#387 Onbestemde angstgevoelens

Onbestemde angstgevoelens

Het is midden in de nacht; de kerkklok heeft twee maal van zich laten horen. De maan schijnt met vol vermogen en spiegelt zich in de ijskristallen op het licht hellende dak. Buiten vriest het enkele graden.

Ik zit op de rand van mijn bed, het dekbed om me heen geslagen. Ik ril. Niet van de kou, maar van onbestemde angstgevoelens. Ik weet niet waar die beklemming vandaan komt; nóóit eerder meegemaakt.
Misschien een nachtmerrie? Of een gebeurtenis uit het verleden, die via een droom in mijn bewustzijn is gekomen?

Ik duik in mijn slaap op zoek naar droomfragmenten. Enkele flarden dienen zich aan. Zo groef ik met Willem Alexander een kuil in de tuin van het paleis terwijl Maxima op het terras een trui of iets dergelijks zat te breien. Vreemd, maar geen gebeurtenis om bang van te worden.
Mijn recente droomgeschiedenis levert geen verklaring op voor mijn benauwdheid. Dan maar eens roeren in oude herinneringen. Heb ik ooit een trauma opgelopen? Niet dat ik weet.
Van mijn dromen en verleden word ik niets wijzer. Ik ben ook gelukkig getrouwd met een lieve vrouw. Woon in een comfortabel huis en mooie omgeving.

Ondertussen zit ik nog steeds te bibberen op het voeteneind van mijn bed; ten einde raad. Welke mogelijkheden zijn er nog meer om mijn angsten te duiden. Ik heb geen koorts, heb vast ook geen corona.
Maar wacht eens even! Naast een verleden en heden is er ook nog een toekomst, die heb ik nog niet onderzocht. Is daar iets zinnigs uit te destilleren? Ik ben geen helderziende; dat wordt dus moeilijk. Zou er oorlog in het verschiet liggen, Rusland tegen Oekraïne en de rest van Europa. Daar maak ik me wel enige zorgen over.
Of staat er een sterfgeval op de goddelijke planning? Iemand die mij dierbaar is? De schrik slaat mij om het hart. Dit fantoom wil ik niet verder voeden.

Ik kruip weer in bed en probeer mijn emoties onder controle te krijgen wat voor geen meter lukt. De wildste gedachten gaan met me op de loop. Wat ben ik toch een pessimist en een zenuwlijder; een stumper en stakker in een.

Ik kan de slaap niet meer vatten en om zeven uur sta ik maar op.
De krant ligt al in de bus; die kan misschien voor wat afleiding zorgen. In een boterham heb ik geen trek, wel in koffie en daarna een sigaret. Zou ik soms longkanker hebben? flitst het door me heen. Onzin, niet zeuren.
Ik blader door de krant en lees hier en daar een kop. Tegen achten trek ik een warme jas aan en ga de kippen voeren. Die staan dan op het punt om van stok te komen.

Als ik de deur van het kippenhok open en naar binnen stap, verstijf ik van kop tot teen. Ik heb gisteravond vergeten het luikje te sluiten.
Een vos heeft al mijn Mechelse hoenders vermoord.