Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

verwijderd

‘Wel grotverdomme, zou je niet eens willen ophouden met dat eeuwige geknor van jou?!’ en ik geef hem een trap tegen zijn vette pens. Ik schrik van mijn reactie en duik onder de tafel om hem aan te halen en mijn verontschuldiging aan te bieden. Hij knort dat het goed is.

Ik zit in de huisweide onder een eeuwenoude eik en schrijf een boze brief aan een instantie die mij ontoerekeningsvatbaar wil verklaren vanwege mijn verworven schizofrene geaardheid. Ik sta onder spanning. Vandaar dat ik zo ongewoon uitviel tegen mijn geliefde hangbuikzwijntje dat aan mijn voeten liep te knorren.

Mijn schizofrenie is een oude familieaangelegenheid. Mijn moeder en veel van haar familieleden waren ermee besmet. Bij mijn geboorte wist zij al dat het mij ook zou overkomen. Dat liet ze doorschemeren in de naam Dos die ze me gaf; voluit Undos, vertaald Eentwee in de betekenis van Twee in Eén. Mijn moeder was een Spaanse, Maria Suárez Fernándesa. Zij ging te gronde aan hemelse en helse krachten. Wij hebben haar in meervoud bijgezet in haar Spaanse familiegraf.

Mijn dochter sprak mij laatst aan met mama. Ik schrok  en vermoed dat zij de schizofrene traditie waarschijnlijk zal gaan voortzetten.

Wat doet deze rubriek in de 'wekelijkse opdrachten' ?

Gi, volgens mij kun je er zonder problemen, wekelijks één of meerdere verhaaltjes van 99 woorden in kwijt. Zie de historie. 

Mijn psychiater Rob Schouten heeft na mijn eerste schizofrene aanval  enkele maanden lang de gelegenheid gehad mij en mijn aandoening in zijn kliniek te observeren. Na afloop kwam hij tot de conclusie dat ik leed aan een bipolaire schizofrene storing, die hardnekkig was en onbehandelbaar. De enige optie was dat ik en mijn directe omgeving leerden leven met mijn psychische ontwrichting. Wij zijn onderling overeengekomen dat als ik mezelf ben, ik me volledig overgeef aan mijn Anne en zodra ik psychotisch wordt, ik mijn pseudoniem Dos Wijnhof alle vrijheid van handelen geef, inclusief zijn liefde voor onze buurvrouw Janine.

Mag ik het telefoonnummer van Dr. Schouten? Ik heb een leuke buurvrouw en ik wil ik zo een verwijsbriefje ....

Volgens mij is de bedoeling om lid te worden van een Facebookpagina en om daar je 99 wooden verhaal te plaatsen.

Zoals het oorspronkelijke bericht meldt:
'Een permanente schrijfopdracht die je zo vaak kunt doen als je wilt, maar dan op Facebook.'

--->

Hoi Gi, Marije werkt al enige tijd niet meer bij ons, vandaar dat berichten naar haar niet meer binnenkomen. Het is inderdaad een bericht voor schrijvers die meedoen aan de wekelijkse, het misschien leuk vinden om zich aan te sluiten bij de Facebookgroep. 

Ik weet niet wat jullie probleem is met deze rubriek. Je hoeft er niet op te kijken als je dat niet wilt. Je hoeft er ook niet voor te betalen. Er zijn zoveel rubrieken op SOL waar je wellicht niks mee kunt. Klagen jullie daar ook over? Als iemand er gelukkig van wordt hier een verhaal van 99 woorden te plaatsen (wat al erg knap is), heb ik daar geen probleem mee. Lekker zijn gang laten gaan, zou ik zeggen. Het lijkt wel een vendetta tegen Dos te worden.  Wil je het niet lezen, ga er dan gewoon niet naar toe. Persoonlijk vind ik dat er erg leuke verhaaltjes tussen staan. Vrijheid, blijheid. We hoeven toch niet op alle slakken zout te leggen?

verwijderd

verwijderd

verwijderd

verwijderd

verwijderd

Hoi Gi, jij stapt wel erg snel van je geloof af. Of geldt hier het Engelse gezegde: If you can't beat them, join them?  
Anyway, je hebt leuke stukjes geplaatst. "De Limburgse koolmijnen" vind ik erg leuk. Goed gevonden, knap gedaan.

