#404 Ans

Ik dacht even dat je Roald Dahl's Lamb to the Slaughter over had geschreven, maar gelukkig ging Jacob niet vreemd en was Ans wat minder gewelddadig dan Mary. 

Het loopt door mijn verwachtingspatroon wel een beetje met een sisser af voor Ans in de jaren vijftig. Voor haar fijn dat ze zich er zo gelaten bij neerlegt, maar ik wil toch wat meer voor haar.

Ton, ik geloof niks van die biljartclub en zo laat koffie drinken is niet bevorderlijk voor de nachtrust. Verder kan ik mij wel iets voorstellen bij dit dag-in-dag-uit verhaal. 

Hoi Ton, een goed verhaal met een duidelijke Ans en een even zo duidelijke Jacob. Ik sluit me wel aan bij Sakura dat ik voor Ans iets meer had gewild.
Je zou op het einde een twist kunnen maken. Nu denkt ze: morgen weer een dag. Je kunt haar ook laten denken: Heerlijk, de avond voor mezelf. (dat hij naar de biljartclub gaat, gelooft ze allang niet meer. Het huwelijk was ook niet haar idee, maar dat van haar ouders en de dominee.) Laat haar lekker haar haren losschudden en haar schoenen uitschoppen voor ze zich op de bank nestelt.
Verder met plezier gelezen.

Komt Jacob uit kantoor ---> Is “uit kantoor komen” een gebezigde uitdrukking? Ik zou eerder zeggen: komt Jacob thuis

Moet je dan geen koffie? --->  Wil je geen koffie?

Het zou misschien nog iets scherper kunnen. Misschien strijkt Ans haar jurk nog even recht en fatsoeneert ze haar kapsel voor Jacob binnen komt.
En zouden ze niet bidden voor het eten? Je noemt in het begin al dat het geloof de reden van het huwelijk was.

Hoi Sakura, dank voor je reactie. Het verhaal ademt inderdaad de geest van de jaren vijftig en ik wilde met Ans een gedweeë, volgzame en niet veeleisende echtgenote neerzetten. Dat was overigens volledig in lijn met hoe de haar vader, de dominee en Jacob haar zien ... 😜 
Meer zat er voor haar niet in (geen buitenechtelijke escapades, of ander ongerief betreffende de zelfstandige positie van de vrouw; dat kwam pas na de jaren zestig). En dat kwam mij eerlijk gezegd wel goed uit, gezien de begrenzing in het aantal woorden ... Je moest eens weten wat voor taferelen in mij opkwamen om Ans wat meer kleur en reliëf te geven. 

Hoi Gi, haha, die biljartclub; op enig moment dacht ik even om Ans na het vertrek van Jacob te laten ontdekken dat hij zijn keu was vergeten. De koffie wordt hier na het avondeten gedronken, deze gewoonte zal niet bij iedereen een goede nachtrust in de weg staan.

Mooi tijdsbeeld. Bijna niet meer voor te stellen dat het echt zo ging. Binnen het keurslijf waar ze in gedwongen is, lijkt ze bijna te genieten van haar avond alleen. 

Binnen de opdracht volgens mij heel geslaagd. Ik snap de opmerkingen van Fief en Sakura wel, maar vind het ook wel grappig hoe zo'n verwachting wekken die niet ingewilligd wordt werkt.

Hoi Fief, dankjewel voor je reactie en suggesties. Ik ben telkens weer blij met jouw gedegen inzet!
Er waren wel wat ideeën om Ans wat meer profiel te geven (waarbij losse haren nog het minste was), maar ik wilde trouw blijven aan het type dat ik had bedacht. Zie ook mijn reactie aan Sakura.
Jacob kwam vroeger uit school, tegenwoordig uit kantoor; het lijkt mij geen vreemde uitdrukking. Niettemin laat ik hem n.a.v. jouw opmerking nu 'van zijn werk' komen.
Afhankelijk van de intonatie kan 'moeten' of 'willen' bij het aanbieden van koffie een andere lading hebben, ik wilde er hier een lichte verbazing in laten doorklinken.
Het bidden; dankjewel voor deze suggestie, het is de finishing touch, die inderdaad volledig past bij haar achtergrond. (het geloof was dan wel niet de reden van het huwelijk, het speelde wel een rol bij de wijze waarop zij aan de man kwam). 

