#398 Vakantiehuisje

Sleutels, hond, zonnebril, koffer en klaar, eindelijk kan ik de deur uit. Ruim tien uur later komen we aan in Clarens, Montreux in Zwitserland. Ik meld me bij het echtpaar wat het huis verhuurd en haal de sleutels op. Aangekomen bij het huis, rent Jack enthousiast naar de voordeur. Samen gaan we naar binnen en het lijkt wel of de tijd hier jaren heeft stilgestaan. Het veelal uit hout bestaande interieur heeft vast enorm veel meegemaakt maar is zeker ook smaakvol. Jack is op ontdekkingstocht en ik zoek een slaapkamer om mijn koffer te parkeren. Nadat ik mijn spullen heb uitgepakt, ga ik de tuin verkennen. Zo prachtig, een zitje vlak aan het water, ik zie mezelf al zitten met mijn laptop, eindelijk kan ik mijn roman afronden. Heerlijk. Jack blaft en is driftig aan het graven. Wat heb je daar jongen, wat ruik je allemaal. Als ik naar hem toe loop begint hij weer te blaffen en kijkt me aan of hij wil zeggen, zie je dat vrouwtje…. Wat moet ik zien dan, je hebt een gat gegraven en er een zooitje van gemaakt. Kom we gaan brokken voor je pakken. Maar Jack verzet geen poot en blijft stevig doorgraven. Ik draai me om en loop richting het huis, het zal de nieuwe omgeving wel zijn.

Als hij een kwartier later nog niet op zijn voerbak is afgekomen, besluit ik toch maar bij hem te gaan kijken. Hij heeft er een enorme bende van gemaakt. Jack, wat heb je daar, laat eens zien. Met een snoet vol zand en takjes komt hij triomfantelijk zijn buit brengen. Ik slaak een gil, nee dit kan niet waar zijn! Jack los! Als hij loslaat kan ik goed kijken wat hij heeft en ja, zonder twijfel is dit een schedel van een kind. Trillend op mijn benen bel ik de eigenaar. Binnen een kwartier wemelt het van de politie en zit ik met Jack samen op de bank in de woonkamer. Mijn schrijfweek krijgt ineens een compleet andere wending. In plaats van mijn roman afronden, heb ik ineens genoeg materiaal voor een compleet nieuw verhaal.