Hoi Annabe,

Je hebt een mooi uitgangspunt gekozen: als je anderhalf jaar niet kan werken, maar wel voor een hypotheek spaart, kan je dat liegen lang volhouden. En dan wordt het geheim ook erg zwaar, en op een bepaald moment ondraaglijk. Dat is een mooie samenhang van factoren die je verhaal logisch maken. 
Buiten de dialogen om schrijf je mooie 'sfeermakers': 
Zijn enthousiasme over hun naderende aankoop, had nu plaatsgemaakt voor pure paniek. Dat enthousiasme zal ze nooit weerzien, bedenkt ze zich. Daar neemt ze nu afscheid van.
Zijn hoofd zakt naar beneden. Gespannen plant hij zijn vingertoppen rond zijn voorhoofd. 

Andere keren is te tekst nog wat aan de beschrijvende kant en dat zie je vooral in de dialogen. Dan wordt een beetje te letterlijk verteld wat er is voorgevallen: 
'En die computer, ja, die heb ik gekocht omdat ik mij zo schaamde het te vertellen. Ik voelde me zo’n loser, omdat ze mij niet goed genoeg vonden.’ kun je wat beeldender maken door iets als: 'Dat was een dekmantel...' Nadine werd vuurrood en durfde Tim niet meer aan te kijken. Dan wordt de schaamte ook duidelijk. 

‘Wacht, wacht, dus al die tijd dat ik vol lof over je sprak dat jij en een veeleisende job van thuis uit doet en het huishouden op orde houdt, lag jij hier wat, te netflixen? Te slapen? In je fucking neus te peuteren? Een andere job zoeken, kwam niet in je op?’  

Is herhalen wat tussen de regels door eigenlijk wel blijkt. Dat kan je kort en krachtig samenvatten met iets als: 'Ik kan niet geloven dat je zo passief en lui bent geweest, terwijl ik je zo prees!' 

Er valt dus hier en daar nog wat te verbeteren, maar er is een goede basis!

Groet, 

Nadine

Prachtige feedback Nadine! Goed verhaal Annabe, je groeit!

Hallo Annabe. Mooi geheim in een actueel jasje.
Ik vraag me af of je in de eerste alinea iets duidelijker kan aangeven dat het voorafgaande een gedachte of een zin is die je wilde zeggen maar niet hebt gezegd. Dan worstel ik minder met het vervolg. 

"Ik heb alles kapotgemaakt.’ De voorafgaande [ ... ] ‘Ik moet je wat vertellen,’ daar had Nadine nog alle kanten mee op gekund, maar hiermee dwingt ze zichzelf tot de bekentenis van haar beschamende realiteit. Een duw in de rug, met haar eigen handen. De trieste conclusie van anderhalf jaar liegen."

Ik heb ook het idee dat je een beetje schommelt in je perspectief. De observaties van de HP zijn soms bijna van een alwetende verteller. De naderende aankoop is zo onduidelijk dat het lijkt alsof je de lezer alsmaar wil verrassen maar teveel cliffhangers werkt storend.

Ik heb veel eerbied voor je mooie zinnen!

Hallo Annabe, je schrijft mooie zinnen en laat me meevoelen met je personages. Ik mis alleen wel een constante spanningsboog. Centraal staat het geheim van Nadine - ontslag, computer gekocht, spaarcentjes opgesoupeerd - en  de gevolgen: spaargeld weg, geen lening, geen huis.
Als je dat gedoseerder brengt, kun je een mooi "speeltuineffect" in je spanningsboog brengen. Iedere keer als je schommel in de speeltuin op zijn hoopgste punt was gaf je hem een extra afzet zodat'ie daarna nog hoger ging. Op het hoogste punt knapt het touw. Baan weg, geld weg, droom weg, geliefde weg, Nadine aleen achter bij de scherven. 
Op die manier kun je de ruzie ook een natuurlijker verloop geven. De gevoelens van Tim: eerst bagatelliserend, dan geschrokken, tenslotte woedend. En die van Nadine van wanhoop naar totale wanhoop.
De gekapseisde gezamenlijke droom krijgt dan ook een centralere rol in de ruzie. In plaats van de betrekkelijk willekeurige beschuldigingen aan Nadines adres en Tims gekwetste ego kun je Tims droom en Nadines hoop te helpen met de vervulling ervan centraal houden. Want een vriendje dat zijn vriendinnetje vooral als een meeverdienend ornamentje ziet waarover hij kan opscheppen is Nadine beter kwijt dan rijk.
Van het bovenstaande moet je je vooral niks  aantrekken. Het is alleen maar hoe ik er schematisch mee aan de slag zou gaan. Het is jouw verhaal, en ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. En jij zingt heel aardig.

Hallo Annabe, fijn dat je mijn feedback wardeert. 

De voorafgaande ‘Ik moet je wat vertellen,’ daar had Nadine nog alle kanten mee op gekund, maar hiermee dwingt ze zichzelf tot de bekentenis van haar beschamende realiteit. Met de voorafgaande zin: ( dubbele punt) had Nadine nog alle kanten opgekund - leest wat mij betreft prettiger. 

Het woordje 'nu' voegt weinig toe. 

Stilte. Zijn eerste reactie liegt niet. Hij vergroot bijna reflexmatig de afstand tussen hen.  Elk beginnend rimpeltje is plots zichtbaar op zijn gezicht. Dit wilde (of wil?) hij natuurlijk niet horen. Zijn hoofd zakt naar beneden. Gespannen plant hij zijn vingertoppen rond zijn voorhoofd. Hij schudt én zucht ‘nee’. Hier ervaar ik een alwetende verteller en Nadine door elkaar.

‘Jaja, en ik zit jou maar ophemele.  Klopt deze zin?

Misschien kun je de tekst nog een keer hardop voorlezen? Dan kom je misschien zelf ook nog dingen tegen. 
Fijne zondag!

Carneli