# 368 De toets

‘Hé John, jij hier? Lang niet gezien. Hoe is-ie?’
Ik neem een slok van mijn wijn in een vergeefse poging de blik van de vrouw voor me te ontwijken. Wat doet zij in vredesnaam hier?
‘Z’n gangetje.’ Normaal retourneer ik de vraag, maar ik sluit mijn mond in de hoop dat ze uit mijn gezichtsveld zal verdwijnen.  
‘Je ziet er goed uit. Hoe lang is het geleden? Tien, elf jaar?’
Ik onderdruk een zucht en kijk haar aan. ‘Twaalf.’
‘Jee, wat vliegt de tijd. Mag ik even bij je komen zitten?’
Ik maak een gebaar wat als ontkenning moet worden opgevat, maar door haar als uitnodiging wordt gezien. Daarin is in al die jaren niets veranderd. Toch herkende ik haar niet toen ze kwam aanlopen. In mijn herinnering had ze vettig sluik haar en een bril met jampotglazen. Nu gaat een elegante dame met losjes opgestoken haar, gekleed in een vlot jurkje met naar ik schat maatje 38 tegenover me zitten. De rieten stoel kraakt pas als ze haar rode Lancaster handtas over de leuning hangt. Als ik niet zou weten wie het was, had ik me beslist vereerd gevoeld. Nu vrees ik het onvermijdelijke.

Ze bestelt een koffie verkeerd en kijkt me daarna met grote, lichtbruine ogen, zonder glas ervoor, vol aan. ‘Woon jij hier nog steeds?’ Ik dacht dat je na school je vleugels uit wilde slaan.’

Ik neem nog een slok en kijk langs haar heen over de boulevard naar de zacht af en aan glijdende golven in de verte. Ik hoop dat het eruit ziet alsof ik nadenk, maar ik voel me betrapt. Ze weet overduidelijk niets, want ze doet veel te aardig. Ja, ik wilde inderdaad carrière maken, maar de vleugels die ik uitsloeg waren niet de mijne. Met alle gevolgen van dien.

Ik zwijg klaarblijkelijk te lang voor iemand met snelle hersenen, want ze vervolgt: ‘Best bizar dat ik nu met de grootste plaaggeest uit de klas aan één tafeltje zit. Dat tijd wonden heelt is dus geen fabel. Weet je nog dat jij dankzij een uitstekende Citotoets naar het gymnasium mocht en ik niet eens genoeg punten scoorde voor de havo? Meester Zunderdorp heeft nog zijn best gedaan om te bewijzen dat ik die week een black out had, maar het mocht niet baten.  Ik moest groep acht overdoen. Enig idee hoe erg dat was?

Ik staar naar de afdruk van mijn lippen en vingers op het wijnglas die door de zon meedogenloos worden onthuld.  Die vingerafdrukken zaten misschien ook nog op de toetsen die ik had verruild.  De hare voor de mijne. Een grap van een twaalfjarige met totaal verkeerde afloop gezien mijn versleten broek en de gaten in mijn sokken.