# 395 De puntzak

Mooi verhaal Gi. In mijn jeugd betaalde je een kwartje voor een grote en 15 guldencent voor een klein zakje frieten, oei dat is lang geleden.

De alinea die begint:' Bij een Amerikaanse' vind ik wat lang. Dat Pa elk jaar twee kinderen mee op stap nam is mijns inziens het belangrijkst. 
 

Mooie jeugdherinnering.

Elrie, een kwartje zal toen 5 Belgische frank geweest zijn (12.5 eurocent)? Dat ligt precies in de helft van de twee prijzen die in het verhaal vernoemd werden, dus schat ik dat je het hebt over het jaar 1963? In veel van mijn bijdragen wil ik altijd wat weetjes kwijt (een tic als een ander): vandaar de passage over de fringe benefits. Het is ook wat sarcastisch bedoeld, want in die tijd kon je moeilijk spreken over extra voordelen. Waar dat voordeel trouwens vandaan kwam is mij een raadsel. Mogelijk had het te maken met het feit dat arbeiders bij de Nationale Spoorwegmaatschappij (uiteraard) van dit voorrecht genoten en zal een of andere 'vakbond' onderhandeld hebben opdat het ook voor andere arbeiders ten goede zou komen.

Ha Gi, wat leuk dat je (hp) dan wel geen dagboek, maar wel een paar blaadjes terugvond. Die prijzen van toen zeggen nu helemaal niks meer. Alles was goedkoper, maar het inkomen was ook minder. Zou het niet ongeveer in verhouding zijn met elkaar? Een leuke verzameling herinneringen die boven komt door de vondst van een kleine ringmap, mooi weergegeven.

Gi, wat een puntzak friet al niet teweeg kan brengen. Mooi herinnering, toch jammer dat je geen dagboek hebt bijgehouden. 
Hier en daar ben je scheutig geweest met spaties.

Hoi Gi, 

Je verhaal heeft een leuke opzet en het schetst ook een mooie nostalgie die je goed beschrijft. 
Het gaat uiteindelijk om die puntzak friet en daar zit ook mooie narratieve waarde. Maar die friet wordt wat afgezwakt doordat je het boodschappenlijstje uit de studententijd in detail nagaat. Daardoor wordt de vaart uit die nostalgie gehaald. Of, zo je wil: de friet krijgt een 'valse start'. Dat vormt nu het zoveelste object waar een ouderwets prijskaartje aan wordt gehouden, terwijl je wil bereiken dat uitgerekend daarbij meteen emotionele waarde komt kijken. 

Ik zou vanaf Microsoft Excel tot en met vijfenzestig eurocent genoteerd. daarom helemaal weglaten en inkorten tot iets als: Ik zie mijn studentenbudget uitgeschreven staan. Tegenwoordig zou ik vier keer zo duur uit zijn als ik die boodschappen zou gaan halen. Twee euro voor een frietje? Vader kocht die vroeger voor een kwartje!

Dan heb je ook meteen de overgang naar de volgende scène en de rest van je verhaal. 

Verder is het een mooi verhaal. 

Groet, 

Nadine

Die laatste zin zou ik weglaten. Waarom eindigen met een dooddoener als je kunt eindigen met het woord 'habbekrats' voor iets van grote emotionele waarde?

@Nadine: dank voor  de feedback. In nostalgie hoeft voor mij geen vaart te zitten en jouw suggestie om van vijf Belgische frank een Nederlands kwartje te maken zint mij niet. :-) Ik onthoud dat je het mooi vond.

@Sakura: ook geluk vond je toen voor een habbekrats is de (mijn) boodschap.

Hey Gi, leuke opzet, goede mijmering.

Ik volg de collega's dat 'toen was geluk nog héél normaal' een dooddoener is, die tevens impliceert dat het dat nu niet meer is. Op zich een denkpiste die een verhaal waardig is, edoch, niet uit je relaas naar bovenkomt, ik heb eerder de idee dat je wil zeggen dat geluk in habbekratsen zit. Om die reden zou ik ook die laatste zin schrappen.

Voor wat het waard is uiteraard!

GG

Dank voor de reactie, Tony. 'Normaal' is niet hetzelfde als 'gewoon'. De bedoeling is dat geluk dikwijls te vinden is in heel gewone dingen, die voor een habbekrats te krijgen zijn. Dat Sakura en jij de bewuste zin een dooddoener vinden komt waarschijnlijk doordat hij veelvuldig te horen was in het liedje van Gerard Cox en later ook fungeerde als titel van een Nederlandse tv-serie. Maar dan kan m.i. bijvoorbeeld het woord 'friends' voortaan ook een dooddoener genoemd worden.

Leuk Gi! Een mooie herinnering. Met plezier gelezen. 

Ik begrijp uit eerder commentaar wat je bedoeld met "toen was geluk heel gewoon". Ik denk alleen dat dit in het verhaal niet zo overkomt, dat is jammer, je verhaal verdient wat mij betreft een sterk eind! Geluk voor een habbekrats, prachtig! Ik zou het daarmee afronden.

Meri, dank je, je hebt mij overtuigd. Ik heb de 'dooddoener' weggehaald.

Gi, is het trouwens Gi of Ji? Of Guy? Kan ook. Nou ja, never mind. Volgens mij heb je je verhaal een dienst bewezen want deze laatste zin is top. Van grenzeloos naar habbekrats. Het is allemaal wel heel weinig geld hoor. Je bent ouder dan je denkt, geloof ik.

Tilma,

Je bent ouder dan je denkt, geloof ik.

Dat is een waarheid als een koe, maar wat is er waar aan een koe?

Leuk! Heel sterk vind ik deze passage "Ik geef mijn geheugen een zoekopdracht maar vind niets terug van de keer dat ik aan de beurt was.  Noch de treinreis, noch het verblijf in de Zoo, noch de terugreis van deze zonder twijfel prachtige uitstap, kan ik mij voor de geest halen." Dit maakt het zo herkenbaar; zo menselijk enerzijds, en tegelijk is het een originele invalshoek om juist die gaten in herinneringen te beschrijven.

Uit de eerdere commentaren maak ik op dat het slot is aangepast. Ik vind die laatste zin perfect! (habbekrats is dan ook een geweldig woord :-)

@Laura: fijne feedback, dankjewel.