#367 - Koffie op een doordeweekse dag

Ik knik vriendelijk naar de jongedame die net een kopje koffie mét koekje voor me neer heeft gezet en snel duik ik weer in het boek dat open voor me op het ietwat wiebelige tafeltje ligt. Ik zucht. Niks beter dan een goed boek op een lekkere nazomermiddag.
“Nee, nee, dat wil ik niet. We gingen alleen maar wandelen,” hoor ik achter me. Ik probeer snel mijn gedachten weer naar het boek te brengen.
“Ga nu toch maar even zitten,” hoor ik een andere opgewektere stem zeggen. Ik draai me half geïrriteerd om naar de twee vrouwelijke stemmen die me ruw uit mijn boek trokken.
“Maar daar heb ik toch helemaal geen tijd voor,” hoor ik een jonge vrouw zeggen. Ze wordt door haar vriendin met bloemetjesjurk in een rieten stoel gezet. De andere vrouw gaat rustig tegenover haar zitten.
“Het is goed om tijdens het werk pauze te nemen. Dat is toch ook gewoon beter voor je productiviteit, toch?”
De tweede vrouw heeft naast haar fleurige bloemetjesjurk ook wat meer kleur in haar gezicht aangebracht met wat make-up. Ik zie haar zomerse bruine sandaaltjes net langs het tafeltje vrolijk op en neer bewegen.
Haar vriendin zou ik niet meteen slonzig willen noemen, maar in haar gezicht is weinig kleur te bekennen. Haar simpele spijkerbroek en T-shirt lijken bovendien niet bepaald op het zomerse weer te zijn uitgekozen.
“Maar toch niet met een drankje op het terras? Wat nou als de klant belt? Ik ben zo veel te lang weg.” Ze gooit haar armen in de lucht en ik kijk snel terug naar mijn boek. Ik kan niet al te uitgebreid naar ze kijken. Dat zou opvallen.
Mijn blik gaat naar het boek dat voor me ligt, maar ik vang nog steeds de woorden van het gesprek achter me op. “Dit bedoel ik nou. Je hebt zoveel stress. Ga eens rustig zitten en kom even bij. Ze missen je heus niet voor die paar minuten.”
“Is alles naar wens?” Ik kijk met een ruk op naar de serveerster van eerder, die met een brede glimlach me aankijkt.
Ik knik. “Ja, heerlijke koffie,” zeg ik en ik wijs naar de nog onaangeroerde koffie.
De meid knikt en schuifelt verder. Snel giet ik de inhoud van een zakje suiker in mijn koffie en ik gooi er wat melk uit een cupje bij.
“Wanneer ga je nu zien dat het niet goed met je gaat,” zegt de stem van eerder, nu iets zachter en een stuk minder opgewekt.
“Het gaat niet slecht met me!” roept de andere meid. Haar stem slaat even over bij die woorden.
Haar vriendin zucht zo diep dat ik het kan horen. “Ik zie als geen ander hoe veel je met jezelf worstelt. Zeker op een dag als vandaag.” In een snelle blik achterom zie ik dat de bezorgde vriendin haar hand op die van haar vriendin heeft gelegd.
“Vandaag is gewoon extra druk. Wat meteen de reden is van dat ik hier helemaal niet hoor te zijn. Wat moeten mijn collega’s wel niet denken.”
Terwijl ik in mijn koffie roer zie ik voor me hoe de arme meid al maar doorwerkt om aan iedereens verwachtingen te voldoen. Het komt me maar al te bekend voor.
“Kies nou eens voor jezelf, liefje. Jij bent het belangrijke in jouw leven.” In gedachten moedig ik haar aan om hierover verder te praten.
“Maar het is zo moeilijk. Wat nou als werk me niet meer wil hebben? Wat nou als ik geen geld meer verdien?” Haar stem is nu een stuk somberder. Ik wil opstaan en haar een knuffel geven, maar dat zou gewoon raar zijn.
“Daar vinden we dan wel wat op.”
Ik hoor een lichte snik achter me. Huilende mensen zijn niet mijn ding en ik voel me meteen ongemakkelijk. Ik gooi de lauwe koffie achterover, sla mijn boek dicht en ik loop naar binnen om te betalen.
In mijn ooghoeken zie ik dat de twee dichter bij elkaar zijn gaan zitten, de een met het hoofd op de schouder van de ander. Ik hoop dat ze snel vindt wat ze nodig heeft. Ze is met zo’n vriendin in ieder geval al een heel stuk in de goede richting.