Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#358 Milan en de dood

Dag allen,

Een kort voorwoordje / waarschuwing: ik heb al een flinke tijd niet meer gepost hier. Vorig jaar was ik nog goed afgestemd op de 500 woorden. Toen ik deze opdracht zag werd ik enthousiast, maar in mijn enthousiasme blijk ik ruim over de woordlimiet te zijn gegaan (ook van het afscheidsbriefje ...). Het verhaal is 1525 woorden geworden (en het briefje 48). Het lijkt me alsnog heel fijn als iemand het leest, maar weet dus dat het een flinke rit is! Ik snap het goed als de coach (of anderen) hem overslaat...

 

                                                            Milan en de dood

Milan stond op het dak van het Volkshotel in Amsterdam en keek neer op de Gijsbrecht van Aemstelstraat, vijfentwintig meter beneden hem. Op deze hoogte verdween de vogelpoep en werd de stoep een egaal vlak van grijsheid, waarop mensenhoofden zachtjes langs elkaar voorbij gleden. Het ochtendlicht van de zomermorgen verlichtte hun kruinen, terwijl ze gestaag doorbewogen naar hun bestemming. Over enkele ogenblikken zouden ze vast van hun eerste kopje koffie gaan genieten.
   Milan sloot zijn ogen en voelde hoe de zon zijn voorhoofd en zijn wangen verwarmde. Een briesje bracht hem er een verkoeling bij die je alleen kunt vinden in een ochtend zoals deze, of langs een echt koud meer. Milan zuchtte diep. Ooit was er een tijd geweest dat hij hiervan kon genieten. Was het omdat Bobby hem zo pestte? Met nerd enzo, ga terug achter je computer. Hij wist het niet zeker. Misschien was hij altijd wel zo vlak geweest, thuis, in die stomme kerk, nu op zijn school in Amsterdam. Het was vreselijk. De laatste tijd gaf zelfs gamen hem geen plezier meer … wat was er dan nog over?   
   Met zijn nieuwe sneakers schoof hij iets verder naar de rand. Zijn maag verkrampte. Mama zou het echt zonde vinden als die vies zouden worden. Ze had ze speciaal gekocht nu ze naar Amsterdam waren gegaan. Ze zouden vast niet schoon blijven als hij daar beneden op de stoep zou vallen. Zou het pijn doen van deze hoogte? Opnieuw zuchtte hij diep. Misschien boeide het ook allemaal niet meer. Niemand zou hem écht missen. Hij spreidde zijn armen en voelde zijn gewicht langzaam naar voren verplaatsen.
   Nog net voordat hij zijn kantelpunt had bereikt voelde hij opeens een krachtige aanwezigheid naast hem. Het was een vonk die door zijn hele lichaam trok. Milan strekte zijn tenen en zwaaide met zijn armen. Op het nippertje lukte het hem om zijn val te stoppen. Hij keek opzij. Naast hem hing een donkere wolk die langzaam een vorm onthulde. Het figuur werd steeds duidelijker: er was een zwarte mantel met een grote capuchon en het ijzer van een grote zeis glinsterde scherp in de zon. Milan zag een skelettenhand om de stok van de zeis en uiteindelijk verscheen een witte schedel met oogkassen gevuld met een duistere leegte.
   Milan knipperde. Nu hij zijn beslissing al had genomen om een einde te maken aan zijn leven was er geen angst meer over. Daar in zijn lichaam waar hij zo bang kon zijn was het nu stil. Hij staarde naar dit skelet met de enorme zeis en het enige dat hij voelde was een milde nieuwsgierigheid.
   ‘Ehm?’ bracht hij uit.
   Het skelet keek hem verbaasd aan, rolde de mouw van zijn mantel op en keek op een bijzonder apparaatje om zijn pols dat allerlei wijzertjes had met planeten, manen en sterren erop.
   'Oh God ja, ik ben te vroeg.'
   'Voor mij?' vroeg Milan.
   'Ja? Je gaat toch springen? Even kijken.' Het skelet greep nu in zijn borstzak en haalde een zwart boek tevoorschijn met een ketting eraan. Op de kaft stond een omgekeerd, gouden kruis. Het skelet wiebelde het boek open met één hand, aangezien hij zijn andere hand constant om de zeis geklemd hield.
   'Ja, Milan Thomas Weekley, depressie.'
   'Depressie?' vroeg Milan. 'Is dit depressie?'
