# 364 – Bijwerkingen

Hoi Kruidnagel, als dialyseverpleegkundige ligt dit onderwerp na aan mijn hart. 
Wat ik mis in het verhaal, is de tirade. Je begint dat er harder gesproken wordt en vervolgens leg je uit waarom, maar tot dusver lees ik alleen een meningsverschil. Je geeft argumenten om je standpunten kracht bij te zetten, maar ik mis het gesprek waarin het plaatsvond en de tirade. 

Hey Fief! Thanks. Had je gerekend op een briesend schotschrift? Logisch. Ik kan wel een wappie opvoeren, maar dat is ook weer zo plat. De verleden tijden en gedachten zorgen wel voor meer afstand dan in de gemiddelde J'accuse. Daar leg je een begrijpelijke vinger. Hier was ik me toch pissig, maar dat oer-Nederlandse thema werd hem vandaag niet.

Nieren zijn inderdaad jammerlijk veeleisend.

De taal vloeit rijkelijk in je stukjes, nu opnieuw. Mooie inhoudelijke thema's ook, al mis ik in dit stukje (zoals Fief reeds aangaf) een vettig rantje/randje. Niettemin mooi uitgewerkt.
Je stijl is verder vrij uniek op dit forum, al resulteert dat voor mij af en toe in wat stevig kauwwerk. ;-)

Dank je, Tudor24. Mooie complimenten. Ja, het is per saldo een mild stukje. Zelf vind ik altijd tot op zekere hoogte dat kauwen loont.

'Ik krijg het heus niet. En trouwens, zij zijn toch ingeënt?' vind ik nochtans een kanjer van een tirade. Het kauwen loont inderdaad. Op vakantie had ik jouw tekst 'met een half oog' gelezen, maar nu ik weer achter/voor mijn vertrouwde pc zit en alles herlees, verwacht ik dat Mike plat gaat, net als ik nu trouwens.

Ha Kruidnagel, goed verhaal! Je hebt mooi een tirade in een verhaal om weten te zetten. Ik heb alleen een opmerking over de volgende alinea: 

Misschien had ik te hard geschoten. Ik herkende de blik waarmee hij zich vaak terugtrok in clichés, niet eens in zijn loopgraaf, meer in zijn schuilkelder van apathie, met 'dat zou kunnen' en 'dat vind jij' op posters aan de allang klam uitgeslagen muren gespijkerd. Sinds we volwassen waren probeerde ik hem al naar de oppervlakte te lokken, tot volwassenheid te brengen, nu ook, maar ik twijfelde ineens of het me echt om mijn ouders ging, of om hem, of toch weer om mijn gelijk. Want ik had natuurlijk gelijk.

Ik zie dit soort alinea's vaker terugkomen (het is ook een beetje een bijwerking van in zo weinig woorden een verhaal schrijven): uitleg. Je beschrijft hier heel expliciet de emoties en het innerlijk van de personages, terwijl het vaak interessanter is om dit te impliceren door iets in een scène te laten zien: in het echte leven kan een persoon vaak ook niet altijd zijn eigen innerlijk en verlangens omschrijven...

Graag gelezen! 

Ha Gi, wauw, mooi compliment, thanks!

Ha Mike, bedankt voor je compliment en feedback! 

Vraag over 'ik zie dit soort alinea's vaker terugkomen': mag ik zo ijdel zijn te denken dat dit over mijn schrijverijen gaat, of is dit bestemd voor de hele garde hier? 

Het is een variant op show don't tell, denk ik. Zoveel reflectie is inderdaad gekunsteld, nu je het zegt. Misschien beter thuis in de mond van een verteller. Ik zal er eens op gaan letten hoe dat gaat in de literatuur, bij Marieke Lucas met haar metaforenwinkel en zo.

Anyway - in dit soort opdrachten kan ik beter trainen dialogen en actie te schrijven in plaats van terug te vallen op mijn comfort zone.

Mag ik zo ijdel zijn te denken dat dit over mijn schrijverijen gaat, of is dit bestemd voor de hele garde hier? 

Ik bedoelde het eigenlijk meer in het algemeen, niet specifiek op jouw teksten of die van iemand in het bijzonder: het lijkt een algemeen terugkomend verschijnsel te zijn :)

En inderdaad, het is goed om uit die comfort zone te komen! 

Een klein beetje aangepast.

En inderdaad, het is goed om uit die comfort zone te komen!

Ik lijk daarvoor een concrete situatie nodig te hebben, zoals de tirade van Gi, bleek net ineens.