#358 Milan en de dood

Dag allen,

Een kort voorwoordje / waarschuwing: ik heb al een flinke tijd niet meer gepost hier. Vorig jaar was ik nog goed afgestemd op de 500 woorden. Toen ik deze opdracht zag werd ik enthousiast, maar in mijn enthousiasme blijk ik ruim over de woordlimiet te zijn gegaan (ook van het afscheidsbriefje ...). Het verhaal is 1525 woorden geworden (en het briefje 48). Het lijkt me alsnog heel fijn als iemand het leest, maar weet dus dat het een flinke rit is! Ik snap het goed als de coach (of anderen) hem overslaat...

                                                            Milan en de dood

Milan stond op het dak van het Volkshotel in Amsterdam en keek neer op de Gijsbrecht van Aemstelstraat, vijfentwintig meter beneden hem. Op deze hoogte verdween de vogelpoep en werd de stoep een egaal vlak van grijsheid, waarop mensenhoofden zachtjes langs elkaar voorbij gleden. Het ochtendlicht van de zomermorgen verlichtte hun kruinen, terwijl ze gestaag doorbewogen naar hun bestemming. Over enkele ogenblikken zouden ze vast van hun eerste kopje koffie gaan genieten.
   Milan sloot zijn ogen en voelde hoe de zon zijn voorhoofd en zijn wangen verwarmde. Een briesje bracht hem er een verkoeling bij die je alleen kunt vinden in een ochtend zoals deze, of langs een echt koud meer. Milan zuchtte diep. Ooit was er een tijd geweest dat hij hiervan kon genieten. Was het omdat Bobby hem zo pestte? Met nerd enzo, ga terug achter je computer. Hij wist het niet zeker. Misschien was hij altijd wel zo vlak geweest, thuis, in die stomme kerk, nu op zijn school in Amsterdam. Het was vreselijk. De laatste tijd gaf zelfs gamen hem geen plezier meer … wat was er dan nog over?   
   Met zijn nieuwe sneakers schoof hij iets verder naar de rand. Zijn maag verkrampte. Mama zou het echt zonde vinden als die vies zouden worden. Ze had ze speciaal gekocht nu ze naar Amsterdam waren gegaan. Ze zouden vast niet schoon blijven als hij daar beneden op de stoep zou vallen. Zou het pijn doen van deze hoogte? Opnieuw zuchtte hij diep. Misschien boeide het ook allemaal niet meer. Niemand zou hem écht missen. Hij spreidde zijn armen en voelde zijn gewicht langzaam naar voren verplaatsen.
   Nog net voordat hij zijn kantelpunt had bereikt voelde hij opeens een krachtige aanwezigheid naast hem. Het was een vonk die door zijn hele lichaam trok. Milan strekte zijn tenen en zwaaide met zijn armen. Op het nippertje lukte het hem om zijn val te stoppen. Hij keek opzij. Naast hem hing een donkere wolk die langzaam een vorm onthulde. Het figuur werd steeds duidelijker: er was een zwarte mantel met een grote capuchon en het ijzer van een grote zeis glinsterde scherp in de zon. Milan zag een skelettenhand om de stok van de zeis en uiteindelijk verscheen een witte schedel met oogkassen gevuld met een duistere leegte.
   Milan knipperde. Nu hij zijn beslissing al had genomen om een einde te maken aan zijn leven was er geen angst meer over. Daar in zijn lichaam waar hij zo bang kon zijn was het nu stil. Hij staarde naar dit skelet met de enorme zeis en het enige dat hij voelde was een milde nieuwsgierigheid.
   ‘Ehm?’ bracht hij uit.
   Het skelet keek hem verbaasd aan, rolde de mouw van zijn mantel op en keek op een bijzonder apparaatje om zijn pols dat allerlei wijzertjes had met planeten, manen en sterren erop.
   'Oh God ja, ik ben te vroeg.'
   'Voor mij?' vroeg Milan.
   'Ja? Je gaat toch springen? Even kijken.' Het skelet greep nu in zijn borstzak en haalde een zwart boek tevoorschijn met een ketting eraan. Op de kaft stond een omgekeerd, gouden kruis. Het skelet wiebelde het boek open met één hand, aangezien hij zijn andere hand constant om de zeis geklemd hield.
   'Ja, Milan Thomas Weekley, depressie.'
   'Depressie?' vroeg Milan. 'Is dit depressie?'
   Het skelet haalde zijn schouders op, zichtbaar door een hupsje van de zware mantel.
   'Ik heb normaal gezien niet de tijd om zo met mensen te gaan kletsen. Busy, busy, busy. Slechte planning dat ik hier sta. Ik heb echt een nieuwe assistent nodig. Ze worden lui na een tijdje.’ Geluidloos nam hij een diepe ademteug. Vervolgens herpakte hij zich, grijnsde weer en wees langs de sneakers van Milan, zeven verdiepingen lager, waar een grijze stoep lag te wachten.
   'Ga je zo?'
   Milan keek naar de plek waar het skelet had gewezen. Nog één sprong en dan zou het over zijn. Het was een erg fijn idee dat de dood hier zelf op was komen dagen. Het zou dus een succesvolle sprong zijn. Geen pijn of - de grootste nachtmerrie - het overleven en dan als een half kasplantje in een ergere situatie verder moeten leven, waarschijnlijk met een soort van anti-zelfmoord bewaking om hem heen. Misschien zou hij dan wel platgespoten zijn tijd moeten doorbrengen in één of andere kliniek waar ze je wijsmaken dat het leven de moeite waard is. Hij knikte.
   'Ja, ja, ik spring zo. Stomme wereld. Het is misschien stom dat ik niets achter heb gelaten, maar ik ben blij dat ik ervan af ben.'
   'Achtergelaten?' vroeg het skelet.
   'Ja,' zei Milan. 'Iets van een wijsheid, een bericht ofzo, of iets dat ik heb bijgedragen.'
   Het skelet keek om zich heen alsof hij een geheim ging vertellen. Hij dacht even na en scheurde vervolgens een blad uit zijn boek. Met een veer erbij reikte hij het aan Milan aan.
   'Hier, als je nou verdomme springt mag je nog een briefje schrijven. Ik zorg er wel voor dat iemand het vindt.'
   Milan pakte het zwarte blad vast.
   'Pas op, pas op,' zei het skelet. 'Alleen het blad aanraken, anders val je hier direct dood neer. 
   'Hoezo?' vroeg Milan en voorzichtig pakte hij nu ook de veer.
   'Als je mij aanraakt komt de dood direct.'
   Milan twijfelde geen seconde, maar nam meteen een grote sprong opzij richting het skelet. Met alle snelheid van zijn jeugd strekte hij zijn hand uit. Het skelet sprong achteruit en behendig ontweek hij de grijpende vingers van Milan. Op een afstandje bleef hij staan en legde zijn vrije hand op zijn buik. Het skelet lachte, kakelde zelfs. De kaken klapten op elkaar.
   'Hahaha. Sommige van die zelfmoordenaars moeten er eerst even over nadenken. Maar jij bent een snelle! Hahaha. Het blijft een leuke grap. Sorry jochie, maar je zal het toch echt zelf moeten doen. Nou, wil je nog een bericht achterlaten?'
   Milan glimlachte voor het eerst in lange tijd. Bij hem thuis waren dat soort morbide grappen onmogelijk. Dat vindt God niet leuk, zei zijn vader altijd. De enige die grappen maakte in zijn familie was oom Gerard, die - omdat hij blijkbaar ooit Turks Fruit had gelezen - bij elk nieuw popnummer de teksten kon veranderen in: Tieten kont, tieten kont, tieten kont kont kont.
   'Vind je dat grappig?' vroeg hij aan het skelet, zelf nog steeds nagrinnikend.
   'Jij?'
   Milan knikte. Hij kon het niet uitleggen, maar hij kon niet ophouden met ondeugend lachen. Er was zoiets grofs en onbeleefds aan dit. Aan de andere kant, Bobby pestte hem op school ook heel grof en dat was dan weer niet zo leuk.
   'Waarom?' vroeg hij aan het skelet. 'Waarom is dat grappig?'
   Het skelet legde een vinger tegen zijn kin. Je kon duidelijk de vingerkootjes zien.
   'Mmm. Omdat je mensen hoop geeft en het dan onder ze vandaan trekt? Of omdat je op de eerste rang zit terwijl stervelingen voorover buitelen in hun gierigheid om misbruik te maken van je eerlijkheid? Ja, misschien is dat het.’
   Milan moest dat even overdenken.
   'Mag ik dan nog één vraag stellen?'
   Het skelet keek nogmaals op het apparaatje om zijn pols.
   'Eén vraag dan en daarna springen met je donder.'
   'Word ik een geest als ik dood ben?'
   Het skelet grijnsde zijn breedste grijns tot nu toe.
   'Misschien.'

