#377 Pakjesavond

Zuchtend kijkt Dorien naar de klok. Vijf uur alweer. En het scherm is nog steeds leeg. Wat is dat toch elke keer. De inspiratie om een gedicht te maken, komt pas op het allerlaatste moment. Als de kinderen al zitten te wachten, plakt ze vaak nog stiekem haar gedicht op een van de pakjes. Ook vandaag zal dat wel weer gebeuren.
De digitale prullenmand zit vol. Dat is wel een goed teken, al die oefeningen. Daar zal vast iets moois uit te voorschijn komen.
Juist met dit speciale gedicht wil ze het goed doen.
Mijmerend kijkt ze naar buiten, het is bijna donker. De lantaarns gaan aan. 
Met haar linkerhand wrijft ze over haar buik. Het lijkt wel of ze is gegroeid. Kan dat al? Vanochtend had ze haar eerste controle en echo. Acht weken, dan is er nog niet veel gebeurd qua groei. Toch voelt het al als een buikje.
‘Mam, komt u nou?’ Nils, vijf jaar, roept haar van beneden.
‘Ja, ik kom eraan, nog vijf minuutjes.’
Opnieuw focust ze op de toetsen.

Lieve Rob,

Sint las je lijstje telkens weer
maar kon niets vinden in de stad
omdat jij al veel spullen had
en daarom wist hij het niet meer

Zo het begin is er in elk geval. En het rolde er zomaar uit. Nu het tweede vers, zonder iets te verklappen.
‘Mam, papa heeft de chocolademelk al warm gemaakt. Wil jij ook?’ Lars van negen houdt ervan om alles te regelen.
‘Ja, graag, nog twee minuten, dan kom ik beneden.’

Ook hiervan heb je er al twee
of vind je twee meer dan genoeg?
het was ook niet iets dat je vroeg
al zit je hier ook vast niet mee

Klaar? Hm, het loopt niet zo goed, maar de minuten zijn om. Snel print Dorien het gedicht uit, vouwt het op en zet er ‘voor Rob’ op. Het zachte pakje in wit met goud papier herkent ze meteen op de stapel op het bed. Ze plakt het gedicht met plakband er op. En schuift het wat onder de andere pakjes.

Als ’s avonds de jongens druk aan het spelen zijn met hun cadeaus, geeft Dorien het pakje aan Rob. Na het lezen van het gedicht, heeft hij nog geen idee. Als hij de twee boxpakjes met voeten ziet, weet hij genoeg. ‘Echt?’
Dorien knikt.
En dan hebben ze even genoeg aan elkaar.