Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 354 Broscha

 

Als ik hier uit geraak is dit het eerste wat ik moet doen: het neerpennen. Ik krijg de kans niet om er verder over na te denken.

Ik protracht de zin goed uit spreken maar struikel opkens telnieuw over mijn woorden. Heb ik iets meegeleefd of bemaakt doorwaar mijn brein schade heeft opgerend? Op mijn vraag waar ik nu ben krijg ik als antwoord : “Kromtjsen vi bronnal bi prastik”.  Word ik missteld veronderschien deze taal te vergrijpen? Ik besta de woorden heel klaarlijk en kan ze duide nazeggen.

Ben ik de vlucht op, werd ik genomen gevangen? Het enige dat mij enigkend bezins voorkomt is het pakruimte dat in een wand tegen de hoek staat. De wezens die mij staar aanden lijken mij niet echt vreemd met zondering  vanuit hun ogen. Die zijn zichtdoorig. Ze zetten mij een soort mutsbad op die met draden aan een chinemach is verbonden. In mijn hoofd klinken plots geluidenpiep en -kraak als bij een radio waar naar een station wordt gezocht. Dan hoor ik een metaalklankachtige stem zeggen: “kromtsjen….waarom…vi… gij…. bronnal…komen...bi...hier…prastik...doen?”  Zonder dat ik er enige controle over heb hoor ik mijn eigen stem in mijn hoofd zeggen: “ ik…mi...weet…chna…het... to... zelf... brak... niet...jnip".   Meteen  herhaalt een van de wezens “Mi chna to brak njip”, dan vervolgt hij “di chna to brak njip.” Mijn brein weet dadelijk dat in hun taal “di” staat voor 'hij'.

Het grootste wezen wijst naar een scherm.  Het valt mij op dat ik in mijn gedachten plots geen fouten meer maak. Iemand neemt de muts af en dan bevangt het weer aan. Op het scherm schijnt ver een vale klakte met een schipruimte. Het steltoe lijkt gestortneer. Op de brandever flank lees ik in lote gretters het schriftop 'RAMS 1'. Ik wijs naar de mutsbad die mij weer wordt opgezet.  Dan lees ik het opschrift juist 'MARS 1'. Nu ik de muts weer op heb kan ik weer helder denken. Wat heb ik in godsnaam met dit ruimteschip te maken? Een van de wezens  zegt:  “Kromtsjen…waarom…xis…zes ... trolvan ... andere ...crevjin...dood...i vi...en jij…njip…niet?” Zolang ik dit ding op mijn hoofd heb moet ik proberen of ik mij iets kan herinneren. Heel vaag begin ik mij te realiseren dat de zes wezens die mij omringen mij bekend voorkomen. Ik hoor mezelf vragen: “Wie...skramp… zijn… postat…jullie...villi?”

Iemand herhaalt :  “Skramp postat villi” en een ander zegt:  “willi?” Ik begrijp dat het ‘wij’ betekent.  Hoe langer ik de muts op mijn hoofd heb,  hoe meer ik mij lijk te herinneren. Dan besef ik dat het grote wezen iemand is die ik goed heb gekend. Natuurlijk! Commandant in chief Jeff Sutherwood, eerste gezagvoerder ooit van een missie naar de planeet Mars. Een tweede figuur lijkt als twee druppels water op Lynn Daver, eerste vrouwelijke kosmonaut die... babla, krrrr, iemand  rukt de muts van mijn hoofd.

De wezens kijken mij met hun zichtdoornige ogen aan. Het is alsof ze over met mij leggen er met moet wat gebeuren. Weer krijg ik de muts op en krijg ik de vraag : “Krom…waar…. vjal… komt ... vi…gij… dah… vandaan?” Met de muts op herinner ik me iets van Aarde en stamel: "planeet... rushal... Aarde…Broscha.” Terstond krijsen de wezens “Broscha, broscha...!”  Ik krijg een flits door mijn hoofd en besef ineens dat de gedaanten rondom mij hologrammen zijn van mensen die ik heb gekend.

