#373 - Troosteten

Troosteten

Vanmiddag zag ik een grote stapel pompoenen bij de ingang van de supermarkt. Een bordje 'speciaal voor Halloween' markeerde de bak. Uit de ernaast opgestapelde dozen gooide ik geërgerd een flespompoen in de kar.  De oranje monsters die klaar lagen om omgetoverd te worden en vervolgens licht te brengen op Allerheiligenavond laat ik liggen.

Allerheiligen en Allerzielen, de data staan in mijn geheugen gegrift tezamen met de woede. Met de paplepel kwam het katholicisme mijn leven in. Elke zondag braaf mee naar de kerk, op school bij de nonnen, zes weken snoep oppotten tijdens de vasten en niet te vergeten alle geboden en de catechismus uit je hoofd leren zonder er iets van te begrijpen.

Op Allerzielen gingen we met het hele gezin, voor schooltijd, naar de kerk. Mijn moeder vertelde dat wij die dag onze overleden vader moesten herdenken. Noch mijn broertjes, noch ik hadden bewuste herinneringen aan hem. Mijn stiefvader, met wie ik destijds geen warme band had, was ook altijd van de partij. Een jaar of tien was ik en op die eerste november schreeuwde ik tegen mijn moeder:
'Mam, ik wil vandaag naar de kerk op Allerheiligen en niet morgen, morgen ga ik niet mee.'
Verbaasd staarde mijn moeder me aan.
'Hoezo dat dan? We gaan elk jaar met Allerzielen, net als iedereen, jij dus ook. Daar komt bij dat je dan je eerste vader kan herdenken, de perfecte plek om dat te doen.'
'Dat wil ik ook maar wel vandaag, je weet toch dat het Allerheiligen is en mijn Papa was vast een heilige want een ziel kan hij niet zijn. Op de foto, je weet wel in mijn babyboek, daar kijkt hij heel blij en een zielige foto staat ook niet bij de jongens in hun boek.'
Mijn stiefvader greep in en snoerde mij de mond. In mezelf namopperend besloot ik dat als ik later groot zou zijn ik nooit meer naar de kerk te gaan op de tweede november. Het trauma bleef tot nu bestaan en elk jaar borrelt het weer naar boven. De viering van Allerheiligenavond is gecommercialiseerd tot pompoenenfeest.  

Boos liep ik vanmiddag de winkel uit en ging huiswaarts. De bel heb ik er uitgetrokken. Geen kaars voor het raam, wel een bij mijn heerlijke kom pompoenensoep; mijn troosteten.