#390 - Broederliefde

Wilfried lag languit te luieren op de grasgroene helling, in de schaduw van de oude beukenboom. Het begon reeds te schemeren, en de koele avondlucht verdrong de lichtjes onaangename hitte van de late lentezon. Hij gooide zijn hoofd naar achteren, sloot zijn ogen, en nam, zoals ongeveer elke avond, zijn toevlucht tot het rijk der herinneringen.

Het was inmiddels acht jaar, drie maanden en zestien dagen geleden. Het was een uitzonderlijk koude winter geweest, alles piepte en kraakte. De velden lagen er desolaat bij, even dood als doods. De ooit zo vruchtbare aarde was veranderd in een dorre, kille planeet, overheerst door verwilderde steppes, geschroeide woestijnvlaktes en onherbergzame bergtoppen. De meeste dieren hadden reeds het onderspit gedolven, de mens zou dra aan de beurt zijn.

Het was op die barkoude winterdag dat de mens een pact met de duivel sloot. De wereldbevolking was afgenomen tot een goeie duizend zielen, de menselijke soort was bovendien zo verzwakt dat zij niet eens meer in staat was om voor nakomelingen te zorgen. De toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit. En, zoals dat wel vaker gaat in tijden van uiterste wanhoop, nam de mens zijn toevlucht tot de duisternis.

De duivel, vermomd als gewiekst zakenman, in strak driedelig maatpak gestoken, had een ultieme propositie: in ruil voor een mensenoffer mocht elke nog levende ziel kiezen uit drie superkrachten: het vermogen om te vliegen door het zwerk, de mogelijkheid om de toekomst te aanschouwen of de kracht om eender welke last te dragen. Na enige discussie werd besloten het oudste lid van de gemeenschap, een 97-jarige vrouw, op de brandstapel te offeren.

Nadat de laatste asresten waren weggevaagd door de gure wind, stelde de duivel een twee voorwaarde: één iemand zou namelijk uitgesloten worden van gelijk welke superkracht. De gemeenschap mocht deze persoon zelf uitkiezen. Alvorens men tot een vergelijk kwam, bood een schuchter ogende jongeman zichzelf echter aan als vrijwilliger. De anderen, inwendig opgetogen, morden enkele ogenblikken, maar gingen algauw akkoord.

De duivel deelde hierna de superkrachten uit. Er werd uitermate evenredig gekozen, en de eerste maanden na de lucratief lijkende deal ging alles goed. Men vloog naar de hoogste bergtoppen om verse sneeuw aan te voeren, dat gebruikt werd als drinkwater. Men keek in de toekomst om komende stormen te kunnen voorzien. Men droeg de zwaarste materialen van plek A naar B om nieuwe burchten te bouwen.

Algauw liep het echter verkeerd. Er ontstonden drie aparte groepen, rechtlijnig tegenover elkaar, in absolute staat van vijandigheid. Lang duurde het niet aleer een bloederige oorlog uitbrak, waarbij vliegende mensen uit de lucht werden gekeild door gigantische rotsblokken, en krachtpatsers werden verstikt door metershoge, van de hoogste bergtoppen afkomstige sneeuwlawines. Om over de zieners die zich, na het ontdekken van een onbestaande toekomst, massaal in de afgrond stortten nog maar te zwijgen. Neen, het duurde niet lang alvorens iedereen dood was.

Iedereen, behalve Wilfried. Die liep ondertussen de grasgroene helling af, en dacht, met de oude beukenboom op de achtergrond: “Mijn broer is de domste nog niet!”.