#372 Ben

Ben

Hier sta ik dan. Op de railing van de brug. Auto's razen voorbij. Ze zien me niet. De rivier stroomt kalm onder mij door. Panta rhei!

Het begon ermee toen ik een maand lang, elke dag door een onzichtbare hand op een aparte manier naar mijn werk gedirigeerd werd. Een afwijkend loopje, diverse vervoermiddelen en zelfs via teleportatie. Of, althans, toen ik op mijn werk aankwam, kon ik me de weg erheen niet meer herinneren.
'Potdonders,' zei ik tegen mijn echtgenote.
'Ja, ja,' zei ze en ging zoals gebruikelijk door met waar ze mee bezig was.
Drie weken later was ze plots uit mijn leven geschreven.

Vandaag begreep ik de kaartjes pas. Iedere maandag. Jaar in jaar uit. Voorop steevast de afbeelding van een stad in Europa, La Haye en Touraine bijvoorbeeld, maar ook Breda, Middelburg, Praag of Stockholm en achterop in sierlijk handschrift: Ben!, René. 
Ik ken volgens mij geen René, maar Ben, ja dat ben ik.

De hoofdpersoon gaat altijd met het verhaal aan de haal, las ik in een interview met een schrijver, ik weet zelf niet hoe het verhaal uiteindelijk verloopt. Ik heb een begin en een vaag idee van een eind. Daartussenin heb ik het niet in de hand. Maar alles, echt alles heeft een reden.

Mijn verhaal is altijd met mijn hoofd naar beneden geschreven. Na de verschillende manieren om op mijn werk te komen zag ik ook de andere aanwijzingen. Een gesprek dat soepel verliep, een gebeurtenis die zich eindeloos herhaalde tot het te veel symboliek kende, te mooi rond was. De regen die steevast viel als er iets droevigs gebeurde. De zon die doorbrak op een moment dat het een cliché te noemen is. Sex die startte in de belofte van de erotiek, maar nooit eindigde in de daad. Een Spaanse echtgenote met de naam Virginia.

Maar de reden waarom de kaartjes wekelijks op mijn deurmat vielen begreep ik nog steeds niet. Ik voelde me afhankelijk, gestuurd door een hogere macht. Steeds vaker dwong ik mijn zicht omhoog. Ik zag de contouren van een peinzend gezicht, het zuchten als een scène niet lekker liep, de aangeblazen lucht die de kruimels uit mijn verhaal bliezen. Ik voelde hoe het eind al voor mij bepaald was. Misschien nog wat vaag, maar al wel in een richting gedwongen. Een schrijver bepaalde mijn leven, zoveel was duidelijk. En ik wil niet gedwongen worden.

Een personage moet zich nooit bewust zijn van de lezer, las ik in hetzelfde interview, dat is de dood voor een verhaal, de dood voor het personage.

Memento mori, dacht ik. Vanaf toen probeerde ik te leven alsof ik me nergens van bewust ben. Alsof ik niet besta voor de lezer. Alsof ik niet besta in het algemeen. Maar toch. Proberen is niet voldoende.

Vanmorgen werd ik begroet door mijn overbuurvrouw. Een Française. Met haar oefen ik opgewekt de kennis van mijn Franse taal. Toen ik naar huis liep en de voordeur opende, lag daar weer een kaart.
Ah, dacht ik, des cartes.
Toen pas drong het tot me door.

Ik kijk naar beneden. Het water geeft rust, de diepte hindert me niet.
Des cartes. René Descartes! Ik denk, dus ik ben. Ik, Ben.
Ik vul mijn longen met lucht en sluit mijn ogen.
'Schrijf me hier maar eens uit!' schreeuw ik naar boven.