#356 Field research

Je merkt niets van de ui? De schrijver Ernst van Dealenmaete spuugde zand en hield zich stevig vast aan het zadel van de kameel. 21 kilo ui had het beest gisteravond gegeten, en dat was hééééél normaal, volgens de gids. 
   ‘Having fun, sir?’ De gids klonk dichtbij, maar Ernst zag alleen maar zand. Voor, boven, onder, achter en aan de zijkanten: alleen maar zand. 
   ‘Careful, sir.’ 
   Hoezo “careful?” Die met ruft gevulde kameel moet careful doen. Hoe hoog zou hij zitten? Ernst en zijn kameel vlogen schuddend op-en-neer alsof ze in een zandachtbaan reden.
   ‘Enjoy view, sir?'
   Als hij deze “view “ had willen “enjoyen”, lag hij liever op zijn buik bij Zandvoort met zijn hoofd in een kuil, zelfde uitzicht en een stuk rustiger.
   Ernst snoot zandsnot en trok de hoofddoek strakker. De bolle buiken betekenden niets, “gasvorming na uien gebeurt bij kamelen niet,” mompelde de gids bij het ontbijt. Zijn Egyptische vertaler wist zeker: deze jongen was de beste gids ooit. Nou, dan kon Ernst op de maan gidsen. "Komt geen zandstorm," vertelde de gids, het KNMI zou hem op staande voet ontslaan.

Het idee van de uitgever was idioot: doe field research, laat je inspireren door de sfeer van 1000 en 1 nacht. Waarom? De serie van 11 doktersromannetjes had hij ook niet in het ziekenhuis geschreven en voor de bestsellerreeks “Lady LoveLove’s Poolboy” nr 1 t/m 17, had hij geen enkel zwembad in zijn blote bast geschrobd.

Plotseling brak de zon door. Als wolken melk in de caffè latte, draaide de zandstorm onder hem, de kameel schudde minder en dreef uiteindelijk relaxed boven de wind.  
   Zijn vertaler zweefde aan de linkerkant en zei: ‘Als dit niet inspiratie, dan weet ik niet.’ Hij grijnsde met gele tanden en wees vooruit. ‘Zie je punt? Da’s top van Gizeh piramide.’ Ernst schrok, ze hadden meer dan honderdvijftig kilometer gevlogen.
   De gids vloog rechts en zei: ‘Lean backward, get tail and pull gently, sir.’
   Zijn vertaler en de gids leunden achterover en deden voor hoe je de staart moest grijpen. Voorzichtig krabbelde Ernst met zijn hand via de kamelenrug naar de staart, pakte deze vast en gaf een ruk. Met een geluid van een turbo aangedreven bastuba uit zijn achterste schoot de kameel vooruit en struikelde bijna over de top van piramide, de kameel zette zich net op tijd af. Ernst schoof half uit het zadel.
   ‘I said GENTLY, sir!’ schreeuwde de gids. 
   Bleek uitgeslagen omklemde Ernst de bult totdat de kameel rustig zweefde. Met korte zachte rukjes manoeuvreerden de beide Egyptenaren hun kamelen in een schuddende glijvlucht naast Ernst. Hun kamelen klonken als zachte trombones. Na een paar keer proberen hield Ernst zijn rijdier onder controle.
   Ze vlogen rond de piramides en schoten in sneltreinvaart naar de sfinks. Het briesje tegenwind van het vliegen temperde de hitte van de zon en Ernst hing relaxed op zijn zadel, de staart controleerde hij met ontspannen rukjes. Hij had nooit geweten dat de strook naast de Nijl zo groen was, hij zag boeren aan het werk op het land en de gids leerde hem verschillende soorten palmen van boven herkennen. Het contrast van de gele woestijn, de groene akkers en het blauwe water van de Nijl was betoverend.
   Boven een dorpje vlogen ze door rookflarden. ‘Sheep skewers,’ snoof de gids. ‘Lunchtime! You hungry, sir?’
   Na een rondje Rode zee vlogen ze naar hun tent. 
   Met een parelwitte lach zei de gids: ‘Had fun, sir?’ Zijn warme bruine ogen twinkelden.

Ernst had inspiratie! Hoeveel delen het zouden worden wist hij niet, maar de reeks ging heten: “De avonturen van de kamelentemmer."