Hoi Hadeke, dankjewel voor je reactie. Je opmerking over het tijdsbeeld doet me goed, het komt kennelijk getrouw over. Ik haast me eraan toe te voegen, dat weliswaar ik in de jaren vijftig en zestig ben opgegroeid, zij het in een volstrekt ander milieu. Het meeste wat je hierboven las komt dus uit mijn duim.
Op het punt van 'genieten van haar avond alleen' ben ik het niet geheel met je eens; het suggereert dat Ans wellicht andere gevoelens / wensen had. In mijn beeld is dat niet het geval omdat ze was zoals ze was en ook niet beter wist.

Ik denk dat ik uiteindelijk hetzelfde bedoel als jij. Binnen het aanvaarden van het lot, konden mensen een heel gelukkig huwelijk ervaren (inclusief een heerlijke avond alleen). Het was immers de mens die wikt, maar God beschikt.

Hoi Hadeke, we zijn het eens. Inderdaad: Het was immers de mens die wikt, maar God beschikt. Amen. 

Kolere wat een triest bestaan, ik heb medelijden met die vrouw, Goed neergezet Ton, ik voelde me neerslachtig na die laatste zin. Ik vind het een knap einde waarmee de uitzichtloosheid wordt versterkt.

Hoi Taco, dankjewel voor je complimenten; ze kleuren mijn toch al zonnige dag een beetje extra. Weet dat dit fictie is, het is ook absoluut niet de bedoeling dat jij je neerslachtig gaat voelen ... 🙂

Dag Ton,

Wat een wereld! Hoe triest om in zo'n maatschappij te leven, vooral dan voor vrouwen. De heren zijn goden. Heel typerend beschreven en neergezet. Toch is dat allemaal nog niet zo lang geleden. Het deed me even denken aan 'Handmaid's tail' van Atwood. Beeldend geschreven.

Ha Ton, wat kan ik nog toevoegen, na zoveel mooie reacties. Je hebt een mooi tijdsbeeld neergezet. Ans verwacht niet veel, dus is het, denk ik, minder schrijnend dan het ons nu lijkt. Wat ik me meen te herinneren van die tijd: mijn oma en moeder zaten 's avonds te lezen of te handwerken. Een (leg)puzzel of gezelschapsspel ook wel eens. Of ze gingen bij iemand op bezoek of kregen bezoek. Later pas de tv. Wat ik wel vind is dat Jacob totaal zijn eigen gang blijft gaan, zo te lezen zonder rekening met Ans te houden. Ze is vooral zijn huishoudster, brrr. Dat roept veel reacties op, dus heb je het heel goed gedaan.

Hoi Wilfried, dankjewel voor je complimenten. 

Hoi Maria Fransisca, dankjewel voor je complimenten. Bij het schrijven heb ik Ans aan het einde bewust de tv aan laten zetten (i.p.v. bijv. een handwerkje ter hand te nemen) om aan te geven dat er ook na de jaren '50 nog mensen waren die volgens de oude normen leefden.

Ha Ton, 

Wat heb je de opdracht een leuke invulling gegeven, mooi om te zien hoe je deze situatie zo helder schetst. Het is duidelijk dat Ans niet veel te vertellen heeft (gehad) in haar eigen leven en dat ze daar gedwee mee omgaat. Wellicht ook interessant om eens te kijken wat het zou doen als je het vanuit het 'ik-perspectief' had geschreven, om zo de gedachten van Ans te kunnen weergeven? Dat geeft het verhaal misschien net iets meer diepte wat betreft je personage.

Goed gedaan!