Uitgeverijen krijgen zo veel manuscripten binnen dat het geen beginnen aan is om elke schrijver persoonlijk te ontmoeten. Bovendien is dat voor de uitgeverij bot gezegd verspilde tijd, moeite en kosten. Een afwijzing per brief of e-mail is daarom gebruikelijk. Meestal is dat een standaardformulering. Als het boek of de schrijver veel potentie heeft en de uitgever in een goede bui is, kan hij de afwijzing persoonlijker maken door concreter aan te geven waarom het boek niet in het fonds past en op welke punten de schrijver nog winst kan behalen. Jouw schrijfster-personage kan dus eerst met standaardbrieven worden afgewezen, en naarmate haar vaardigheden verbeteren, kunnen de brieven wat persoonlijker worden om aan te geven dat er groei in haar werk zit, ook al is ze nog niet op het niveau dat nodig is om uitgegeven te worden. 

Dat klopt niet helemaal. Na lezingen door minimum twee mensen (met positieve beoordeling) leest ook de uitgever je manuscript en als die ook enthousiast is, word je uitgenodigd voor een gesprek. In dat gesprek wordt ook nog gepolst hoe je de toekomst ziet, wat je nog in petto hebt etc. Bovendien moet er ook een klik zijn (of dat was toch het geval bij mijn uitgever). In het jaar waarin mijn eerste boek verscheen waren we met twee debutanten bij deze uitgeverij. De andere auteur vertelde me later dat hij na zijn gesprek naar huis werd gestuurd met de boodschap dat ze potentieel zagen maar dat hij opnieuw moest proberen met een ander manuscript.