"Carrees" heeft voor mij een te hoog Wikipediagehalte. Het is voor mij geen verhaal.

Als je in "Belabberd" de eerste zin iets aanpast, heb je precies 99 woorden. Het staat nu in de verleden tijd en de rest staat in het heden. Je vraagt je hier niet af waarover je ging schrijven (tenzij je iets bedacht had, maar het weer vergeten was), maar wat je wil gaan schrijven.
"Waarover zal ik nu weer eens gaan schrijven?"  

Wat de clou is bij "Alwine" ontgaat me. Waarschijnlijk lees ik het niet goed. Het verhaal heeft overigens maar 93 woorden. 

verwijderd

verwijderd

Sinterklaasjournaal
Intocht meets demonstratie
Sint is kogelvrij

Ik geloof alleen nog maar
In pepernoten in mei

verwijderd

verwijderd

verwijderd

Verwijderd

verwijderd

Boerenmetworst

Vanochtend stond ik bij de slager; drie wachtenden voor me. De helft van mijn gezicht had ik verstopt achter een mondkapje, gemaakt van twee Heineken bierblikjes en een elastiek uit een oude onderbroek. Toen ik aan de beurt was verwijderde ik het kapje om mijn bestelling duidelijk over de toonbank te brengen: ‘Ik wil graag vier kloosterbroden en doe er ook maar een kilo slagroom bij.’

De slager draaide zich om, nam een boerenmetworst van de haak, sneed die middendoor en gaf me een helft. Ik dankte en verliet de winkel.

Hij weet dat ik niet goed wijs ben.

Gifgroene vlammetjes

Een vuurvaste ruit van vijftig bij veertig centimeter geeft mij een panoramische blik op het vuur in de haard. Op het rooster liggen drie blokken eikenhout waar geen vlammen meer overheen dansen, ze gloeien slechts alsof ze doorzichtig zijn: het juiste moment om de kachel bij te vullen.

Dan ontstaat het spontane idee om dat niet met houtblokken te doen… ik gris mijn iPad van tafel en leg die behoedzaam op het gloeiende vuur. Gespannen kijk ik wat er gebeurt. Vrijwel meteen kruipen er vlammen rond mijn schrijf- en fotoarchief en even later zie ik gifgroene vlammetjes.

Ik geniet.

Hoogtevrees

Van alle angsten die aan mij kleven is hoogtevrees de meest lugubere en tevens de meest gewaardeerde stoornis.

In onze huiswei beoefen ik de hoogtevrees minstens twee maal per week. In twee tegenover elkaar staande kastanjebomen heb ik daartoe touwladders gehangen tot een hoogte van vijftien meter. Op dit niveau heb ik de twee kastanjebomen door een dik touw met elkaar verbonden. Mijn hoogtevrees exploreer ik door me geblinddoekt aan dat touw van de ene naar de andere boom te slingeren.

Mijn acrofobie wordt er niet minder door, maar wel mijn andere angsten; én twee dagen geen angst-diarree.

Huiselijk geweld

Vandaag kreeg ik bezoek van Gerrit. Hij had contact gehad met de politie, omdat hij zijn Annie verrot geslagen had. Voorafgaand aan dit vergrijp had Annie hem met een koekenpan in zijn gezicht geslagen. Het bloed gutste alle kanten op. Ook niet fraai.

Aanleiding tot dit tafereel was het rookgedrag van Gerrit; hij was sinds kort gestopt. In het geniep bietste hij nu sigaretten van Annie die het grootste deel van haar uitkering toch al in rook zag opgaan.

Er ontstond een woordenwisseling waarbij Gerrit haar een vet varken noemde. Met haar volle gewicht hanteerde Annie toen de koekenpan.

Lekker bot en droog. De relatie tussen Gerrit en Kees is mij niet helemaal duidelijk.

Dag Bart, de fout is me zojuist bij het overlezen van het verhaaltje ook opgevallen. Ik had de naam Kees later veranderd in Gerrit maar die niet consequent doorgevoerd. Ik heb het verbeterd. Dank voor je opmerking.

Niets voor jou om hier 99-woorden verhalen te plaatsen? Nu Gi er de brui aan gegeven heeft is het nier weer eenzaam opereren.

Groet, Dos