#390 – Orwell 2202

Op mijn tv zie ik de keizer verzinsels opdreunen. Hij teert op angst en slaafsheid. In zijn keizerrijk is dat een traditie waar blijkbaar slecht aan valt te ontsnappen. Bovendien mist hij als enige ter wereld de Superkracht. Niet dat hij de Kracht niet kan krijgen. Maar hij speelt liever op veilig. En omdat hij de keizer is, is dat levensgevaarlijk.

Ook ik kreeg de Superkracht destijds als kind en kon het niet geloven. Dat ik zo jong al iets kon betekenen. Anderen voelden hun Kracht beter aan. Je moet er denk ik genoeg zelfvertrouwen voor hebben. Ik ken mensen die als student hun Superkracht nog altijd over het hoofd zagen. Waar het uiteindelijk om schijnt te draaien, is of je als volwassene je Kracht min of meer onder controle hebt. Daar zijn niet echt cursussen voor. Je moet het een beetje van elkaar leren, al helpt school soms.

Over onze collectieve Superkracht bestaan dus een hoop misverstanden. Ik neem aan dat de keizer er daarom zo voor terugdeinst, en zo schaamteloos inzet op oorlog. Blijkbaar voelt dat lekker; maar de Superkracht bezorgt je soms juist een rotgevoel. Die is ineens spoorloos of onherkenbaar. En de grootste misvatting is dat de Superkracht je zwak zou maken. Zwák, het allergiewoord van de keizer.

 Daarom houdt de keizer ook niet van andere krachten die vanzelfsprekend zijn, en dus net zo vaag als de Superkracht. Jaar in, jaar uit vroeg ik me bijvoorbeeld af hoe je in hemelsnaam zoiets abstracts kunt vieren als vrijheid, of vrede, of verdraagzaamheid. Al is het heerlijk om te dansen en te drinken in de zon. Maar de keizer hoeft ze niet, en dat zegt iets. Ook de Superkracht kan trouwens heel luchtig en doorluchtig zijn. En die is nóg sterker dan drank en zon en muziek en de liefde en het vrije woord en al dat verworven moois.

Door de Superkracht zorg je bijvoorbeeld niet eerst voor je eigen hachje en hobbel je niet slaafs achter je ego aan. Zelfs ga je niet over lijken en heb je wél de moed om af te gaan. De keizer durft dat allemaal niet. Hij maait om zich heen en schreeuwt de taal van Machiavelli.

De Superkracht heeft een naam die is uitgehold. Er is geen volwassene die er niet onbeholpen mee omgaat. Het blijft vaak bij aanmodderen. Maar de keizer gebruikt de Kracht niet eens. Zijn Superkracht lijkt wel stuk.

====

versie 1

Op tv zie ik Napoleon ijsberen door de zaal. Hij teert op angst en ik benijd hem niet. In zijn keizerrijk is het een traditie waar je blijkbaar moeilijk aan kunt ontsnappen. Bovendien mist hij nu eenmaal als enige ter wereld de Superkracht. Niet dat hij de Kracht niet kan krijgen. Maar hij míst hem niet. Hij wíl hem blijkbaar niet. Hij speelt liever op veilig. Zo zijn er meer; maar als je Napoleon bent geworden, is dat een levensgevaarlijke cocktail.

Ik kreeg de Kracht blijkbaar als kind en kon het niet geloven. Dat ik iets voor anderen kon betekenen, klein als ik was. Anderen voelden hem beter aan. Je moet er denk ik ook genoeg zelfvertrouwen voor hebben.  Ik ken mensen die als kind én puber én student hun Superkracht glad over het hoofd zagen. En maar aan zichzelf denken, niet eens altijd met opzet of venijnig. Mij overkwam het dus ook. Waar het uiteindelijk om draait is of je als volwassene je Superkracht min of meer onder controle hebt. Daar zijn niet echt cursussen voor. Je moet het een beetje van elkaar leren. En je moet vooral niet bang zijn.

Want over onze collectieve Superkracht bestaan een hoop misverstanden. Ik neem aan dat Napoleon er daarom zo voor terugdeinst, en dat hij schaamteloos inzet op wapengekletter. Blijkbaar voelt dat goed, en de Superkracht voelt niet altijd goed. Soms moet je hem zoeken en herken je hem niet meteen. Soms maakt hij je botweg het leven zuur. Maar het grootste misverstand is dat de Superkracht je zwak maakt. En zwak, daar houdt Napoleon niet van. Dat is zijn allergiewoord. 

Daarom houdt Napoleon ook al niet van andere krachten – en dat zijn niet eens superkrachten – die voor mij zo normaal zijn. Misschien zijn ze juist daarom wel net zo vaag als de Superkracht. Zo gaat dat nu eenmaal als dingen vanzelfsprekend worden. Jaar in, jaar uit vroeg ik me bijvoorbeeld af hoe je in hemelsnaam de vrijheid kunt vieren, of de vrede, of tolerantie. Van die vage clichés die popzangers op  5 mei uitstrooien over de menigte, al is het heerlijk om te dansen in de zon. Van die vrijheid zonder grenzen. Van die gratuite tolerantie die niks kost. Maar Napoleon hoeft ze niet, en dat zegt ook iets. Ook de Superkracht kan heel luchtig zijn. Toch is hij nog oneindig veel sterker dan dat.

Door de Superkracht zorg je niet enkel voor je eigen hachje en hobbel je niet louter achter je gevoel aan. Door de Superkracht ga je niet over lijken en voer je wel moeilijke gesprekken, vol ongemak, onbeholpen als je bent. Je moet namelijk vooral niet bang zijn. En Napoleon is kennelijk bang. Hij slaat om zich heen, maar Superkracht, ho maar.

De Superkracht heeft een naam, maar die noem ik niet, want die is uitgehold. Er is geen volwassene die er niet amateuristisch mee omgaat, dus dat biedt troost. Maar voor Napoleon is het te laat. Dat heeft hij nu bewezen. Zijn Superkracht is stuk.