#405 Penisplant

We stappen door een gordijn van plastic flappen en ik heb het gevoel dat ik geen lucht krijg. Zweet parelt op mijn voorhoofd.

‘Gaat het wel?’ vraagt Sven. 

Ik knik, maar eigenlijk gaat het helemaal niet. Het stinkt, het is te warm, te vochtig. Alsof ik water adem. En het is druk. Er kan niet genoeg zuurstof zijn om iedereen van adem te voorzien. 

De penisplant staat in bloei. Dat gebeurt niet vaak, vertelde Sven. 24 jaar geleden alweer. Een bijzonderheid. 

Het stinkt echt enorm. Ruiken ze dat allemaal niet? Alsof er ergens een lijk ligt. We hadden vorig jaar een dode muis achter de kachel. Dit ruikt hetzelfde, maar honderd keer erger. Des te meer omdat ik naar adem loop te happen.

‘Ik zie hem al,’ fluistert Sven enthousiast en, inderdaad, een paar meter verderop torent een soort reuze asperge boven iedereen uit. 

We houden in om iedereen gelegenheid te geven foto’s te maken. Mensen nemen een soort eerbiedige pose aan als ze er naast staan. Ik veeg zweet uit mijn ogen en probeer diep te ademen. 

Stap voor stap kruipen we dichterbij. Nog twee wachtenden voor ons. Sven heeft zijn telefoon al in de aanslag. Zodra de mensen voor ons weglopen, draait hij zich af van de plant. Ik begrijp even niet waarom. We hebben drie kwartier in de rij gestaan en nu kijkt hij de andere kant op? Dan zie ik dat hij een selfie maakt. 

‘Jij ook?’ vraagt hij. 

Ik schud mijn hoofd. Dat had ik niet moeten doen, want ik ben ineens zo duizelig dat ik mijn evenwicht verlies. In paniek steek ik mijn hand uit naar Sven, maar die is al doorgelopen. In een ultieme poging overeind te blijven, grijp ik naar de penisplant, maar die is niet zo stevig als hij eruitziet en bezwijkt onder mijn gewicht. Ik hoor tientallen mensen tegelijkertijd geschokt inademen. 

‘Nu is de zuurstof echt helemaal op,’ denk ik nog voordat ik het bewustzijn verlies.