Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#389 Aito & Renai

16 februari 2022 - 10:16

 

Het is weer ouderwets druk in de trein. Daar was ik al aan gewend, maar vanochtend heeft opeens niemand meer een mondkapje op. Ik geloof niet dat daarover iets gezegd is in de persconferentie, alhoewel ik het niet zeker weet. Ik kijk er al maanden niet meer naar. Ik lees het wel na op de teletekst app. Enfin, als niemand er een draagt, doe ik de mijne ook wel af. Ik heb geen zin om opeens de wappie te zijn. Toch voelt het gek. 

Ik kijk uit het raam naar het voorbij razende landschap. Bomen, sloot, hek, weiland, sloot, hek, bomen. Er zit een ritme in. Gek hoe je ogen het beeld niet bij kunnen houden als je pal opzij kijkt, maar dat het rustiger wordt als je verder kijkt. 

Er prikt iets in mijn hand vanachter de armleuning. Ik realiseer me dat het er al de hele tijd was, maar ik registreer het nu pas bewust. Ik kijk omlaag. Er steekt een puntje van een envelop boven de armleuning uit. Ik peuter hem tevoorschijn. 'Voor de liefste' staat erop. Oja. Gisteren was Valentijnsdag. Wij doen daar nooit iets mee. Sven vindt het maar onzin, bedacht door Hallmark en bloemenwinkels. Het is veel romantischer een bloemetje te geven op een andere dag dan deze opgelegde commerciedag. Niet dat hij dat dan doet, maar goed. 

Ik steek de envelop terug en staar weer uit het raam. Sloot, bomen, hek, weiland, sloot. Mijn gedachten keren onwillekeurig terug naar de kaart. Wat zou er op staan? Waarom heeft iemand hem in de trein achtergelaten? Was hij al bezorgd en achteloos weggemoffeld? Of is hij verloren voordat hij bezorgd was? Ik peuter de envelop weer tussen de leuning en de wand uit. Voor de liefste. Ik draai de envelop om en om. De tekst is met balpen geschreven. Geen adres. Hij zit nog dicht. Nooit bezorgd. Ergens in mijn achterhoofd vraagt een stemmetje of ik het wel kan maken hem open te maken, maar mijn vingers gehoorzamen een andere impuls. Ik scheur de envelop open. Er zit geen kaart in, geen Hallmark. Het zijn twee velletjes papier, helemaal volgeschreven. Het lijkt mij een mannenhandschrift. Het stemmetje in mijn achterhoofd vindt dat ik het niet kan maken de brief te lezen. DIt is privé, een liefdesbrief. Priveër kan bijna niet.

'Liefste Renai,' lees ik. Wat volgt is een liefdesverklaring van ongekende schoonheid. Romantisch en poëtisch en voordat ik het eerste blad omsla, voel ik tranen over mijn wangen stromen. 

Ze kenden elkaar van kind af aan. Buren waren ze. Aito en Renai. Hij herinnert haar eraan hoe ze samen buitenspeelden op eindeloze zomerdagen. Ze zwommen samen in het meer en zaten naast elkaar in de klas. In al zijn dromen kwam ze voor. Toen al. Ze kusten elkaar voor het eerst onder de kersenbloesems en ze deelden met elkaar het bed. 

Het is een brief over eerste keren en hoe Aito zich pas echt levend voelde als hij samen was met Renai. Zij ging studeren en won een studiebeurs voor Cambridge en Aito kon niet trotser zijn. Hij zwaaide haar uit op het vliegveld en stond er nog toen het vliegtuig al over de horizon verdwenen was. Hij genoot van de brieven die ze schreef. Door haar woorden te lezen, reisde hij mee naar dat verre, vreemde land van eeuwige herfst. In zijn dromen waren ze er samen. Samen schuilden ze voor de regen. 

Het komt als een klap als ze hem schrijft dat ze veranderd is, gegroeid. Dat hij het niet zou kunnen begrijpen, omdat hij daar is gebleven en zij verder ging. Hij wil niet liegen, het kwetste hem. Maar uiteindelijk toont hij begrip. Hij weet dat een zwaluw moet vliegen en dat uiteindelijk háár geluk ook voor hem het belangrijkste is. Zelfs als het niet met hem is. In zijn dromen zijn ze nog altijd samen, schrijft hij. Ze schuilen voor de Engelse regen onder een roze paraplu, die hij zorgvuldig boven haar houdt, ook al betekent het dat zijn eigen rug nat wordt.

'Liefste Renai,' sluit hij af, 'ik zal je dit nooit vertellen. Ik zal je geluk niet bezwaren met mijn eigen egoïstisch verdriet. Deze brief stuur ik je niet. Ik zal het je nooit vertellen, maar ik wil het gezegd hebben. Dat volstaat. Voor altijd de jouwe, Aito.'