   Het skelet haalde zijn schouders op, zichtbaar door een hupsje van de zware mantel.
   'Ik heb normaal gezien niet de tijd om zo met mensen te gaan kletsen. Busy, busy, busy. Slechte planning dat ik hier sta. Ik heb echt een nieuwe assistent nodig. Ze worden lui na een tijdje.’ Geluidloos nam hij een diepe ademteug. Vervolgens herpakte hij zich, grijnsde weer en wees langs de sneakers van Milan, zeven verdiepingen lager, waar een grijze stoep lag te wachten.
   'Ga je zo?'
   Milan keek naar de plek waar het skelet had gewezen. Nog één sprong en dan zou het over zijn. Het was een erg fijn idee dat de dood hier zelf op was komen dagen. Het zou dus een succesvolle sprong zijn. Geen pijn of - de grootste nachtmerrie - het overleven en dan als een half kasplantje in een ergere situatie verder moeten leven, waarschijnlijk met een soort van anti-zelfmoord bewaking om hem heen. Misschien zou hij dan wel platgespoten zijn tijd moeten doorbrengen in één of andere kliniek waar ze je wijsmaken dat het leven de moeite waard is. Hij knikte.
   'Ja, ja, ik spring zo. Stomme wereld. Het is misschien stom dat ik niets achter heb gelaten, maar ik ben blij dat ik ervan af ben.'
   'Achtergelaten?' vroeg het skelet.
   'Ja,' zei Milan. 'Iets van een wijsheid, een bericht ofzo, of iets dat ik heb bijgedragen.'
   Het skelet keek om zich heen alsof hij een geheim ging vertellen. Hij dacht even na en scheurde vervolgens een blad uit zijn boek. Met een veer erbij reikte hij het aan Milan aan.
   'Hier, als je nou verdomme springt mag je nog een briefje schrijven. Ik zorg er wel voor dat iemand het vindt.'
   Milan pakte het zwarte blad vast.
   'Pas op, pas op,' zei het skelet. 'Alleen het blad aanraken, anders val je hier direct dood neer. 
   'Hoezo?' vroeg Milan en voorzichtig pakte hij nu ook de veer.
   'Als je mij aanraakt komt de dood direct.'
   Milan twijfelde geen seconde, maar nam meteen een grote sprong opzij richting het skelet. Met alle snelheid van zijn jeugd strekte hij zijn hand uit. Het skelet sprong achteruit en behendig ontweek hij de grijpende vingers van Milan. Op een afstandje bleef hij staan en legde zijn vrije hand op zijn buik. Het skelet lachte, kakelde zelfs. De kaken klapten op elkaar.
   'Hahaha. Sommige van die zelfmoordenaars moeten er eerst even over nadenken. Maar jij bent een snelle! Hahaha. Het blijft een leuke grap. Sorry jochie, maar je zal het toch echt zelf moeten doen. Nou, wil je nog een bericht achterlaten?'
   Milan glimlachte voor het eerst in lange tijd. Bij hem thuis waren dat soort morbide grappen onmogelijk. Dat vindt God niet leuk, zei zijn vader altijd. De enige die grappen maakte in zijn familie was oom Gerard, die - omdat hij blijkbaar ooit Turks Fruit had gelezen - bij elk nieuw popnummer de teksten kon veranderen in: Tieten kont, tieten kont, tieten kont kont kont.
   'Vind je dat grappig?' vroeg hij aan het skelet, zelf nog steeds nagrinnikend.
   'Jij?'
   Milan knikte. Hij kon het niet uitleggen, maar hij kon niet ophouden met ondeugend lachen. Er was zoiets grofs en onbeleefds aan dit. Aan de andere kant, Bobby pestte hem op school ook heel grof en dat was dan weer niet zo leuk.
   'Waarom?' vroeg hij aan het skelet. 'Waarom is dat grappig?'
   Het skelet legde een vinger tegen zijn kin. Je kon duidelijk de vingerkootjes zien.
   'Mmm. Omdat je mensen hoop geeft en het dan onder ze vandaan trekt? Of omdat je op de eerste rang zit terwijl stervelingen voorover buitelen in hun gierigheid om misbruik te maken van je eerlijkheid? Ja, misschien is dat het.’
   Milan moest dat even overdenken.
   'Mag ik dan nog één vraag stellen?'
   Het skelet keek nogmaals op het apparaatje om zijn pols.
   'Eén vraag dan en daarna springen met je donder.'
   'Word ik een geest als ik dood ben?'
   Het skelet grijnsde zijn breedste grijns tot nu toe.
   'Misschien.'