Net voor ze mij de muts weer van het hoofd rukken hoor ik nog “Broscha… Aarde ...kef...die…schrompiljes… verderfelijken...strossi… willen... willi… wij …mish… hier... kenn… nooit.”  “Broscha,  kef schrompiles strossi wili mish kenn.”  Ik slogen mijn uit, voel een stootstroom en belies het verwustzijn.

 

 

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, je bent een meester in de verhaspelde tekst. Een een orgineel prachtige vertelling.
De verbinding met een dagboekaantekening is mij niet duidelijk (of je intentie dit ooit neer te pennen?), maar het verhaal is goed.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

MCH, dank voor de reactie. Reizigers te land, ter zee en in de ruimte hielden meestal een logboek bij, het neefje van het dagboek. Of de HP het ooit in zijn dagboek zal noteren blijft een open vraag, maar hij was het wel van plan.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, fantastisch verhaal, in meer dan een opzicht. Dit is natuurlijk de laaste pagina uit het dagboek van Elon Musk, dat Marsexpeditie II geterug heeft meenomen.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tof verhaal! Tis toch ook een talent hoor om zo te kunnen schrijven. Ik heb wellicht niet alles mee maar dat boeit niet. In Zuid-Afrika spreken ze ook zo 😉. Groetjes V.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Poe, ik krijg er hoofdpijn van, maar het is zeker intrigerend. Ik wil nu wel weten hoe het zit, Gi. Don't leave me hanging.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Bob: bedankt, hoe kon je het raden?
@V.key, merci, maar ik denk niet dat je wijlen Mandela daar gelukkig mee zou maken.
@Tilma, thanks & sorry voor de hoofdpijn, maar je mag mijn badmuts lenen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik ben waarschijnlijk de enige die het niet kan volgen. Je schreef al eens eerder een tekst met verhaspelde woorden, toen vond ik het origineel. Nu vind ik het knap als je het zo in je dagboek geschreven krijgt, maar het leest niet fijn. Dan zijn 600 woorden die niets willen vertellen veel.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het beliezen van het verwustzijn staat je. Misschien toch die scan uitvoeren, misschien is er nog hoop?

Iets voor de boektere behandel?

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Fief: blijkbaar de enige, ja.
@Tony: de boektere behandel was, net als Fief, niet geïnteresseerd, de Slegte daarentegen! (p.s. indrukwekkende foto op AZF)

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het lijkt wel codeschrift. Ik hoopte dat na de eerste alinea de woorden weer in hun originele vorm zouden verschijnen.

Knap dat je die verhaspelde woorden een hele tekst volhoudt, ik vond het lezen moeilijk en de tekst onbegrijpelijk.

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Inventief, maar wel intens om te lezen. Langer dan de lengte van een kortverhaal hoeft wel niet voor mij. ;-)

Kruipt toch best wel wat arbeid in?

Het verhaal achter de letterbrij kon ik best wel smaken trouwens. Vleugje scifi van tijd tot tijd mag zeker.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een heerlijk fragment Gi, ik heb al je verhaspvolde vendsten meerdere malen glimlachend gelezen. Lekker origineel en consequent. Sommige stukken tekst waren voor mij goed leesbaar, anderen minder, maar die verwarring vind ik passend bij deze tekst en vond ik niet vervelend. Ook de verhaallijn vond ik geloofwaardig, alleen je eerste zinnen waren voor mij wat slordig en niet logisch.

Suggestie: om de link met het dagboek te maken, logischer - en daarmee geloofwaardiger - dan het begin nu, kun je dit schrijven in de verleden tijd, terugkijkend, en dan op het laatst met een 'bloederige streep' (bij wijze van) laten eindigen - je hp krijgt dan de stroomstoot, ofzo. 
 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank Lizette voor de opbouwende feedback. Jouw suggestie neem ik ter harte nog vóór de stroomstroot.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Geestig verhaal, best te volgen, al kost het moeite.

Toch wringt er iets. De eerste zin lijkt namelijk een geforceerde poging om aan de opdracht te voldoen. Het zou net zo goed een verhaal of idee dat je al had kunnen zijn. Dat het een dagboekfragment is, vind ik dus niet geloofwaardig, maar als verhaal (zonder de dagboekverwijzing) erg geslaagd.