#360 Bemoei je met je eigen flamingozaken

'Vandaag ga ik niet in de houding staan,' zegt Barry met zijn laag gekakel. Normaalgesproken meldt hij dit soort zaken niet van tevoren, hij doet het gewoon niet. Zijn manier van protesteren tegen het feit dat we kennelijk alleen interessant genoeg zijn als we op een voet balanceren.
 
Mijn manier is wegrennen, soms zelfs naar het naastgelegen verblijf. Alex de schildpad lacht altijd hartelijk naar me als ik ongewenst zijn territorium betreedt. Misschien is het door zijn hoge leeftijd maar het lijkt alsof al die blikken, het wijzen en de stereotyperingen minder vat op hem lijken te hebben. Soms zou ik wensen dat ik iets van zijn schildpadwijsheden kon overnemen, dan zou ik die ruilen voor mijn snelheid. 
 
Vandaag lijken de territoriumbetreders wel meer aanwezig dan anders. De vingertjes zijn op mij gericht. Misschien komt dat omdat er de laatste tijd geroddeld wordt dat ik eitjes zou hebben gelegd. Vorige maand waren die roddels er ook al, en de maand ervoor ook. De social media post 'waar blijven de eieren' is ondertussen trending topic. Het feit dat ik het park mini flamingootjes kan bezorgen is het meest interessante aan mij. Zonder de eieren ben ik maar een huis, tuin- en keukenflamingo, waar geen influencer een woord aan zal besteden. 
 
Een van de jeugdige wijzers heeft een opblaasbare variant van ons. In het zwembad naast Alex' verblijf schijnt die wel eens te worden gebruikt. De variant lijkt naar me te lachen. Het lijkt wel een beetje op een opblaasbare Barry. In mijn duistere fantasieën zou ik soms ook wel eens willen dat ik een speld zou hebben en alle lucht uit Barry zou kunnen laten glippen. De wijzer gooit Barry's opblaasbare evenknie door de lucht. Barry kijkt er hoofdschuddend naar. Waarschijnlijk denkt hij hetzelfde als ik; ook onze veerloze varianten krijgen dezelfde type behandeling.  
 
Ik kijk mee met Alex door het raampje. Even zijn wij de gluurders die de spetterende ramptoeristen mogen bekijken. In het water meerdere opblaasbare varianten van zowel Alex als mij. Alex schudt niet het hoofd wanneer hij ziet dat een kind zijn opblaasbare evenknie onder water duwt. Hij aanschouwt slechts hoe de vercommercialisering hem tot een product heeft gemaakt. De pottenkijkers zouden dat waarschijnlijk 'mindful' of 'zen' noemen. Zo meteen ga ik hem vragen of ik een dagje hem mag zijn, de blikkenwerpers zullen het verschil toch niet zien. Ik verheug me er nu al op.