                                                                        ​​​​​​​ ***

Er kwam een groot bericht in de krant. Jongen op slag dood na sprong van het Volkshotel. Er stond een foto bij van bloedrode sneakers op een stoep vol vogelpoep. Er was ook een foto van een briefje. Witte krabbels op een diepzwarte pagina.

Ik heb een einde aan mijn leven gemaakt. Ik had alles in het leven, maar geld maakt niet gelukkig. De harde schijf met bitcoins erop heb ik verstopt. De waarde hiervan zal nu zo'n 200 miljoen euro zijn. De gelukkige vinder mag ermee doen wat hij wilt.

​​​​​​​
Voor u ook op zoek gaat naar de schat: een waarschuwing is zeker op zijn plaats. Het is zeer waarschijnlijk is dat u op gegeven moment een druk piepende metaaldetector zult hebben. Of, als u liever met stok en een goed instinct door de velden trekt, dat opeens uw aandacht getrokken zal worden door een glinstering in de struiken. Pas dan op!
   ​​​​​​​De geruchten gaan dat na zulke momenten, als u gretig gaat graven of rent naar de bosjes, het steevast zal gebeuren dat u beteuterd zult eindigen met een modderige, oude schoen in uw handen of met uw neus voor een oud stukje glas, verdwaald van een nabijgelegen bouwterrein. De meeste schatzoekers zweren bij hun leven dat precies op zo’n moment, als de hoop vervliegt en de dromen van rijkdom vergaan tot stof, u in de verte – als vanuit een andere dimensie – een jong jongetje kakelend zult kunnen horen lachen.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Karel, bij een opdracht met een bepaald aantal woorden is het juist de uitdaging om binnen dat aantal te blijven. Je hebt nu een heel verhaal geschreven waarin je over vanalles en nog wat uitweidt. Ik heb het vluchtig doorgelezen, maar door de lap tekst heb ik me er niet echt in verdiept. 

 

 

 

 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Hoi Fief. Ik weet het, ik draai zelf al een tijdje mee en normaal hou ik me er braaf aan :). Ik ben me er bewust van dat het nu 3x zo lang is, aan de andere kant lees ik om het werk van anderen te beantwoorden (als ik even niet het 2e keer doorlezen meereken) zo'n 13 verhalen, dus dan valt het wel weer mee ;).

Volgens mij weid ik niet zo uit maar hou ik me vrij strak aan het verhaal en de gebeurtenissen daarin, behalve wellicht de openingsalinea's. Je geeft aan dat je het vluchtig hebt doorgelezen, dus dan leg ik die kritiek verder even naast me neer.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Karel,

Ik vind het niet zo'n ramp, de lengte. Laat Nadine daar maar over oordelen. Doordat je wat meer geduld opbrengt voor het (be)schrijven wordt de scène ook sterker. Niet eens dat je nu zoveel beschrijft, maar de situatie krijgt wat meer 'body' zeg maar. 

De mooiste zin van je tekst zal ik even aanwijzen voor iedereen:

'Depressie?' vroeg Milan. 'Is dit depressie?'

Dat is goud. Helaas gebeurt daaronder iets wat ik weer jammer vind:

'Het skelet haalde zijn schouders op, zo leek het in ieder geval door het korte knikje omhoog van de zware mantel.'

Zonder uitzondering struikel ik over 'zo leek het in ieder geval (of althans)' beschrijvingen in teksten. Je hoeft jezelf niet al in de beschrijving te verantwoorden. Als je het andersom schrijft wordt het al fraaier voor mij. Eerst de beschrijving, dan de interpretatie. Goed mogelijk dat dit persoonlijk is.

Deel twee is denk ik te lang. Daar mag je gerust in snoeien. Wel leuk dat de schoen nog één keer terugkomt. Daar geef je het verhaal weer meer van die eerdergenoemde 'body.'

En tenslotte een vraag: heeft jouw magere hein het wel nodig om gehaast te zijn? Het verhaal heeft het niet nodig, dus waarom zou je het doen?

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tilma, 

Dank je voor je uitgebreide feedback :)! Ik zie dat ik echt 3x het heb over "leek" en alle 3 kan het weg, dus dank je voor dat commentaar. Gaat meteen op mijn lijstje " altijd checken voordat je een verhaal inlevert :D". 

