit haar kamer af en loopt naar het zwembad.

‘Hoe lossen we dit nu op?’ Melanie kijkt met een frons naar de vreemde koffer. Er zitten sportkleren in, een zwembroek en een studieboek over PHP, wat dat ook moge zijn. Iets met computers waarschijnlijk. Voorin het boek staat ‘Gert-Jan’, verder niks.
‘Mam, ik wil zwemmen.’ Ruben staat klaar met zijn snorkel, zijn zwembroek aan. Hij heeft pas zijn diploma behaald, de kanjer.
De kleintjes zijn moe en hangen wat rond.
‘Ik ga met ze naar het pierenbadje van het hotel en let op Ruben. Dan zou je morgen hier een bikini kunnen kopen en wat je verder meteen nodig hebt. Ik vraag bij de receptie of iemand anders ook een verkeerde koffer heeft.’ Rob, praktisch als altijd.
‘Prima, dan bestel ik de pizza’s.’ En pak een glas wijn.
‘Yes! Pizza!’ Joelend rent het drietal voor Rob uit.

Karin neemt een duik in het blauwe water en vervolgt haar baan met een krachtige borstcrawl. Ze denkt niet meer aan haar koffer, ze zwemt alle gedachten van zich af. Na zes baantjes wipt ze op de rand van het zwembad en plonst haar benen om en om in het koele nat.  Ze bekijkt de omgeving en ziet naast zich het pierebad. Hé, daar spelen de kinderen uit het vliegtuig. Hun vader ziet haar en zwaait. Ze zwaait terug, maar hij blijft zwaaien. Wat gek. Ze staat op en loopt naar hem toe.
‘Sorry, dat ik het vraag, maar onze koffer is geruild en nu zoeken we de koffer van mijn vrouw. Heb jij misschien haar koffer? Je hebt namelijk net zo’n bikini aan als zij heeft.’ Rob kijkt wat verontschuldigend.
‘Wow, ja, ik heb een verkeerde koffer. En ik wilde graag zwemmen en… Dat is super snel opgelost!’
‘Nou ja, eh, wij hebben jouw koffer niet. In de onze zaten herenspullen, sportkleding en zo.’
‘Wat gek, dus dan heeft nog iemand een verkeerde?’
‘Wat een rare toestand.’
‘Ik breng straks mijn koffer naar je vrouw. Dan moet ik alleen nog op zoek naar mijn eigen exemplaar.’

De volgende morgen loopt Karin over het bijna verlaten strand. Ze houdt van de rust in de ochtend. Ze probeert inspiratie op te doen voor een zomerverhaal. Haar idee is nog niet helemaal rond. 
Karin loopt langs een bord ‘Camping la Plage’. Dan ziet ze Gert-Jan lopen. Hij is alleen. Ze zou hem wel willen spreken, alleen al om zijn prachtige ogen. Wat is een originele openingszin?
Als hij bij haar loopt, weet ze het.
‘Hoi, heb jij misschien mijn rode koffer gezien?’