#406 Onbeschrijflijk leed (versie 3)

Fief, ook al val je meteen met de deur in huis, je slaagt erin de walging bij de lezer geleidelijk ten top te drijven. Knap werk.

Je start met een uitleg, ik zou overwegen die eerste alinea (of toch tot 'zoals nu') te schrappen en de nodige info eventueel later te brengen (als het al nodig is)

Desondanks erg sterk verhaal. De walging is erg voelbaar! Goed gedaan.

GG

@Gi: Dank je wel. 

@Tony: Ik heb de volgorde aangepast. Beter zo?

Hallo Fief, jouw verhaal rolt zich tijdens het lezen als een film voor mijn ogen af. Een film zou echter minder walging oproepen dan jouw geschreven woord. Indringend, knap.

@Fief: yes, versie 2 is voor mij veel beter! Knap!

@Elrie: dank je wel voor je compliment.

@Tony: thanks, een zucht van opluchting. 

Ha Fief, wat een aangrijpend verhaal. Ik had moeite om door te lezen, want ik heb zelf kinderen en kleinkinderen, het is werkelijk onbeschrijflijk. Ik kan zoiets niet zonder afgrijzen, walging lezen. Eerlijk gezegd voelde het voor mij een beetje als teveel. Aan het begin weet je eigenlijk al wat er aan de hand is en wat de patholoog moet gaan doen. Ik mis eigenlijk een stukje gewoon leven erin, waardoor er een tegenstelling in je verhaal zou zitten. Bijvoorbeeld iets met zijn eigen gezin, zodat de lezer even een 'walgpauze' heeft. Ik vind in elk geval je tweede versie mooi gedaan, die info wat tussen de regels door verwerken. Je verhaal voldoet zeer ruimschoots aan de opdracht.

Hoi Maria, ik snap wat je bedoelt. Dat je het eigenlijk niet verder wilde lezen, was precies wat ik voor ogen had. De foto die ik beschrijf, bestaat echt. Het verhaal achter de foto was misselijkmakend. Dat wilde ik overbrengen en dat is blijkbaar gelukt.

Ik vind het een kraakheldere inkijk in de gedachten gang van een patholoog. Zeer geloofwaardig, ik voelde ook de tegenzin om te beginnen met het ontleden.

Goed verhaal.

Ik schakel hier meteen uit. Muren omhoog en afstand nemen. Moeilijk oordelen dus. Dat je de patholoog kiest, vind ik een slimmigheidje. Je geeft een handreiking naar begrip voor tot radeloosheid gedreven ouders, maar kennelijk gaat het daar hier niet om. Dat is moeilijk te bepalen omdat het bij een wrede, donkere wereld blijft. Moeder en evil stiefvader verdwijnen daarmee in gezichtsloze boosdoeners zonder gerichte motivatie. Papa is de afwezige held. En dan heeft het meisje nog blonde krullen ook. Nogmaals, ik weet niet of het door mijn eigen afstandelijkheid komt, of door de oppervlakkigheid waarmee je de personages schetst, maar het raakt me niet. En daarom kom ik niet mee met die getroubleerde patholoog die verder prima in het klinisch plaatje past. 

Je geeft een handreiking naar begrip voor tot radeloosheid gedreven ouders,

Het was alles behalve mijn bedoeling begrip te kweken voor ouders die tot radeloosheid gedreven worden. Ik weet niet of het radeloosheid was, het kind is in ieder geval niet doodgegaan door een corrigerende tik. Voor mijn gevoel werd het kind als een wegwerpproduct gebruikt, iets waar je je frustratie op uit kunt leven. Daar is geen begrip voor op te brengen. Dat is de duistere kant van de samenleving. Ouders die menen dat ze met hun kinderen kunnen doen wat ze willen, zelfs al op jonge leeftijd. Dat is dus blijkbaar niet goed overgekomen.
Jammer dat het je niet raakt, maar dat zegt meer over mijn schrijven dan over jou. Punt van aandacht voor mij voor een volgende keer. Dank je wel voor je reactie.

Fief, je hebt ongelijk. Het zegt veel over de lezer die hierdoor niet wordt geraakt. Wanneer hebben we dat nog gehoord?

Beste Fief,

Echt pijnlijk en triest dit. Heel pakkend en aangrijpend beschreven, waarbij de tweede versie de voorkeur geniet.

Kijkend naar de opdracht, zou het wellicht walgelijker zijn geweest, denk ik, als de patholoog een lichaam van een afgetuigde mafiabaas oid, dat een tijdje ergens heeft liggen rotten, vol maden, rare gassen, beschimmeld etc., voor zich zou hebben gehad ;).

Groet, Haring

Haring, zoveel fantasie heb ik niet. ☺

Haha, daar geloof ik helemaal niets van...

Mooi verhaal Fief en prima dat je de ‘inleiding’ verschoven hebt, die was inderdaad overbodig. Bij een kort verhaal kun je starten in de actie – dus bij dat verminkte meisje op de snijtafel. Die woordencombinatie zorgt al voor een gevoel van afschuw. Bij mij heb je de walging zeker opgeroepen, en ook het gevoel van die patholoog, die moeite heeft om zijn professionele afstandelijkheid te behouden. Je wat klinische woordkeuze past hier bij.

