Opdracht #384 - Huisdier : papa Peerke

Als vader heb je het niet altijd makkelijk. Zeker niet, wanneer de moeder van je negen kinderen is overleden. Ze was de liefde van mijn leven. Ze had prachtig kort, zwart haar en haar mooie bruine ogen keken soms gekweld. Ik wilde voor haar zorgen vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Zij was een al wat oudere, rijpere dame. Ik was nog een onstuimige jonge vent, met lange blonde haren. We speelden vaak samen en we gingen graag bij elkaar op vakantie. We woonden niet samen. Dat was wel jammer. 

Op een mooie dag in het voorjaar  had ik mijn 3e opleiding afgerond. Die dag vierden wij het behalen van het diploma, wij vierden het leven, wij speelden en ons spel werd serieus. Ze was ook zo mooi. Ze werd zwanger. Ik kon haar niet helpen met de bevalling, maar daarna heb ik mijn taak als vader heel goed vervuld. Ik waste en verschoonde onze 9 kinderen net zo goed als een moeder zou doen. Sam gaf ze mooi op tijd te eten. Het gaat zo snel, voordat je het weet zijn de pups 3 maanden en gaan ze de deur uit. We hebben samen met onze mensen hele goede gezinnen gezocht. Ze zijn op eentje na goed terecht gekomen. Van tijd tot tijd krijgen we van iedereen te horen hoe het gaat.  Met twee dochters hebben we heel veel contact. Daar gaan we regelmatig mee op pad. Een dochter is al jong overleden. Dat blijft je altijd bij. Geen ouder zou dit moeten meemaken.

Ik ben voor onze oudste dochter gaan zorgen. Beau woont nog steeds bij mij. Als pup lag ze al graag bovenop mij te slapen. Slapen is trouwens haar grootste hobby. Dat en stoeien, of in mijn staart bijten. Dat was nog leuk toen ze klein was, maar nu ze een goed volwassen gebit heeft, is het vaak pijnlijk. Ik weet dat ik veel knotter. Ik ben ook trots op dit kind. Ze is heel leergierig en nieuwsgierig. Ze is ook trouw en mooi. Beau heeft haar naam niet toevallig gekregen. Ons meisje heeft zo’n lief koppie, met wimpers zo blond dat je goed moet kijken of er wel kleur in zit. We weten dat de naam voor een meisje dan eigenlijk ‘Belle’ had moeten zijn, maar wanneer je Beau ontmoet, dan weet je dat die naam niet bij haar past. Ze is ook lomp en eigenwijs. Maar wel een heerlijk kind. 

Wanneer we terugkomen van het wandelen met onze mensen, denk ik meteen aan mijn heerlijke warme kussen, dan wilt Beau spelen. Ik vermoed dat Beau ADHD heeft. Daar heb ik veel extra zorgen om. Haar onstuimige karakter, 3 seconden geheugen en onuitputtelijke energie heeft me heel wat grijze haren bezorgd. Ik ben zo blij dat ik een mens heb om die zorgen te delen, want ik wordt oud. Mijn hart werkt niet goed, ik heb last van mijn schildklier, artrose en een knie die al een jaar of 4 vervelend is. Het is zo fijn om een mens te hebben die net zo goed voor mij zorgt als ik voor mijn dochter. Zo weet ik ook, dat wanneer ik er straks niet meer ben, dat mijn vrouwtje voor mijn dochter gaat zorgen. 

Beau zal mij wel heel erg missen, ze ligt nog elke dag met haar hoofd op mijn buik. Dat begrijp ik wel, ik lig op die manier graag bij mijn vrouwtje, lekker met mijn kop op haar schoot. Of soms probeer ik mijn hele lijf op haar voeten te krullen. Dat past natuurlijk niet, maar het is zo’n veilig gevoel. Daarom laat ik Beau ook, ze zal zich wel veilig voelen, zo dicht bij papa. Het is wel een lief meisje, maar oh zo druk. Gelukkig slaapt ze tegenwoordig steeds meer. Ze is al ziek vanaf dat ze een pupje was en ze wordt ook een dagje ouder. We schelen tenslotte maar 2 jaar!

-Papa Peerke-