#380 Sneeuw me zacht (3 versies)

Hoj Annabe, ik vind het een prachtig geschreven tekst. De zinnen lezen vloeiend en poëtisch, maar ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Waarschijnlijk mijn gebrek aan poetisch inzicht, sorry. Desondanks graag gelezen, ik zou willen dat ik zulke mooie zinnen kon schrijven.

Dag Fief, 

Bedankt voor je reactie. Ik kan je wel vertellen wat ik erbij dacht. (Misschien is dat niet gebruikelijk om dat te doen en neem ik daarmee iets weg?)
In mijn idee, maar het hoeft dus niet zo te zijn, liggen Jozef en Elisabeth dicht tegen elkaar aan (dat zou op een podium kunnen zijn, want wie gebruikt nu zulke woorden?) en zij gaat dood door de tumor in haar lijf.
Ze vraag hem om nog even mee te stappen in een wereld waarin alles perfect is in gedachten dan. Daar zijn die eerste zinnen op geïnspireerd, omdat alles perfect is onder een laagje sneeuw, alle putten in de weg worden zacht glooiend; alle asfaltering en platgetreden paden verdwijnen. Even is alles zoals het moet zijn.
Die engelen zijn dan sneeuwengelen die ze maken in die besneeuwde gedachtenwereld. Die smeltende sneeuw zijn zijn tranen, nadat haar laatste adem weg wolkte. Dat was mijn idee erbij, maar het mag natuurlijk vanalles anders zijn. 

Ik begreep het ook niet maar herlas het omdat ik het prachtig geschreven vind. Je uitleg maakt dat ik het zo met plezier weer ga lezen.

Hevige, intieme tekst. Ik lees ook een link met het vorige thema. Afscheid, liefde en winter in één tekst vervat.

Net zoals bij Madrids verhaal heb ik het gevoel dat "de ziel" van de tekst van groter belang is dan de plot. Je vertolkt een gevoel en daar helpen de mooi gevormde zinnen zeker bij. 

Annabe, ik vond jouw titel geweldig. Met de tekst zelf heb ik last, maar dat ligt aan mij. gg maar snap er geen jota van.

Bedankt voor jullie reacties, Elrie, Tudor en Tony,

Omdat ik het toch wat jammer vind dat het niet duidelijk is (wat op zich natuurlijk geen verrassing is) heb ik een tweede versie met wat bindtekst gemaakt. Ik zie het maar als een oefening.

@Elrie: bedankt voor je compliment. Fijn dat het ondanks dat het niet helemaal te begrijpen is, toch als leuk om te lezen wordt ervaren. 

@Tony: het eerste half uur dat het stukje hier stond, heeft het wel 5 verschillende titels gehad, denk ik. Wellicht door een opmerking op mijn vorig stukje. Blij dat de uiteindelijke versie bevalt. Wel jammer dat de rest lastig is, maar het zijn dan toch al 3 woorden die goed vallen.

@Tudor: Ja, bij de vorige opdracht wilde ik niets heftigs schrijven en nu mocht het blijkbaar plots wel. Ik maakte mij die bedenking pas nadien dat dit ook bij de vorige opdracht kon passen. 

Annabe, met die tweede versie heb je me. Nu heb ik er een beeld bij. Naar mijn beleving veel beter. Graag gelezen.

Het was een flink gepuzzel. Ik heb het verschillende keren gelezen. Verschillende gedachtes kwamen bij mij op, zoals:
- dat er sprake was van personificaties,
- dat één van de personen een sneeuwman in dooi-tijd was (was wel leuk geweest),
- dat één van de twee stevende was.
Dat laatste klopt, begrijp ik nu, al was de reden waarom niet uit de tekst te halen, maar dat lijkt mij ook helemaal niet relevant. Dat vind ik eigenlijk ook een beetje jammer van de tweede versie; deze is te expliciet, te klinisch, te invullend naar mijn zin. Daarbij vond ik de vorm van de eerste versie erg mooi, het doet denken aan een duet. Iets meer uitleg in de eerste versie was wellicht beter geweest, maar de tweede versie spreekt mij minder aan. Wellicht een mix tussen die twee?

Een ambitieuze tekst Annabe, met veel gevoel geschreven. Mooi hoe je oefent met taal en tekst, en dingen uitprobeert. Ik las beide versies, en ben het eens met Musonius. De eerste versie geeft te weinig houvast voor de lezer, en in de tweede versie geef je teveel uitleg, en passen je poëtische zinnen niet meer goed bij het verhaal dat je probeert te vertellen. Misschien kun je de eerste versie verder uit werken met kleine aanwijzingen voor de lezer. Bijvoorbeeld; ‘Sneeuw je nog even?’ ze draait zich op haar zij en kijkt hem aan, ’leg je een zacht, koud deken over ons - ’

Denk verder ook aan geloofwaardigheid; deze dialoog is weinig geloofwaardig omdat ik me niet kan voorstellen dat mensen zo met elkaar praten, en daarnaast ook beiden met dezelfde ‘stem.’ Zorg in een dialoog altijd voor verschil in ‘stemmen’ dus bijvoorbeeld in lengte van zinnen, taalgebruik, en tone of voice (vriendelijk, verliefd, droevig, humor etc.)

(dat zou op een podium kunnen zijn, want wie gebruikt nu zulke woorden?)

Ik geef de voorkeur aan de eerste versie, maar dat wat je hierboven schrijft houdt me op de één of andere manier een beetje tegen om de tekst gewoon te beleven. Dat het om een overlijden door kanker gaat vind ik duidelijk genoeg, maar het taalgebruik, hoe mooi ik de zinnen op zich ook vind, houdt me op afstand. Gelukkig hoeft de uitkomst van een experiment niet altijd te zijn wat je ervan had verwacht, om toch van een geslaagde proef te kunnen spreken. Ik heb het met plezier gelezen.

