#404 Aanwezig
Aanwezig
De deur staat op een kier. Dat is fijn, dan hoef ik niet te bellen en hoeft er ook niemand onnodig voor mij te lopen. De ontvangstruimte is leeg. Achter het loket zit een medewerkster. Ze is aan het bellen.
Kan ik doorlopen? sein ik met handgebaren.
Ze lijkt me niet te zien. Geeft niet. Ik ken de weg. Ik loop de trap op, door de gang richting het zitje. Het schuifbordje op de deur van de therapieruimte staat op bezet. Zwarte letters op een rode achtergrond. Ook het licht boven de deur is rood. De drie stoelen van het zitje zijn leeg. Ik hang mijn jas over de leuning van de middelste stoel en zet mijn tas op de grond. Vanaf hier zie ik de deur.
Nog twee minuten. Ze zal zo wel komen. Ik pak mijn mobiel uit de tas. Gelukkig, mijn horloge loopt gelijk. Ik open de nieuwsapp. Teveel informatie.
Nog één minuut. Ze is nooit te laat. Mail checken. Geen nieuwe berichten. Misschien Facebook.
Het licht boven de deur brandt nog steeds rood. Twee minuten te laat is nog geen aanleiding om aan te kloppen, hoewel het mag. Ze heeft het vorige keer gezegd. Er zal een goede reden zijn. Twitter. Vijf minuten verder. Zeven minuten te laat. Gebeurt nooit. Er moet echt iets belangrijks zijn.
Een kwartier. Rood licht. Ik sta op en zet een paar passen naar de deur. Bezet toont het bordje. Ik denk stemmen te horen en ga weer zitten. Storen zou ongepast zijn.
Twintig minuten. Een half uur. Zo blijft er geen tijd meer over. Drie kwartier. Een man loopt door de gang.
'Mag ik naast u zitten?'
'Natuurlijk,' zeg ik.
De man gaat zitten.
'Ik hoop dat het niet uitloopt vandaag. Ik heb het wel nodig.'
'Vast niet,' zeg ik.
Ik kijk op mijn horloge, mijn eindtijd is al verstreken. Ik sta op en pak mijn spullen.
'Nou, tot ziens,' zeg ik.
'Tot ziens,' zegt de man.
Hij lijkt niet verbaasd dat ik vertrek. De lamp is nog steeds rood, het bordje staat nog op bezet. De man heeft het duidelijk harder nodig dan ik. Ik loop naar beneden. De medewerkster heeft de telefoon aan haar oor. Ik stuur zo wel een mailtje.
De zon schijnt. Ik ga zitten op een bankje en navigeer al swipend naar het mailprogramma op mijn telefoon. Een nieuw bericht.
No show is het onderwerp. Ik lees het.
Gelukkig, ik word toch nog gemist.
"Met een tik op het scherm…
Lid sinds
3 jaar 5 maandenRol
vind ik niet zo'n prettige zin. Ook een mailtje "No show" lijkt een wat onwaarschijnlijke reactie. Waarom zou de arts/therapeut/logopedist niet even om het hoekje gekeken hebben in al die drie kwartier? Het komt een beetje over alsof de omgeving wel heel graag meewerkt aan je plot.
De zichzelf-wegcijfer-heid van je hoofdpersoon vind ik heel leuk neergezet en met de actie goed vormgegeven. Het leek op enig moment zelfs of je echt onzichtbaar was. Eén puntje nog: zou deze 'ik' echt zijn tas óp een stoel zetten en niet al bij voorbaat rekening houden met eventuele later aankomende patiënten/cliënten?
De eerste zin is mooi. Dat is een sterk openingsbeeld.
Hoi Hadeke, mooi verhaal…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Hadeke, mooi verhaal. Het karakter komt goed uit de verf. Ik sluit me aan bij de opmerkingen van Sakura.
De medewerkster belt alweer. Ik stuur zo wel een mailtje. --> " belt alweer" vind ik niet lekker lezen. Bovendien zou ik deze zinnen aan elkaar koppelen. De secretaresse is nog steeds aan het bellen (zit nog steeds aan de telefoon/ is nog steeds druk bezig); ik stuur zo wel een mailtje.
Hoi Hadeke, jouw HP is wat…
Lid sinds
7 jaar 9 maandenRol
Hoi Hadeke, jouw HP is wat mij betreft eerder precies dan ongeduldig en ook nog laconiek op het eind.
De zin 'de medewerkster belt alweer' deed mij even peinzen. We weten niet of ze ondertussen nog meer telefoontjes heeft gehad, of nog steeds met dezelfde persoon telefoneert.
Voor het overige: in de roos, sterk neergezet!
Dank voor jullie reacties…
Lid sinds
12 jaarRol
Dank voor jullie reacties. Paar dingen aangepast.
@sakura je hebt een punt, de omgeving voegt zich iets te graag naar de opdracht van de schrijver. 😀 Ik hoop dat het karakter wel duidelijk overkomt. Ik peins nog even voort.
Hadeke, Ik heb je verhaal…
Lid sinds
11 jaar 3 maandenRol
Hadeke,
Ik heb je verhaal graag gelezen. Goed beschreven setting. Ik heb bewondering voor het eindeloos geduld van de man, hoewel het me niet realistisch lijkt. Hij is duidelijk nogal stipt en telt in minuten. Tevens verwacht hij dezelfde stiptheid van de therapeute, gaf zij overigens zelf aan.
Ook vond ik het vreemd dat de man niet verbaasd is als de hp verdwijnt.
De opmerking van Fief en Ton deelde ik maar zie dat het ondertussen is aangepast.
Dank voor je reactie…
Lid sinds
12 jaarRol
Dank voor je reactie. Stiptheid is niet zozeer de karaktereigenschap die ik bedoelde. 😀 Het is iemand die zichzelf het liefst weg wil cijferen. Of zoals Sakura zag, onzichtbaar denkt te zijn. Werk aan de winkel voor mij als schrijver.
Ha Hadeke, ik las in de…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Ha Hadeke, ik las in de tweede zin meteen dat het om iemand ging die 'niemand tot last wil zijn'. Hoe lief ook bedoeld, soms best irritant. Misschien zou deze vrouw (?) haar jas aanhouden en haar tasje op schoot houden. Ik denk dat deze types vaker vrouwen dan mannen zijn, maar misschien vergis ik me. De bovenstaande tips kan ik onderschrijven.
In elk geval een mooie karakterbeschrijving, die ik met plezier heb gelezen.
Ha Hadeke, Mooi om te zien…
Lid sinds
3 jaarRol
Ha Hadeke,
Mooi om te zien hoe je de opdracht invulling hebt gegeven, het werd mij direct duidelijk welke karaktereigenschap je hier omschrijft, zelfs al komt er nauwelijks dialoog in je stuk voor. Ik ging me zelfs afvragen of de therapeut bewust het bordje op 'bezet' liet staan om de HP uit te nodigen aan te kloppen en daarmee haar patroon van anderen vooropstellen te doorbreken... Super goed gedaan!