Ik vouw met trillende handen de brief dicht en stop hem weer in de envelop. Dan steek ik die weer terug achter de leuning. Ik veeg de tranen uit mijn ogen en kijk naar buiten. Hetzelfde lege landschap trekt eindeloos voorbij. Bomen, sloot, hek, weiland, sloot, hek, bomen. Een leeg landschap en toch is het een wereld vol mensen. Bijna acht miljard. Dat zijn ook acht miljard liefdesverhalen. Méér waarschijnlijk. En één van die verhalen is het verhaal van Aito en Renai.

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2022 - 11:35

Heel erg mooi Sakura. Leuk hoe je met de lezer speelt. Ik vind je aanloop plagerig lang, maar niet zo lang dat het verveelt of ergernis oproept. Het is jammer dat ik het niet getimed heb, maar ik denk dat ik de eerste helft van het verhaal in minder dan een kwart van de totale tijd gelezen heb. Een brief om rustig bij te gaan zitten en een verhaal om van te genieten, dankjewel.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2022 - 11:36

Mag ik voor jou hopen dat niemand de sfeer gaat bederven en hier over leestekens of blijven haken in de tekst gaat zeuren. Een verhaal om in te kaderen. Misschien een idee om dat ook letterlijk te doen met de brief en hem op te hangen in de trein.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2022 - 19:09

 

Een schitterend verhaal, Sakura. De moeite meer dan waard om het aandachtig door te lezen. Ik zie kleine puntjes die het verhaal naar mijn idee nog beter maken. Oordeel zelf.
Het onderstaande is zeker niet bedoeld om je verhaal onderuit te halen, of om de sfeer te bederven; integendeel.

Jouw verhaal doet me sterk denken aan ‘Witte nachten’ van Dostojewski. Een regel van de achterflap: ‘De hoofdpersoon, een ondervoede, overgevoelige jongeman ziet het geluk reeds wenken, maar staat uit een overmaat van zelfopofferingsgezindheid, zijn plaats af aan zijn mededinger als hij ziet naar wie het hart van zijn geliefde het meest uitgaat.

alweer aan gewend >> onderhand, of inmiddels aan gewend.

hem ook wel af >> mondkapje is onzijdig

Ik kijk uit het raam >> nieuwe alinea

als je pal opzij kijkt >> als je van dichtbij opzij kijkt

Doppler-effect  >> is heel iets anders. Zoek op in internet. Ik zou het weglaten.

maar ik registreer het nu pas + bewust. Onbewust heb je het al eerder geregistreerd

Dat was ook zo. >> voegt niets toe; zou ik schrappen

envelop >> al twee maal gebruikt. briefomslag, voor de afwisseling?

De tekst is er met balpen opgeschreven. >> De tekst is met balpen geschreven.

Privéer kan bijna niet. Priveër

Wat volgt is een liefdesverklaring van ongekende schoonheid. Romantisch en poëtisch >> het zou mooi zijn geweest als je ons een paar van die regels had laten zien.
show don’t tell

buitenspeelden >> buiten speelden

hoe Aito zich pas levend voelde als hij samen was met Renai. >> hoe Alto pas echt tot leven kwam als hij …

Zij ging studeren >> nieuwe regel

Het komt als een klap >> nieuwe alinea

als ze hem zegt >> als  ze hem schrijft?

Maar uiteindelijk, begrip. >> , toont hij begrip

haar geluk >> háár geluk

Zelfs al is het niet met hem >> zelfs als het niet met hem is

altijd samen schrijft hij. >> samen, schrijft

paraplu die >> paraplu, die

betekent dat dat >> betekent het dat

de brief dicht en stop hem weer in de envelop. De envelop steek ik terug achter de leuning. >> de brief dicht, stop hem weer in de couvert en steek hem terug achter de leuning

Meer waarschijnlijk >> Méér waarschijnlijk

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2022 - 22:30

Ik wist dat ik je net voor moest zijn, Dos, en dat is mij gelukt. Kijk misschien jouw eigen taalfouten na in jouw commentaren alvorens anderen te bekritiseren. Ik ga ze niet voor jou oplijsten, het zijn er teveel.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 2:49

Gi, wat grappig jou midden in de nacht hier aan te treffen. Nog geen tien minuten geleden ontwaakte ik uit een droom waarin jij figureerde. Je lag op een chaise longue bij mijn overbuurman Olav, een psychiater. Jij had last van een wedijver syndroom en hij moest jou daar vanaf helpen. Ik zweefde tegen het hoge plafond en kon de hele sessie volgen. Tegen het protocol, maar heel interessant.
Het gesprek tussen jullie twee staat me nog helder voor de geest. Ik maak er nu meteen een verslag van. Misschien kan ik het later verwerken in een verhaaltje. Uiteraard maak ik dan gebruik van andere namen.
Het viel mij op dat jij heel open was. Je oreerde als een waterval.

