#367 - De Zweibrückenpassage

‘Een cappuccino met veel melk,’ bestel ik op een stadsplein in Zweibrücken, aan een tafeltje onder een bruine Guinness parasol op een overvol terras. Het serveerstertje, Heidi volgens haar naamkaartje, typt de bestelling met langenagelvingers op een tablet. Ik tik, als teken dat ze mag beschikken, met mijn Shimano klikschoenen tegen een electriciteitskast waar ‘The Love, The Pain’ in sierlijke groene letters opgespoten is. Ze waggelt weg en ik frunnik aan mijn zonnebril. Zweibrücken, verdorie.
    ‘Zijn deze stoelen vrij?’ vraagt een blondine met witglimmende tanden. Ze wijst naar de vrije stoelen rond mijn tafeltje. Ik kijk om me heen en zie dat er inderdaad geen andere opties zijn, staar enkele tellen naar het parelsnoer rond haar gebruinde hals en haal mijn schouders op. Ze knikt naar mij en plaatst haar hand op mijn tafel. 
    ‘Stefan,’ roept ze naar een rossige jongen op straat, ‘we kunnen bij dit oudje aansluiten.’ Ze zet zich op de stoel naast mij en knipoogt. Naar mij? Pas nu valt me haar boezem op. Ze schuift haar topje wat lager over haar slanke schouders in een beweging dat ze het warm heeft. ‘Warm, hé,’ zegt ze zwoel en laat haar blik even over mijn fietsbroek glijden.
    ‘Fenna!’ zegt haar vriend wanneer hij aan mijn tafel staat. ‘Dat kan je toch niet maken?’
    ‘Jij wou wat drinken, ik regelde een plaatsje.’ Ze wijst naar mij. ‘Hij vindt het goed.’
    De jongen, Stefan, kijkt verdwaasd naar mij, probeert ‘Deceuninck Quick Step’ op mijn borst te lezen, ploft in de stoel tegenover haar en scant de QR code met zijn mobiel. ‘We moeten praten, na wat er gebeurde,’ fluistert hij en legt zijn gsm op tafel.
    ‘Wat is er dan volgens jou gebeurd?’ snauwt Fenna, neemt zijn gsm en scrollt door het lijstje. ‘Voor mij een Aperol Spritz.’
    ‘Twaalf euro voor een drankje?’ vraagt Stefan. ‘Je smijt het geld door de ramen.’
    ‘Mijn geld,’ zegt Fenna, ‘niks voor jou dan?’ Ze tokkelt op tafel, zenuwachtig. Haar parfum geurt naar lavendel. Ze kruist haar benen zodat haar rechterknie boven tafel naar mij wijst. Haar rokje toont veel been. Een vlindertjestatoeage kruipt op haar dij. Het metaal van een navelpiercing fonkelt in de zon. Stefan kijkt naar hoe ik naar haar buik gaap.
    ‘Wil je dit echt hier bespreken?’ zegt hij. ‘Die oude kan alles horen.’
    ‘En dan?’ zegt Fenna en kijkt naar mij. Ze legt haar hand op haar knie, dicht bij mij. Uitnodigend. Een slangtattoo slingert rond haar Hermes horloge. ‘Ik schaam me niet,’ zegt ze en duwt met haar linkeronderarm haar borsten hoger. ‘Misschien wil hij mijn drankje wel betalen?’
    ‘Je bent een hoer,’ zegt Stefan rustiger dan ik verwachtte. De jongeman zucht en staart naar zijn vriendin. Begerig. Tranen in zijn groene ogen. Hij wrijft ze droog met de achterkant van zijn hand. Zijn witte t-shirt is te groot voor zijn smalle schouders. Zijn lippen trekken sip.
    Fenna tuit haar volle vlezige mondranden en draait ze naar mij. Ik voel me betrapt en richt mijn blik lager, mijn ogen rusten op haar hand. Ze neemt haar hand van haar knie en legt ze op mijn knie. Mijn wielerbroek is kort en spant door haar huid op de mijne.
    ‘Wat denk je opa?’ zegt ze, ‘Zie ik er uit als een hoertje?’ Ze draait met haar tong over haar lippen. 
    ‘Ik ben geen opa, net veertig geworden,’ wil ik zeggen maar mijn keel is droog. Ik slik driemaal en speeksel stroomt spaarzaam. Ze glimlacht, knipoogt opnieuw en streelt haar hand wat hoger op mijn beenvel. Stefan’s mond hangt open en staart naar haar vingers op mijn trillend been.
    ‘Hoeveel heb je over voor een uurtje met mij?’ fluistert ze in mijn oor. Luid genoeg zodat haar vriend het hoort. Hij springt recht. 
    ‘Genoeg,’ roept Stefaan en klopt op tafel. ‘Berend en Coen hebben dan toch gelijk. Zie je bezig: de hoer van Zweibrücken!’
    Stefan vuurt met zijn blik een laatste haatkanon naar haar en stampt weg. Vloekend de straat op.
    Heidi zet een cappuccino op tafel.
    ‘Bedankt, Heidi,’ zeg ik. ‘Breng je ook een Aperol Spritz?‘