#354 - Jong van geest

 

Het was weer een enerverend dagje. Zoveel interessants om over te schrijven voor het Nageslacht!

Het begon met een bezoek aan de tandarts. Het blijkt dat ik op mijn vijftigste nog een nieuwe verstandskies aan het krijgen ben, linksonder. Ik opgetogen, want ben medisch wonder! Maar volgens de tandarts krijgen zelfs mensen van zestig nog wel nieuwe verstandskiezen. Volgens mij hield ze me voor de gek, dus ik heb het meteen op Twitter gezet, maar niemand heeft het nog geretweet. Raar.

Vervolgens als een dolle naar kantoor gefietst om op tijd te zijn voor het allereerste fysieke teamoverleg van dit jaar. Gelukt, was precies op tijd, wel behoorlijk bezweet, maar nauwelijks buiten adem.

#trotsopmezelf

Zo'n echt overleg is toch wel wat anders dan al die Teamsvergaderingen, waarbij iedereen thuis in vormloze sweatshirts achter de pc zit. Voor het eerst Ankie, onze nieuwe secretaresse, in levende lijve gezien. Eindelijk weer eens een fris jong ding, in een leuk rokje, op mooie hoge hakken. Rook ook lekker. Chanel no 5?

Na afloop kwamen we elkaar nog even buiten tegen, bij de fietsen. Om haar te verwelkomen en te laten zien dat ze er echt bij hoort,  probeerde ik een arm om haar heen te slaan, maar ze reageerde ontzettend neurotisch. Ik legde uit dat je buiten geen corona kunt krijgen, omdat het virus daar meteen vervliegt en anders wel dood gebrand wordt door de zon (het was 22° C), maar nee, dat was het niet. Of ik wel eens van #MeToo had gehoord.

'Gut, kind, dat gaat over beroemdheden. Ik ben Harvey Wijnstijn niet. Zoals je ziet, ben ik stukken jonger en slanker.' Altijd even gevat, vooral op kantoor!

Ze mompelde iets terug van 'Kriep' (?) en 'HRM' en fietste toen snel weg.

#zekerongesteld.

Met een omweg weer naar huis geraced. Wou namelijk de nieuwe koeienoversteekplaats wel eens zien, die een boer aan de Achterweg samen met de gemeente heeft aangelegd. Geweldig ding. Helemaal uniek, hebben ze nog nergens. Bestaat uit een veerooster over de weg, zodat de beesten niet af kunnen dwalen, maar alleen maar rechtstreeks naar het weiland of naar de stal kunnen lopen. En nou komt het: er staat net zo'n blauw bord bij als bij een spoorwegovergang, maar dan met de tekst 'Let op, er kan nog een koe aankomen.' Fantastisch toch? Heb een hele serie selfies gemaakt naast het bord en de mooiste op mijn Insta gezet. Binnen het uur had ik likes van al mijn volgers. Alle zes! Daar doe je het voor. Ik bedoel, niet voor de likes, maar om je volgers weer even een leuk momentje te bezorgen.

#hetlevenisalmoeilijkgenoeg

Hoor nu Loes net thuis komen. Aan het slaan van de deuren te horen heeft ze weer eens een pesthumeur. Ga haar gauw mijn selfies van de koeienoversteekplaats laten zien. Daar knapt ze vast van op en misschien kunnen we daarna nog even rampetampen.

...

Ze wil scheiden! Ik snap er niks van, helemaal niks.

'Waarom dan? We hebben het toch nog steeds gezellie?' vroeg ik. Daarop begon ze te brullen en zei ze dat ze het niet meer met me uithield en dat ze kotste van mijn flauwe grapjes, en dat ze verder niks ging uitleggen omdat ik het toch niet zou snappen en überhaupt nooit luister.

En nou ben ik naar de logeerkamer verbannen, waar ik nota bene zelf het bed nog op moet maken. De hond ligt naast mijn vrouw te snurken, op mijn plaats in het bed, en rampetampen kan ik wel op mijn buik schrijven.

#kutdag