Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#372 Ben

Ben

Hier sta ik dan. Op de railing van de brug. Auto's razen voorbij. Ze zien me niet. De rivier stroomt kalm onder mij door. Panta rhei!

Het begon ermee toen ik een maand lang, elke dag door een onzichtbare hand op een aparte manier naar mijn werk gedirigeerd werd. Een afwijkend loopje, diverse vervoermiddelen en zelfs via teleportatie. Of, althans, toen ik op mijn werk aankwam, kon ik me de weg erheen niet meer herinneren.
'Potdonders,' zei ik tegen mijn echtgenote.
'Ja, ja,' zei ze en ging zoals gebruikelijk door met waar ze mee bezig was.
Drie weken later was ze plots uit mijn leven geschreven.

Vandaag begreep ik de kaartjes pas. Iedere maandag. Jaar in jaar uit. Voorop steevast de afbeelding van een stad in Europa, La Haye en Touraine bijvoorbeeld, maar ook Breda, Middelburg, Praag of Stockholm en achterop in sierlijk handschrift: Ben!, René
Ik ken volgens mij geen René, maar Ben, ja dat ben ik.

De hoofdpersoon gaat altijd met het verhaal aan de haal, las ik in een interview met een schrijver, ik weet zelf niet hoe het verhaal uiteindelijk verloopt. Ik heb een begin en een vaag idee van een eind. Daartussenin heb ik het niet in de hand. Maar alles, echt alles heeft een reden.

Mijn verhaal is altijd met mijn hoofd naar beneden geschreven. Na de verschillende manieren om op mijn werk te komen zag ik ook de andere aanwijzingen. Een gesprek dat soepel verliep, een gebeurtenis die zich eindeloos herhaalde tot het te veel symboliek kende, te mooi rond was. De regen die steevast viel als er iets droevigs gebeurde. De zon die doorbrak op een moment dat het een cliché te noemen is. Sex die startte in de belofte van de erotiek, maar nooit eindigde in de daad. Een Spaanse echtgenote met de naam Virginia.

Maar de reden waarom de kaartjes wekelijks op mijn deurmat vielen begreep ik nog steeds niet. Ik voelde me afhankelijk, gestuurd door een hogere macht. Steeds vaker dwong ik mijn zicht omhoog. Ik zag de contouren van een peinzend gezicht, het zuchten als een scène niet lekker liep, de aangeblazen lucht die de kruimels uit mijn verhaal bliezen. Ik voelde hoe het eind al voor mij bepaald was. Misschien nog wat vaag, maar al wel in een richting gedwongen. Een schrijver bepaalde mijn leven, zoveel was duidelijk. En ik wil niet gedwongen worden.

Een personage moet zich nooit bewust zijn van de lezer, las ik in hetzelfde interview, dat is de dood voor een verhaal, de dood voor het personage.

Memento mori, dacht ik. Vanaf toen probeerde ik te leven alsof ik me nergens van bewust ben. Alsof ik niet besta voor de lezer. Alsof ik niet besta in het algemeen. Maar toch. Proberen is niet voldoende.

Vanmorgen werd ik begroet door mijn overbuurvrouw. Een Française. Met haar oefen ik opgewekt de kennis van mijn Franse taal. Toen ik naar huis liep en de voordeur opende, lag daar weer een kaart.
Ah, dacht ik, des cartes.
Toen pas drong het tot me door.

Ik kijk naar beneden. Het water geeft rust, de diepte hindert me niet.
Des cartes. René Descartes! Ik denk, dus ik ben. Ik, Ben.
Ik vul mijn longen met lucht en sluit mijn ogen.
'Schrijf me hier maar eens uit!' schreeuw ik naar boven.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oef Hadeke, wat een bijzonder mooi verhaal. Over dubbele lagen gesproken. Echt prachtig.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven, mooie bruggetjes

'Potdonders,' zei ik tegen mijn echtgenote.
'Ja, ja,' zei ze en ging zoals gebruikelijk door met waar ze mee bezig was.
Drie weken later was ze plots uit mijn leven geschreven.

zeurtje: Maar de kaartjes die wekelijks op mijn deurmat vielen had ik nog steeds niet door. => die wringt wat, minstens komma tussen de ww, maar ik mis ook een 'het'? niet?

t

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bij het einde dacht ik 'amai, knap!' Mooi hoe het allemaal in elkaar valt. 

Veel om over na te denken. Ondertussen heb ik ook wat gegoogeld. Panta rhei kende ik niet en het is me nu ook duidelijk waar die plaatsnamen vandaan komen.   

"Mijn verhaal is altijd met mijn hoofd naar beneden geschreven." Deze zin had ik pas door bij een tweede lezing (omdat je verder ook je blik omhoogricht). Ik las hem als hoofd naar beneden, dus voeten naar boven :)   

Die paragraaf deed me overigens even denken aan de Truman show. 

Ik lees je tekst graag nog eens en ben benieuwd wat ik dan nog ontdek. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, 

Je hebt een heel prachtig verhaal geschreven: het is diepzinnig en heeft vele dubbele lagen. Het bruggetje dat er iemand uit het leven van de hoofdpersoon wordt geschreven in het begin van het verhaal, waarna hij later memento mori als motto neemt, vind ik erg mooi. Vooral omdat het heel goed aansluit bij het einde: Ik, Ben. 

Wat ik met name erg knap vind, is dat je personage opmerkingen maakt over het gebruik van overdadige symboliek en daar zelfs de nodige kritiek op heeft. Toch schrijf jij zelf met de nodige symboliek in je verhaal en dat stoort helemaal niet. Sterker nog, je laat zien hoe het wel mooi kan worden gebruikt. Dat is een bijzondere combinatie. 

Erg knap geschreven!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dank voor jullie positieve reacties. @annabe wees gerust, ik heb ook wat van tevoren gecheckt op Google, het moet immers wel kloppen. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Prachtig raadselspel, Hadeke. Gewoon jammer dat je maar zo weinig woorden ter beschikking heb, er is nog zoveel te vinden in het cartesiaanse universum. Schitterend gedaan!

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Een verhaal in laagjes. Drie keer gelezen om het volledig te kunnen/mogen vatten. 
Zeer mooie uitvoering van de opdracht, wat mij betreft.

"Ik zag de contouren van een peinzend gezicht, het zuchten als een scène niet lekker liep, de aangeblazen lucht die de kruimels uit mijn verhaal bliezen." --> Prachtig!