Ik denk dat die eerste alinea die je nu hebt, ook weg mag. Je schrijft daar personages in het verhaal, die verder niets toevoegen, het blijft daardoor uitleggerig. Door de lezer te laten denken en invullen (wat is hier in hemelsnaam gebeurd!) maak je het verhaal en de emotie voor mijn gevoel sterker.

Hoi Lizette, dank voor je reactie. De personages in de eerste alinea horen er voor mijn gevoel wel bij. Het kind is niet zomaar doodgegaan. Die voorkennis is naar mijn idee nodig voor de walging. Was het een verkeersongeval geweest, was het "slechts" een triest geval.

Aangrijpend onderwerp. Ik denk dat de eerste alinea in dit geval inderdaad wat meer 'walgelijke' achtergrond aan je verhaal geeft. Misschien kan je een deel van de alinea schrappen en wat info-brokjes tijdens het verhaal rondstrooien

Voor mij werkt het afstandelijke wel om de tragiek harder binnen te laten komen.

Niet graag gelezen, wel goed geschreven.

Hadeke, dank je wel voor je bemoedigende woorden. 

Ik word bemoedigingsschrijfcoach. Zou het wat opleveren? 😀

Bij Scrabble in ieder geval tripple woordwaarde 😄🤪

Je hebt klaagzangen en smartlappen. Waar de een een maatschappelijk probleem onder de aandacht wil brengen, is de ander meer geschreven om lekker te zwelgen in verdriet.
Het verhaal van de pathetische patholoog schurkt meer tegen deze laatste vorm aan, maar dan in prozavorm.

Leuk om de verhalen van Sakura en Fief met hun commentaar op elkanders verhaal naast elkaar te leggen. Twee totaal verschillende stijlen. Ik moet denken aan de onderkoelde vertolkingen van Boudewijn de Groot versus de theatrale, emotionele uitbarstingen van Marco Borsato.
De een doet met haar verhaal een beroep op het intellect en inlevingsvermogen van de lezer, terwijl de ander de lezer bij de hand neemt en meetrekt in haar fantasiewereld en de lezer minder bewegingsvrijheid gunt door het zelf meer dicht te timmeren.

Dat 'Onbeschrijfelijk leed' mij doet denken aan een klassieke smartlap, heeft te maken met de wat stereotype karakters en frases als 'amper drie jaar', 'engelachtige gezichtje', 'fragiele lijfje' en 'wrede wereld '.

Nu is er hier geen sprake van goed of fout, maar van verschil in smaak en elk verhaal heeft zijn eigen publiek. Persoonlijk vind ik het jammer dat er zo veel wordt ingevuld.

De setting is mooi, ik zie meteen een scene van Silent Witness voor me, maar hoe heftig het verhaal ook is, het raakt mij niet, omdat het mij het gevoel geeft dat er aan mij getrokken wordt.

Hoi Musonius, duidelijk twee kampen. Ik zie wat je bedoelt, denk ik. Wat ik voor ogen had, werkte voor jou averechts. Een serieus punt van aandacht. Fijn dat je reageerde. 

Voor wie het nog wil lezen, een derde versie. Minder emotie, hopelijk meer ruimte voor eigen interpretatie.

Fief, één en twee waren voor mij ok, maar drie spant de kroon. Wie zei dat talent is aangeboren? 

Ik vrees dat de opvattingen verdeeld blijven. Voor mij is versie twee de meest aangrijpende. Juist door de wat afstandelijke ondertoon, die een laag van walging probeert weg te houden ( en wat niet lukt). Versie 3 is ondanks de ontknoping voor mij nu te steriel en wat belerend bovendien.

Zo zie je maar weer, het oordeel van de lezer helpt een schrijver niet altijd de goede weg op en dan komt het toch weer op de keuzes van de schrijver zelf aan. 😀

@Gi: dank je wel weer.

@Hadeke: ik heb geprobeerd een hele andere versie te schrijven. Dat is wel gelukt, als ik jouw reactie lees. Fijn dat je de moeite nam om ook deze versie te lezen. 

Hallo Fief, ik sluit mij aan bij de bovenstaande reacties. Mooi geschreven over een walgelijk gegeven in onze maatschappij.

Maar ook voor mij kwam het te nadrukkelijk over om echt diep te raken. In de cursus Ultra Korte Verhalen hier op SOL leer je in de wekelijkse opdracht verhalen te schrijven in 99 woorden. Een aanrader. Probeer je verhaal eens in 99 woorden te herschrijven? Je zult verrast zijn hoe spannend en leerzaam 'leren schrappen' is.

Het is maar een suggestie, hè! Nog een fijne zondagavond.

Onbeschrijflijk leed. (in 99 woorden)

Op de ontleedtafel ligt het mishandelde lijfje van een driejarig kind. Levenloos aangetroffen in de woning van haar moeder en stiefvader. Bij mijn onderzoek als patholoog stel ik mishandeling vast. Verscheidene breuken. Recente en van het verleden. Wonden veroorzaakt door brandende sigaretten. 

Rode striemen op buik en rug. Blauwe plekken overal.

Het komt mij voor dat het meisje als boksbal diende.

De assistent kokhalst bij het hanteren van mijn scalpel om eventuele inwendige verwondingen bloot te leggen.

Ik zeg hem dat dit werk gedaan moet worden om het politieverslag compleet te maken.

Na zijn vertrek kokhals IK.

Hoi Marijcke, dank je wel voor je reactie. Ik ben bekend met de 99 woorden verhalen.

En vind je het ook  leuk om te doen?