Ik zal ook eens kijken of ik dat tweede deel strakker kan krijgen.

Om je vraag te beantwoorden: ik vond het een leuk idee dat het jongetje misschien de nieuwe assistent zou worden, dus vandaar het geklaag van de dood over zijn huidige assistent en zijn haast. Ook had het voor mij de functie dat ik wilde uitleggen waarom de dood hier de tijd neemt. Misschien heeft het verhaal dat niet nodig (zoals meestal met uitleg :) ), maar dat was de reden. Ik ga kijken of ik dat kan veranderen.

Superbedankt voor het lezen en de waardevolle feedback!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ja inderdaad, het is een beetje lang en je kunt er best in schrappen. Het laatste deel om maar ergens te beginnen zou mi sterker worden als je zou beginnen met 'Iedereen had een ander verhaal...

Verder vond ik het ook een mooi (lang) verhaal.

 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Karel123

Ik vind het een mooi beeldend verhaal. wat ik jammer vind: het 'getreuzel' aan het eind. dit haalt de vaart uit je verhaal. ik had juist een vlot en verrassend einde verwacht. 

en ik sluit me aan bij de laatste opmerking van Tilma

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ria, Julia en Tilma,

Superleuk dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en nou ... als zo unaniem over het einde wordt gedacht moet ik het wel herschrijven :D! Hopelijk is het zo beter.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Karel, 

Om maar even bij de lengte te beginnen (want zo te zien heb je je daar wel wat zorgen over gemaakt...)

In theorie had je dit verhaal een stuk korter kunnen maken. Een aantal beschrijvingen van de omgeving minder zou al tientallen woorden minder kosten en zo zou je misschien alsnog op de 500 woorden kunnen komen, als je hier en daar nog andere dingen zou inkorten of schrappen. 
Probeer niet te snel te denken dat je een bepaald minimumwoordenaantal je sowieso niet lukt. Schrappen is een belangrijk onderdeel van schrijven. Als het even kan, houd je dan wel aan het limiet van de woorden. Zo kun je ook oefenen om het 'gewicht' van de woorden die je wél hebt, op hun waarde te schatten. Daar leer je ook van. 

Daar moet ik aan toevoegen dat de stijl die je nu gebruikt zich echter helemaal niet leent voor een kort verhaal. En omdat je in deze stijl heel mooi schrijft, zal ik je daarop beoordelen. Ik vind het helemaal niet erg als je een kleine loop met de regels neemt als dat een mooi verhaal oplevert :D (Dit is een vrijblijvende wekelijkse schrijfopdracht, geen inzending voor de Pulizernominatie ;) ) 

Je gebruikt mooie symboliek om een depressie te omschrijven en laat ook erg goed zien hoe je personage dat ervaart: het besef dat hij ooit van andere dingen kon genieten, dat er meer in het leven moet zijn, maar dat hij dat maar niet kan grijpen... En het feit dat Milan zo 'makkelijk' met magere Hein omgaat, hem totaal niet vreest en bijna kalmpjes met hem kletst is echt heel mooi gedaan.
 
De laatste woordenwisseling van Milan en Hein over het geest worden is heel origineel en mooi gekoppeld aan het feit dat geld niet gelukkig maakt en mensen soms geneigd zijn om gehaast veel dingen te doen voor een extra smak geld. 

Het stuk na het krantenbericht zou het stuk zijn waar ik persoonlijk het eerst zou gaan schrappen; dat is nu 151 woorden en daar had een zin als: Ga niet al te gretig schatzoeken; er gaan geruchten dat een kakelende jonge geest inhalige mensen maar al te graag een lesje wil leren... volstaan. 


Mooi verhaal, goed gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Karel, gelukkig had ik  je in mijn eerste reactie niet beloofd dat ik jouw bijdrage zou lezen. Ik heb het nu toch gedaan, maar heb, gezien de lengte, geen tijd (of zin?) meer om nog woorden toe te voegen aan wat er al aan commentaar werd geleverd. Mogelijk bij een volgende opdracht.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Nadine: hartelijk dank voor de uitgebreide reactie :D! Echt heel fijn! Ik zal nog kijken of ik het einde toch nog met een andere insteek kan aanpassen, aan de andere kant wil ik wel eindigen met een beeld / scene.