Misschien een rare vraag: heb jij soms last van zweetvoeten?

 

Overigens, gefeliciteerd met je overwinning (welke??). Wat een fijn getunede intuïtie heb jij toch.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 10:33

Zolang je jezelf grappig vindt, wil ik je plezier niet vergallen. Dat Sakura het op prijs stelt dat je haar reactieruimte inpalmt om je ei kwijt te kunnen (zoals je dat op vele ruimten elders op dit forum doet) durf ik te betwijfelen.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 12:45

@Dos en @Gi, Misschien moeten jullie een forumonderwerp voor jullie saampjes nemen, het gekibbel begint een beetje voorspelbaar te worden en dwaalt snel af van het verhaal waar de reacties voor bedoeld zijn.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 12:53

Goed idee taco. Als ik Gi wil spreken zal ik hem uitnodigen op onze onderlinge communicatieafdeling.

Sacura, sorry voor ons gekibbel.

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 15:48

Hoi Sakura, ik zie zelf geen kans een verhaal te schrijven deze week, maar ik vond jouw verhaal te mooi om niet te reageren. 
Met bewondering gelezen. Mooi hoe je het ritme van de trein verwoordt en de manier waarop je de brief vindt.
Ik vraag me wel af waarom de brief in een envelop zit als Aito het niet van plan was te versturen. Ik zou het dan eerder achteloos weggestopt in een schoenendoos verwachten of opgeschreven in een notitieboekje. Desalniettemin een prachtig verhaal.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 16:00

Ha Sakura, de trein, die is toch om mijmerend, dromend uit het raam te staren? ;-) Wat heb je dat mooi weergegeven. Je hp is vast de enige die niet in haar telefoon zit te loeren... Kleinigheidje: de alinea's komen wat massaal over op mij. Misschien iets vaker vooraan beginnen met een nieuwe zin? Met veel plezier gelezen!

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2022 - 19:27

Dank, Taco. Ik groet terug. 

Mespunt, dank voor de originele reactie. Ik weet dat er veel aanloop in zit, maar ik had het nodig.

Gi, dank. Alle feedback is welkom.

Dos, goede punten geef je aan. Dank voor de zo zorgvuldige lezing en tijd die je erin stak.

Elrie, lief gezegd. Dank!

Fief, naar die beweegreden moeten we gissen. Ik denk dat er toch een vorm van posten in de wereld in het spel is.

MF, het zou je verbazen. Ik ben allang blij dat de tijd voorbij is dat mensen elkaar continu 'waar ben je nu?' vroegen in hun mobiel. Ik zie geen probleem met de alinea's. Nou ja, die ene dan. Die is aangepast. Misschien mis je dialoog.

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
18 februari 2022 - 18:59

Mooi gedaan. Ook de reflectie van de hoofdpersoon op de eigen beleving van valentijn. Ik ga mee met Fief in het raadsel waarom die envelop daar verstopt is, maar romantiek kent geen logica.

Dos heeft de juiste stofkam al gehanteerd, daar hoef ik niet meer naar te kijken. 😀 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 februari 2022 - 8:14

dag Sakura,

Wat een sterk verhaal. Ik vind de beginzin al ferm: Het is weer ouderwets druk in de trein. Ook de beschrijving van de treinrit vind ik mooi gedaan, het ritme, de manier waarop je er tegenaan kan kijken, de brief. Ik zou dit stukje wat strakker maken door de overweging over het mondlampje te schrappen: in feite draagt dit stukje niet bij aan het voor de rest overigens schitterend verhaal.

Het zit juist, het is vlot geschreven, het is fijn, er zit veel emotie in.

Knap gedaan!

Johanna

   

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 februari 2022 - 17:48

Eerst dacht ik: de trein, wat een cliché, maar neen, je maakt het best wel werkend.

 Een leeg landschap en toch is het een wereld vol mensen. Bijna acht miljard. Dat zijn ook acht miljard liefdesverhalen.

Erg mooi, de volgende twee zinnen hoefden voor mij niet.

ZG

 

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 februari 2022 - 10:34

Dank, Johanna. Vinger op de zere plek. Ik weet het, maar het is acuut actueel en stiekem zie ik zelf de link wel.

Tony, je hebt gelijk. Het is te sentimentalistisch en er staan teveel streepjes op 'e's.