Annabe, mooi weemoedig verhaal, waarvan ik de tweede (? bovenste) versie verkies omdat  die meer te raden overlaat. Al is die eerste versie wel zinnig omdat hij verduidelijkt hoe je verhaal ontstond. Zoiets als een quizz waar de juiste antwoorden ondersteboven onderaan staan.
Sommige dingen uit de eerste versie zouden ook een plekje kunnen vinden in de tweede, maar eerder omdat ze er ook nog bij mogen dan omdat ik ze mis. Wat ik wel een beetje mis is een directe herkennig van de dialoog. Misschien een heel subtiel verwijzinkje, met een naam of letter voor 's sprekers paragraaf? Maar alsjeblieft geen beschrijvingen en toelichtingen, daarin ben ik het geheel met Lisette oneens. En waarom zou ieder zijn eigen stem moeten hebben? In de laatste momenten samen heb je meer aan één zijn dan aan het benadrukken van je identiteit. Vind ik tenminste.
Voor mij is "imperfectie" een beetje een onvolkomenheid, maar dat kan aan mijn taal liggen. Ik zeg ook "de deken" in plaats van "het deken".

Edit: ik blijf bij versie twee. 

Bedankt aan eenieder die zich hier doorheen wist te worstelen! 

Ik had mijn eerste versie bovenaan gezet, omdat die dichter bij mijn hart lag en er ook zo uitkwam. De tweede was meer een interessante oefening voor mij. Nu is er een derde versie. Ik denk dat ik eraan kan blijven werken, dus ik stop er nu maar even mee.

@Bobcom: interessante opmerkingen, want ik voelde ze ook zo. Die imperfecties, ik had het er ook moeilijk mee. En ik heb getwijfeld of ik het zou schrijven als een soort script, met inderdaad een "E:... " en "J:..." ervoor.

De (inleidende en) afsluitende zinnen zijn voor mij ook zinnen die ik een verteller hoor zeggen en na afloop valt het doek. Zoiets. 

Die eigen stem, interessante invalshoek, maar ik voelde wat jij schrijft. Al is mijn stem wat betreft het schrijven nog niet zo sterk. Bedankt dus om dat voor mij te schrijven!

Alleen 'deken', ik denk dat de 'het' voor jou even fout klinkt als de 'de' voor mij. 

Ik kom nog terug op de andere reacties ook, want ik vind ze allemaal interessant en leerrijk!

@Musonius: bedankt voor je reactie. Dat is een beetje het risico, dat op vele vlakken geldt, dat er een 'overshoot' ontstaat en ik ben van het ene 'te' in het andere 'te' gevallen. Die middenweg is moeilijk en voor sommigen wellicht nog 'te' langs de ene of de andere kant. Initieel was het niet echt mijn bedoeling dat alles begrijpelijk zou zijn, maar op zijn minst wel 'iets'. Uit de reacties maakte ik op dat ook dat niet evident was. Ik vind het fijn dat je de vorm van mijn eerste versie wel mooi vond, want die vond ik zelf ook leuk. Daarom heb ik de tweede versie niet bovenaan gezet, omdat het voor mij niet echt een verbetering was, wel een verduidelijking, maar dat is niet noodzakelijk hetzelfde. Bedankt in elk geval voor het puzzelen, fijn dat je de moeite hebt genomen!

@Lizette: bedankt voor je feedback. Het stemt tot nadenken. Ik heb in een derde (en laatste) versie een inleiding toegevoegd. Misschien lukt het zo ook?  De dialoog hou ik liever 'naakt' zoals hij oorspronkelijk was. Het is iets gevoelsmatigs, denk ik. (En dat maakte de tweede versie ook eerder een oefening voor mezelf)

Ha Annabe, Het mooiste aan je verhaal vind ik de titel! 'Sneeuw me zacht'  Wow, wat prachtig, en intrigerend tegelijk. Maar je poëtische verhaal begrijp ik niet goed. Er is al veel over gezegd, en wat kan ik nog toevoegen? Zou het verhaal duidelijker worden als je veel (de helft?) gaat schrappen? Schrijven is ....
Ik denk dat er dan meer kracht in de overgebleven zinnen gaat zitten. En dan wordt het vanzelf meer poëzie. Of denk ik nu te simpel? Ik weet het niet.
En ik denk dat mensen in deze situatie, niet in staat zijn om van die mooie volzinnen uit te spreken. Daarom vind ik de titel zo mooi!

@mespunt: bedankt dat je het, ondanks de moeilijkheden toch een geslaagde proef vond. Ik zie dit forum ook echt als een plek om te experimenteren. En het is extra fijn als daar dan reacties op komen die dingen weer in een ander daglicht zetten. 

@MF: haha, ik had eigenlijk gewoon moeten stoppen na de titel. Nu ja, ik vind het wel leuk dat die bevalt, want bij mijn vorig stukje kon de titel sterker. 

Ik had bij de eerste versie van dit verhaal (die nu dus in het midden staat) het gevoel dat het verhaal niet kwam (ofwel, maar de mogelijkheid om het uit te schrijven niet), dus dan gaf ik mijzelf de vrijheid om te schrijven wat er wel kwam: een dialoog, die voor mij steekhield, maar wel veel ruimte tot interpretatie bood, misschien teveel, waardoor de interpretatie niet meer kan komen. 

Hoi Annabe. Voor mij gaf de bovenste versie alleen al genoeg stof tot nadenken. Ik geniet van jouw woordenspel. Zeker met de aanvullingen van Lizette erin verwerkt.