Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 361 – Idealiter

 

Es ist wieder Samstag en we gaan weer naar mijn ouders. Een metersdikke laag moederliefde walmt ons tegemoet zodra we uitstappen en iedereen krijgt er een plakje van, de kinderen het eerst.

Bij de koffie kletsen we over vroeger en ziekte. Mijn vader zoekt dekking in de schuur. Ik praat met hem over de bankschroef en stiekem stopt hij me een briefje van honderd toe, 'voor de vakantie.' Ik waardeer het en dat zeg ik.

In de keuken zet mijn moeder me meteen aan het werk, want de barbecue vertrouwt ze haar man niet meer toe. Nee, ik weet ook niet waarom. Mijn moeder was de egel en mijn vader was de schildpad en ze gingen samen trouwen. Het generieke optimisme van de boomers hielp ons gezin de nineties door. Je zou het een wanstaltig soort onvoorwaardelijke liefde kunnen noemen; liefde met zijn poten in de klei, liefde in het hard. Ik zou er niet voor tekenen. Ik ging uit elkaar.

Mijn gehandicapte broer zit de hele tijd in zijn stoel en zegt letterlijk niks.

Neuroses leggen een hypotheek op je relatie, zeg ik thuis tegen de therapeut. Hij waarschuwt me voor cognitieve dissonantie als ik wezenlijke zaken nooit met mijn vrouw bespreek. Het is ook zo ongrijpbaar. Zo'n gesprek ontaardt meestal in concrete banaliteiten: baan, vrienden, banksaldo, gezondheid, huis, bestaanszekerheid. De dingen die mijn ouders hebben, of heel lang hebben gehad, maar de liefde niet.

Allebei weten we dat we rakelings langs de feiten scheren, dat we praten in geheimtaal: 'ik hou van je' betekent 'ik heb je nodig' en 'ik ook van jou' betekent 'ik kan de vertaalslag nog steeds wel min of meer maken.' Onze liefde is een dynamiek van temperamenten, een evenwichtsspel, met het zwaartepunt in het midden, als zo'n wiebelpoppetje. Idealiter, natuurlijk. Daarom praat ik dus niet met haar over mijn neuroses. Je moet wel beschikbaar zijn.

De kinderen weten gelukkig nog van überhaupt niets, maar zodra we elkaar omhelzen worden ze altijd stinkend jaloers. We suggereren dat aan het front alles rustig blijft, want de basis voor neuroses ligt tenslotte in je vroegste jeugd.

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ja, we lopen in een rustige tred en luidkeels schreeuwend: 'Er is niets aan de hand', aan de waarschuwingen uit onze jeugd voorbij en recht de afgrond in. 😀

In het beginstuk had ik even niet door dat 'je' met de vader mee de schuur in ging, waardoor het overhandigen van het geld wat gek overkwam.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Kruidnagel, prachtige passages waardoor de onderliggende gruwel niet aan de oppervlakte komt. In de laatste zin: liggen----> ligt (de basis).

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, leuk dat je weer meedoet. Indrukwekkend verhaal. Of ik het gruwelijk vind, weet ik nog niet. Wel graag gelezen.

liefde met zijn poten in de klei, liefde in het hard. ---> hard of hart?

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel,

De gruwel zit hem hier in het feit dat je hoofdpersoon heel wat ellende meemaakt en dat nog steeds doet, maar er niet over klaagt en het maar over zich heen laat komen. Dat kan een compliment zijn voor een persoon/ personage (als in: "Jij komt ook altijd alles te boven.")  Maar hier is het soort trieste aanvaring dat het leven nu eenmaal verdrietig, of ingewikkeld kan zijn en dat je daar soms niets aan doet, behalve dan in acceptatie zoeken en onvoorwaardelijke liefde grijpen waar het te vinden valt, ook al is dan dan met een soort 'wrange nasmaak'. Die toon komt mooi over en het is een originele invalshoek. 

Mooi gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor je lezing en uitgebreide uitleg, Nadine! Goed om te horen dat je de tragiek tussen de regels weet te waarderen. Beter één keer niks dan twee keer niks, luidt een onbekende wijsheid, maar ergens gaat iets altijd mis en zeker zoiets moeilijks als de liefde. Onvoorwaardelijke liefde is een mooi begin, maar funest voor het evenwicht. Toch denk ik dat de voorwaarden niet alleen altijd geld en dergelijke zijn, maar ook vaak de aannamen bij het begin van de liefde, de begripsverwarring.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Kruidnagel, 

Knap gedaan. Een vicieuze cirkel. Hij zou niet tekenen voor zo'n huwelijk, maar nu zit hij er zelf in. Wat te doen, wat te doen? Voor de kinderen? Want de basis van neuroses ligt tenslotte in je vroegste jeugd. En zo gijzelen we ons in een huwelijk, gelijk ook onze ouders elkaar gijzelen.

 

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooie stijl. Alledaagse gruwel in het banale/normale leven. Trachten een volgende generatie te behoeden van eigen onheil, wat vaak een vruchteloze poging blijkt, aangezien dit vaak een ander soort onheil teweegbrengt.

Goed gedaan wat mij betreft.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tudor24, bedankt! Proberen niet te verzanden, te leren van fouten van anderen, maar niet beginnen met een schone lei, en dat maal de botsing tussen verwachtingen en mogelijkheden tussen twee delen van een stel.