#387 - Ik zal het nooit meer doen

Mooi verhaal Deb, geloofwaardig ook. 'De luchtdruk in de kamer verandert': Mooi gevonden.

In het deel over gisteren heb je het eerst over geluid dat langzaam binnenkomt en daarna dat de wereld versnelt opstart. Dit lijkt tegenstrijdig.

Ik zou het deel over gisteren in de vt gezet hebben, maar daar wordt ik iedere keer over terechtgewezen. Ik denk dat het daarom wel goed is in de tt.

Prima geschreven. Ik wil haar influisteren dat het pas de eerste keer is, niet de enige, dat ze weg moet gaan en dat het niet ophoudt. Dus goed geschreven. Bij de pulserende muren worstelde ik even, maar dat ligt misschien aan mij. 

goed verhaal, ik zat er meteen helemaal in! te vaak maar al te waar, hopelijk niet autobiografisch.

Stuk wat Taco aangaf struikelde ik ook over: Geluid komt vervormd weer binnen, langzaam, alsof de wereld abrupt op pauze is gezet en daarna versneld weer opstart,

ik mis hier iets... slowmotion of versneld afspelen?

ook deze: 

Vandaag
Ik buk, en mijn hoofd ontploft, klopt ongenadig hard. Zo snel als mijn lijf toestaat, kom ik overeind, draai ik me om en zak ik ineen op het matras. Ik buig behoedzaam voorover en reik onder het bed.

Als je na een goede tik wakker wordt bonkt je kop zodra je overeind komt al, (uit ervaring) dat bukken is enkele stappen later, en zal je echt niet zomaar doen. Je wilt zo weinig mogelijk hoofdbeweging maken, schudden, knikken draaien, alles is teveel. Als je al overeind komt ga je heel voorzichtig weer liggen en rol je je om mocht je wat willen pakken, maar je hoofd zal je niet omlaag gaan buigen.

misschien kun je hier iets mee.

A.

Hoi Deb, een indringend verhaal. Zo gebeurt het in meer gevallen dan we ons kunnen voorstellen, denk ik. Goed verwoord.

Je zou naar mijn smaak iets meer mogen variëren met korte en lange zinnen. Sommige zinnen volgen elkaar staccato op wat aan de ene kant niet fijn leest, maar aan de andere kant het beklemmende gevoel weer versterkt. Ik twijfel nog.

De luchtdruk in de kamer verandert, ---> Ik kan me hier niets bij voorstellen. Voel je dat? Hoe weet je dat?

Ik buk, en mijn hoofd ontploft ---> de komma achter buk mag weg. 

Hij klemt me stevig in zijn armen, en ik wil me zo graag weer veilig voelen.  ---> ik zou of de komma weghalen, of de "en"

Hij fluistert:
‘Ik kan niet zonder je, dat weet je toch? Je bent mijn wijfie en ik hou zo veel van je.’

De gesproken tekst kan gewoon achter de dubbele punt staan.

Ha Deb, wat een aangrijpend verhaal. Helaas een vreselijke werkelijkheid, die vaker voorkomt. Je beschreef het zo, dat ik er bij was. Het laat me als lezer, niet koud. Dus is je verhaal helemaal geslaagd.

Goed geschreven. Helaas komt zo'n situatie in de praktijk veel voor. Ik kon mij goed inleven in het verhaal en ook de worsteling wel willen gaan en je dan weer bedenken. Na een eerste keer hopen dat het ook de laatste keer is. Die sussende woorden 'ik hou van je.'

De muren pulseren mijn hartslag. Ik lig schuin tegen hem aan. Hier denk ik wel hoe, hij komt op je af, slaat je neer en trekt je dan op de bank tegen zich aan of zo?

@tacotijsma:
Dankjewel. Wat betreft het geluid, ik kan me van cassettebandjes herinneren dat als ze niet meer optimaal functioneerden, het geluid vervormd werd en dan weer langzaam, dan weer snel klonk. Maar ik begrijp uit meerdere reacties dat het toch 'te raar' is, dus ik ga er nog eens over nadenken.
Het verhaal heeft tot drie keer toe gewisseld van tt naar vt en weer terug. Ik vond uiteindelijk de tt indringerder.

@Marianne1982: 
Dankjewel. De pulserende muren geven voor mij haar desoriëntatie weer na de klap(pen).

@Anton Wilhelm:
Dankjewel, nee, gelukkig niet autobiografisch. Het geluid ga ik nog eens over nadenken.
Wat betreft het bukken: ze is al in beweging, opgestaan enz, en besluit dan haar spullen te pakken. Ze bukt dus eerst vanuit stand, dat is niet te doen, vervolgens een tweede poging vanaf zit vanaf het bed. Ik ga er nog eens over nadenken of ik dit anders kan/wil beschrijven

@Fief: 
Dankjewel, ik heb bewust voor de korte, staccato zinnen gekozen, juist vanwege die beklemming.
Verder heb ik een probleem met komma's, gevolgd door 'ennen'. Bewustwording is de eerste stap :)
De luchtdruk is een gevoel dat ik probeer te beschrijven, de spanning die ineens verschijnt door zijn gedrag.

@Maria Fransisca:
Dankjewel, 'fijn' dat het verhaal je niet koud laat, dat geeft voor mij weer dat ik in mijn opzet geslaagd ben :)

@MarionReeuweijk:
Dankjewel, fijn dat je je kon inleven, opzet geslaagd :)
Wat betreft het in zijn armen liggen: in mijn hoofd is er enige tijd verstreken, is hij tot (voorlopige) inkeer gekomen en is naast haar op de vloer gekropen en heeft haar 'bij elkaar geraapt'.

Aangrijpend verhaal. Komt levensecht over. Wees voorzichtig met al te poëtische taal, dat heeft dit verhaal niet nodig. Een zin als De muren pulseren mijn hartslag. mag er wat mij betreft uit.

Met omzichtige bewegingen vul ik de tas. > Deze zin begrijp ik niet. Waarom omzichtig?

In plaats van gisteren en vandaag als kop, zou ik maandag en dinsdag (of andere dagen) schrijven.

Het verhaal doet lezen, levensecht neergezet. Hoewel naar mijn smaak de spanning hier en daar wat kunstmatig wordt opgevoerd.

Bijvoorbeeld: De muren pulseren mijn hartslag. Het hart pulseert op eigen kracht, stijve muren hebben in de verste verte niet de mogelijkheid dat pulseren over te nemen of te beïnvloeden.
In het cursieve deel van je verhaal komt de man op je af. Dan ben je niet instaat te zien dat de aders in zijn nek kloppen. Ik zou nek vervangen door hals.

Heftig!! Mooi geschreven, wat mij betreft, en leest fijn. Ik snapte de overgangen goed. 

Goed geschreven verhaal, je (ik) wil weten hoe het afloopt en ik hoopte dat ze weg zou gaan maar helaas.

Hier en daar zijn de sprongetjes in tijd wat onduidelijk maar ergens past dat ook wel goed in de verwarring waar de hoofdpersoon in zit. 

Hoi,

Heftig verhaal! De 1e alinea dacht ik heel even dat het een fantasy verhaal was - ogen die zwart worden, de tijd vertraagt - dat zou je allemaal ook heel letterlijk kunnen lezen. 

Ook al staat er van wel, leest het alsof dit niet de eerste keer is dat dit gebeurt. Als het wel zo is, dan mag de verontwaardiging ('Is dit ECHT gebeurd?!') wat meer uitgelicht worden, misschien.

Maar ik leef heel erg met de hoofdpersoon mee, het laat je niet koud. Goed gelukt! 

Dankjewel!
Yvette