#374 - Terreur

Terreur

Geen vraag om de deur open te laten.
Geen vraag of ik nog een verhaaltje voor wil lezen.
Geen vraag of ik nog even haar ruggetje kriebel.
Nee, mijn dochtertje was uitgezongen, haar liedjes van verlangen waren opgedroogd. Toch wat teleurgesteld maar ook blij sluit ik zachtjes haar kamerdeur. Dat intens lieve stemmetje dat, als ze in haar bedje ligt, het moment van afscheid nog eventjes met een vraag uitstelt, daar geniet ik altijd van. Ik loop naar de keuken om de afwas weg te werken. Mijn boek en de bank trekken, ik zet een achtergrondmuziekje op en installeer mezelf. Een lange rustige avond ligt voor me.

Volledig verdiept in mijn roman hoor ik een ijselijke gil. Ik schiet overeind en ren naar de kinderkamer. Mijn dochter zit rechtovereind in haar spijlenbedje en gilt alles bij elkaar.
 'Hé moppie, mama is er al, heb je naar gedroomd?'
Met wijd opengesperde ogen, trappelend in haar slaapzak blijft ze gillen.
'Is je luier nat?'
 Op de overgang van zindelijkheid heeft ze 's nachts nog een luier om. Wat angstig door haar starre blik en het gegil til ik haar uit bed, ze spartelt met ongekende kracht tegen. Ik neem de beslissing haar mee naar beneden te nemen. Het gillen is gestopt, ze kijkt me nog altijd niet aan, zegt niets en het gevoel dat ze niet weet wie ik ben maakt zich van mij meester. Haar luier blijkt droog en voelend dat ze geen koorts heeft, ga ik met haar op de bank zitten. Ik  praat zachtjes tegen haar. Mijn stem hapert, haar stem lijkt verdwenen en ik voel dat mijn gebabbel geen bodem treft.
De staande klok slaat voor de tweede keer, terwijl mijn handen voortdurend aaiende bewegingen over haar hoofdje maken. Ik zie in de weerspiegeling van het raam dat ze haar ogen nog altijd open heeft. Mijn armen worden moe. Ik koester mijn kind als in een trance.

'Mama, mijn luier is bah.'           
Haar met een trage glimlach aankijkend krijg ik een stralende lach als reactie.
'Geeft niets moppie, ik geef je een schone.'

Die nacht slaap ik onrustig, snap niet wat er aan de hand was. 's Morgens tref ik mijn vriendin en vertel haar wat mij overkwam.
'Oh, dat is nachtangst, mijn oudste had dat regelmatig. Google het maar, het komt vaak voor bij peuters.'
'Kan wel zo zijn, maar die blik hoop ik nooit meer in haar ogen te zien. Je kind dat je niet herkent is zó schrikaanjagend. Koffie bij mij?'