                                                                        ​​​​​​​ ***

Er kwam een groot bericht in de krant. Jongen op slag dood na sprong van het Volkshotel. Er stond een foto bij van bloedrode sneakers op een stoep vol vogelpoep. Er was ook een foto van een briefje. Witte krabbels op een diepzwarte pagina.

Ik heb een einde aan mijn leven gemaakt. Ik had alles in het leven, maar geld maakt niet gelukkig. De harde schijf met bitcoins erop heb ik verstopt. De waarde hiervan zal nu zo'n 200 miljoen euro zijn. De gelukkige vinder mag ermee doen wat hij wilt.

​​​​​​​Voor u ook op zoek gaat naar de schat: een waarschuwing is zeker op zijn plaats. Het is zeer waarschijnlijk is dat u op gegeven moment een druk piepende metaaldetector zult hebben. Of, als u liever met stok en een goed instinct door de velden trekt, dat opeens uw aandacht getrokken zal worden door een glinstering in de struiken. Pas dan op!
   ​​​​​​​De geruchten gaan dat na zulke momenten, als u gretig gaat graven of rent naar de bosjes, het steevast zal gebeuren dat u beteuterd zult eindigen met een modderige, oude schoen in uw handen of met uw neus voor een oud stukje glas, verdwaald van een nabijgelegen bouwterrein. De meeste schatzoekers zweren bij hun leven dat precies op zo’n moment, als de hoop vervliegt en de dromen van rijkdom vergaan tot stof, u in de verte – als vanuit een andere dimensie – een jong jongetje kakelend zult kunnen horen lachen.