Vasthouden #395
Ineens ben je daar, mijn lief kind. Te stil ben je, te dun, te ver weg. Al zo lang.
Moe ben je, van je worsteling tegen het donker. Van de put waarin je terecht kwam toen het leven te moeilijk voor je werd. Van je gevecht met de depressie en je emoties.
En ik weet dat je zei dat lichamelijke nabijheid en aanrakingen zo moeilijk voor je zijn. En al die tijd was je zo ver weg en ik wilde je troosten en knuffelen maar ik deed het niet. Want je wilde dat niet. En ik respecteerde dat. Alles om jou te helpen in je strijd.
En nu, nu plof je naast me op de bank en je legt je hoofd op mijn schoot. En heel voorzichtig aai ik over je haar. Je slaakt een zucht en laat het toe, je duikt niet weg. Nog een keer aai ik je over je haar. En nog een keer. Ik ben zo intens dankbaar dat je dit goed vindt. Stil blijft mijn hand liggen op jouw rug. En heel stil blijf ik zitten.
Er loopt één traan over mijn wang.
Dit moment is zó kostbaar, ik wil het vasthouden en koesteren zoals ik jóu zou willen vasthouden en koesteren.
Mijn lief, dierbaar kind.
Hoi LucyLS, wat mooi…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi LucyLS, wat mooi ingetogen geschreven hoe je als ouder machteloos kunt staan als je kind emotioneel niet lekker in zijn/haar vel zit. Door wat voor oorzaak dan ook.
Kort en krachtig geschreven, zonder poespas komt de emotie binnen. Met bewondering gelezen.
Er loopt één traan over mijn wang. --> ik zou hier de nadruk weglaten. Nu lijkt het alsof er niet meer emotie inzit dan 1 traan. In de zinnen erna leg je ook al nadruk op "zo" en "jou". Te veel nadruk kan ook tegenstrijdig werken, voor mij althans wel.
Hoi Lucy, Een heel mooi stuk…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Lucy,
Een heel mooi stuk! Je weegt je woorden vooral erg goed af. Het verhaal is kort en daardoor krachtig. Je had nog talloze andere herinneringen en bijbehorende details naar boven kunnen halen en handelingen kunnen omschrijven. Maar je hebt in de gaten dat dat hier geen meerwaarde heeft.
Het gaat om dat ene moment dat dochter naar al die tijd weer iets toelaat. En dat is wat dan heel erg raakt. Mooi ook hoe je die herhaling van de streling door het haar laat zien. Dan kan de moeder het moment extra koesteren en beseffen dat het moment echt daar is. Bovendien krijgt de lezer daardoor nog meer het idee dat het serieus moet zijn geweest: als moeder afvraagt wat dochter toestaat - iets wat relatief nietszeggend is in een gezonde situatie- dan moet er wel het een en ander zijn voorgevallen.
Heel mooi gedaan!
Groet,
Nadine