#399 - De jonge Tibetaan

Hij doet echt wel zijn best, onze Tibetaanse gids. Het is een vriendelijke jonge man, met een missende hoektand, waardoor hij een uiterst ontwapenende glimlach heeft. Maar hij spreekt beroerd Engels, heeft een innige relatie met zijn iPhone en zou duidelijk liever iets anders doen dan toeristen op leeftijd in een klooster wegwijs maken in ingewikkelde boeddhistische iconografie. Hij probeert zich daar in het begin manhaftig doorheen te bluffen, maar na een paar dagen valt het niet meer te ontkennen: boeddhistische heiligen zijn niet zijn sterke punt en hebben niet zijn warme belangstelling. Hij raakt alleen oprecht begeesterd als hij onderweg in een stadje vrienden tegen komt en ’s avonds kan gaan stappen. Omdat hij dankzij zijn baan als gids veel reist, kent hij bijna overal mensen en komt hij voortdurend vrienden tegen.

Het is een warme, benauwde dag met een drukkend wolkendek, als onze rondreis door Tibet zijn einde nadert. Voor de laatste keer steken we de brede Gele Rivier over, die eigenlijk bruin is en zich modderig door de bergen voortsleept. Aan een geparkeerde brommer op de brug is een stok vastgemaakt en aan die stok hangt een vis te bungelen, een teken dat hier verse vis te koop is. En inderdaad, beneden bij de rivier, onder de brug, zit de bijbehorende visser met zijn hengel: een van de vele moslims die hier wonen, herkenbaar aan het witte hoofddekseltje.

Onze Tibetaanse gids, die na een zeer geslaagde avond met vrienden al de hele ochtend lethargisch onderuitgezakt in de bus hangt en klaagt over hoofdpijn, heeft plotseling een wonderbaarlijke opleving, zoals we cynisch vaststellen. Hij springt uit de bus, rent energiek naar beneden, koopt een vis van de islamitische hengelaar bij de rivier en krijgt die in een plastic zak met water mee. Boven vanaf de brug slaan we het tafereel met verwondering gade. Die vis gaat toch niet zo de bus in? Dat gaat gruwelijk stinken bij deze warmte. We kijken elkaar bezorgd hoofdschuddend aan. Maar in plaats van omhoog naar de bus rent onze gids onverwacht een eindje langs de rivieroever en doet daar iets onduidelijks, om vervolgens zonder vis terug te keren.

"Chinezen en moslims vangen vis, Tibetanen bevrijden vis," verklaart hij, met zijn meest ontwapenende glimlach. Hij is een goede boeddhist en heeft de gekochte vis teruggezet in de rivier. Daarna klimt hij weer de bus in en begint onderuitgezakt naar zijn iPhone te staren.