# 354 Broscha

Als ik hier uit geraak is dit het eerste wat ik moet doen: het neerpennen. Ik krijg de kans niet om er verder over na te denken.

Ik protracht de zin goed uit spreken maar struikel opkens telnieuw over mijn woorden. Heb ik iets meegeleefd of bemaakt doorwaar mijn brein schade heeft opgerend? Op mijn vraag waar ik nu ben krijg ik als antwoord : “Kromtjsen vi bronnal bi prastik”.  Word ik missteld veronderschien deze taal te vergrijpen? Ik besta de woorden heel klaarlijk en kan ze duide nazeggen.

Ben ik de vlucht op, werd ik genomen gevangen? Het enige dat mij enigkend bezins voorkomt is het pakruimte dat in een wand tegen de hoek staat. De wezens die mij staar aanden lijken mij niet echt vreemd met zondering  vanuit hun ogen. Die zijn zichtdoorig. Ze zetten mij een soort mutsbad op die met draden aan een chinemach is verbonden. In mijn hoofd klinken plots geluidenpiep en -kraak als bij een radio waar naar een station wordt gezocht. Dan hoor ik een metaalklankachtige stem zeggen: “kromtsjen….waarom…vi… gij…. bronnal…komen...bi...hier…prastik...doen?”  Zonder dat ik er enige controle over heb hoor ik mijn eigen stem in mijn hoofd zeggen: “ ik…mi...weet…chna…het... to... zelf... brak... niet...jnip".   Meteen  herhaalt een van de wezens “Mi chna to brak njip”, dan vervolgt hij “di chna to brak njip.” Mijn brein weet dadelijk dat in hun taal “di” staat voor 'hij'.

Het grootste wezen wijst naar een scherm.  Het valt mij op dat ik in mijn gedachten plots geen fouten meer maak. Iemand neemt de muts af en dan bevangt het weer aan. Op het scherm schijnt ver een vale klakte met een schipruimte. Het steltoe lijkt gestortneer. Op de brandever flank lees ik in lote gretters het schriftop 'RAMS 1'. Ik wijs naar de mutsbad die mij weer wordt opgezet.  Dan lees ik het opschrift juist 'MARS 1'. Nu ik de muts weer op heb kan ik weer helder denken. Wat heb ik in godsnaam met dit ruimteschip te maken? Een van de wezens  zegt:  “Kromtsjen…waarom…xis…zes ... trolvan ... andere ...crevjin...dood...i vi...en jij…njip…niet?” Zolang ik dit ding op mijn hoofd heb moet ik proberen of ik mij iets kan herinneren. Heel vaag begin ik mij te realiseren dat de zes wezens die mij omringen mij bekend voorkomen. Ik hoor mezelf vragen: “Wie...skramp… zijn… postat…jullie...villi?”

Iemand herhaalt :  “Skramp postat villi” en een ander zegt:  “willi?” Ik begrijp dat het ‘wij’ betekent.  Hoe langer ik de muts op mijn hoofd heb,  hoe meer ik mij lijk te herinneren. Dan besef ik dat het grote wezen iemand is die ik goed heb gekend. Natuurlijk! Commandant in chief Jeff Sutherwood, eerste gezagvoerder ooit van een missie naar de planeet Mars. Een tweede figuur lijkt als twee druppels water op Lynn Daver, eerste vrouwelijke kosmonaut die... babla, krrrr, iemand  rukt de muts van mijn hoofd.

De wezens kijken mij met hun zichtdoornige ogen aan. Het is alsof ze over met mij leggen er met moet wat gebeuren. Weer krijg ik de muts op en krijg ik de vraag : “Krom…waar…. vjal… komt ... vi…gij… dah… vandaan?” Met de muts op herinner ik me iets van Aarde en stamel: "planeet... rushal... Aarde…Broscha.” Terstond krijsen de wezens “Broscha, broscha...!”  Ik krijg een flits door mijn hoofd en besef ineens dat de gedaanten rondom mij hologrammen zijn van mensen die ik heb gekend.

Net voor ze mij de muts weer van het hoofd rukken hoor ik nog “Broscha… Aarde ...kef...die…schrompiljes… verderfelijken...strossi… willen... willi… wij …mish… hier... kenn… nooit.”  “Broscha,  kef schrompiles strossi wili mish kenn.”  Ik slogen mijn uit, voel een stootstroom en belies het verwustzijn.