# 370 Tentakels

#370

Tentakels

‘Hoe lang kunnen zijn tentakels worden?’
  Peter had zijn laptop geopend en gezocht naar plaatjes van gevaarlijke kwallen.
 ‘Van de gele haarkwal bedoel je? Meer dan 30 meter.’
  ‘Is het dan wel verstandig om daar te gaan duiken?’ had ik gevraagd. ‘Ik moet er niet aan denken dat ik ziek word van dat beest.’ Bij elk plaatje hadden we korte maar verontrustende teksten gevonden.
  ‘Ik kan me je angst voorstellen,’ had Peter gezegd. ‘Je komt dan letterlijk in een netelige positie, want zijn gif is 20 maal sterker dan die van zijn blauwe neefje. Maar ook lange tentakels hebben niet alleen een begin, maar ook een einde. Het is de kunst om uit de buurt te blijven.’
  Samen hadden we tientallen foto’s, filmpjes en teksten bestudeerd. Hoewel we nog niet hoefden te beslissen, voelden we aan: de kogel was door de kerk. Op een goede dag zouden we boeken. En op een nog betere dag zouden we vertrekken. Peter had ons aangemeld bij een duikschool om wat lessen te volgen en dat voelde als het point of no return.

                                                                              *

Twee weken lang had ik voorover gelegen. Volledig hulpeloos en verbonden met zoveel apparatuur dat het niet eens in de kofferbak van een auto zou passen. Het was al weer 7 maanden geleden dat ik was ontslagen uit het ziekenhuis en ik worstelde nog steeds met mijn klachten en krachten, mijn weerstand. Het was de eindeloosheid van long-covid. De situatie was uitzichtloos. Soms was ik te moe om mijn ogen te openen, laat staan en praatje te maken met een bezoeker, die goedbedoeld zomaar een uur bleef zitten en van geen opstappen wist.
Een reis naar het ziekenhuis voor een controlegesprek was een velddocht en de revalidatietherapie deed me meer de das om dan het me hielp.
  ‘Hoe lang gaat dit lijden duren?’ vroeg ik aan de arts.
  Deze schudde z’n hoofd.
  ‘Wist ik het maar. Dan kon ik je misschien hoop geven. Of vertellen dat het nooit meer helemaal zal weggaan. De zure werkelijkheid is dat we het nog zo weinig weten over de langetermijneffecten.’
  Zijn verhaal was kort en helder. Zo kort van stof als hij was, zo langdradig was long-covid. ‘We zouden gaan duiken in een verre zee met gele haarkwallen. Die zijn gevaarlijk want hun tentakels kunnen we 30 meter lang worden. Maar ze zijn dus eindig.’
  De arts keek me vragend aan, begreep me niet helemaal.
  ‘Ik heb er een woord ontwikkeld voor mijn situatie.’
  ‘Vertel,’ zei hij.
  ‘Ik ben het slachtoffer geworden van een reusachtige, niet eerder ontdekte kwal. Ik noem het monster covkwal. En zijn tentakels zijn misschien wel oneindig.’