#377 - Een heerlijk avondje

De dakpan viel twaalf meter en spatte met een oorverdovend geluid uiteen in de steeg. De jongen verstijfde in zijn beweging. Een koude hand kneep in zijn hart. Het leek minuten later dat hij weer durfde te ademen. Hij kon niet geloven dat niemand het had gehoord. Zijn handen trilden. Voorzichtig sloeg hij de jute zak over zijn schouder en scharrelde hij verder het dak op. Voetje voor voetje, want hij zag geen hand voor ogen. Er stond geen maan vannacht. Gebroken dakpannen knarsten onder zijn schoenen. Met zijn hand aan de nok volgde hij de lengte van het huis tot alles op leek te gaan in het donker. Hij hoorde stemmen uit een van de huizen. Hoge ijle stemmen. Zingende kinderen.

Hij tuurde in het duister. Ergens onder zich moest een plat dak zijn. De zak eerst. Hij strekte zijn arm en liet de zak los. Hij hoorde een plof en schatte dat het een paar meter was. Die ellendige duisternis, hij zou iets breken! Hij liet zich zakken tot hij aan zijn vingertoppen hing. Hij aarzelde even en liet toen los. Sneller dan gedacht en luider dan hij wilde landde hij op zijn voeten. Hij liet zich meteen op zijn buik vallen. Op het trottoir onder hem liepen twee mensen. Een laagje sneeuw dempte hun ritmische stappen een beetje.

Toen ze weg waren, liep de jongen over het dak naar het volgende huis. Een eenzame schoorsteen priemde als een somber silhouet omhoog. Hij ging ernaast op zijn hurken zitten. Daar vond hij het dakraam, vuil en gebarsten. Hij tikte met zijn nagel twee keer op het raam. Direct ging een kiertje open. “Wie?” fluisterde iemand. “Beter dat je dat niet weet,” bromde de jongen. Hij tilde het raam verder open en gaf de zak aan. Hij zag een glimp van een bleek en ingevallen gezicht. Het gezicht knikte en het raam ging weer dicht. “Wacht, deze ook nog,” fluisterde de jongen. Hij stak een samengevouwen papiertje door de kier.

Het meisje met dik zwart haar keek stralend naar de anderen, veel te veel mensen voor de beschikbare ruimte. Oude en jonge mensen, vermoeid en schichtig. Ze hield het briefje vast en streek de vouwen glad.

“Het moet nu snel gedaan zijn,
een kwestie nog van tijd.
Ik hoor dat grote delen
van’t land reeds zijn bevrijd.
Ik wacht totdat wij samen
het leven weer beginnen.
Hou vol, mijn allerliefste.
Oranje zal overwinnen!”