Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#353 Bonnie en Clyde

Natuurlijk herken ik hem direct. Zijn blonde krullen, die nonchalante houding. Onwillekeurig maakt mijn hart een sprongetje. Al die jaren hebben niets afgedaan aan de aantrekkingskracht die ik vanaf het eerste ogenblik voor hem voelde.
'Bonnie!' Hij staat op van zijn stoel en wenkt me naar zijn tafeltje, een brede glimlach om zijn mond.
'Clyde, hoi'. Ik speel het spel automatisch mee, negeer een lichte misselijkheid en ga zitten op het stoeltje tegenover hem.
'Wat een verrassing meisje! Ik dacht dat je van de aardbodem verdwenen was.'
Bas straalt en pakt over de tafel heen mijn handen vast.
'Waar heb je al die tijd gezeten? Ik heb mijn partner in crime gemist!'
Heel even lijkt hij te schrikken van zijn eigen woorden, maar hij herstelt zich razendsnel.

'De Bonnie en Clyde van de Achterhoek.'
Bas knipoogt en zijn ogen fonkelen ondeugend. Net als toen, net als 15 jaar geleden. Hij was rebels, wild en trok zich niets aan van de regels. Ik was naïef, verliefd en overdonderd door de vrijheid die hij met liet zien.


'Weet je nog, in het pashokje van de Bijenkorf?' Bas wrijft met zijn duim over mijn vingers.
Ik trek mijn handen terug en leg ze in mijn schoot.
Dan valt me de helm op, die in de lege stoel naast me ligt.
'Rijd je nog steeds motor?'
Bas knikt terwijl hij de ober wenkt.
'Wat wil je drinken meisje?'
'Thee graag.'
Hij kijkt me schuin aan en trekt één wenbrauw op.
'Geen witte wijn?'
'Nee. Niet meer sinds...'
'Dan een thee voor Bonnie' onderbreekt hij mijn zin. Ook de ober krijgt een knipoog.

'Maar vertel Bonnie, waar heb je al die tijd gezeten? Getrouwd, kinderen?'
Ik schud mijn hoofd en weer voel ik me misselijk. 
Hoe kan hij hier zo ontspannen over koetjes en kalfjes praten. Hoe kan hij geen spat veranderd zijn, na wat er is gebeurd?
'Ik werk bij de rechtbank.' Meer krijg ik niet over mijn lippen.
Bas fluit. 'Zo zo, Bonnie. Goed voor jou.'
Er valt een ongemakkelijke stilte. Hij strijkt door zijn krullen. Ik herinner me dit gebaar. Even ontdooi ik.
'En jij?'
'Ik heb mijn camerawerk, mijn reizen en mijn scharrels.' Weer die knipoog.

'Bas, ik...'
'Een thee.' De ober zet een glas dampend water voor me neer. Daarna een doosje met de theezakjes.
'Bedankt, mompel ik en wacht totdat hij weer buiten gehoorsafstand is.
'Bas, ik ga me aangeven.'
Bas verschuift zijn stoel. Leunt voorover.
'Ben je gek geworden?' sist hij. 'Het is 15 jaar geleden; het was een ongeluk!'
Tranen van frustratie vullen mijn ogen.
'Het beheerst mijn leven. Ik moét het vertellen. Begrijp je dat dan niet?'
Mijn handen trillen en het lijkt alsof ik geen adem krijg, maar ik ga verder.
'Iedere dag wou ik dat we gestopt waren. Dat we omgekeerd waren en haar geholpen hadden. 112 hadden gebeld.'
'We hadden gedronken, Marly.' Het is de eerste keer dat hij me bij mijn echte naam noemt. 'Jezus, ik had mijn motorrijbewijs niet eens. Het zou onze toekomst hebben verwoest.'
Ik kijk hem aan. Verslagen.
'Maar zie je het dan niet, Bas? Ik bén verwoest.'




Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Edwinchantalen, prachtig verhaal, meeslepend geschreven. Sterke plot, waarin geleidelijk alles op zijn plaats schuift om dan met een plof in de laatse alinea bij de lezer binnen te komen. Mooi! 
Twee dingetjes. "Weer dat lachje" kon ik niet plaatsen. Irritatie, vertedering? Nergens eerder in je verhaal kwam ik het lachje tegen.
En de verwoesting op het eind blijft voor mij een beetje hangen: het cliché "zou onze toekomst hebben verwoest", de verslagen blik, het "ik bèn verwoest": ik voel net wat te weinig wanhoop bij de ik-figuur. Als een muziekstuk waarvan het slotaccoord een beetje wringt. Misschien wil ik te veel, misschien voel ik bij "ik ben verwoest" niet wat jij ermee wilt uitdrukken. Ik blijf het een heel mooi stuk vinden.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bob,dank voor je reactie! Dat lachje moet natuurlijk een knipoog zijn. Ik heb het direct aangepast. Over je andere opmerking ga ik nadenken. Hoe kan ik de wanhoop nog beter tonen. Dank voor je opmerkingen!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wow, Chantal. Goed verhaal, met bewondering gelezen. Origineel en goed geschreven. Ik heb één klein dingetje. Het veelvuldig herhalen van de namen, met name Bas, vind ik storend lezen. 

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Chantal. Geweldig verhaal. Heel treffend geschreven.

twee zeurtjes:
tweede dialoogzin ’ na de punt.
wenkbrauw ipv wenbrauw

graag gelezen!

 

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever

Ha Chantal, erg slim opgebouwd verhaal. Je 'zaait' de informatie goed en laat je personage lekker lang spartelen. Ben het met Fief eens dat herhaling van de namen storend werkt. Ze zitten daar met zijn tweeen. Je kunt vaak volstaan met 'hij' en 'zij'. Let eens in natuurlijke dialogen op hoe weinig mensen de naam van de gesprekspartner gebruiken als ze met zijn tweeen zijn. Maar dit neemt niet weg dat het een prima verhaal is.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Graag gelezen. En die Bas, met zijn 'meisje' wat een heerlijke fouterd. Ik weet niet of Marly echt kan ontdooien in deze situatie. Volgens mij is ze namelijk helemaal niet bevroren.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Gi, Tony en Ilse, veel dank voor jullie fijne woorden!

Frank bedankt voor je reactie! Ik had nav Fiefs opmerking al wat namen geschrapt, maar zie nu dat er nog wel een paar verdwijnen mogen.

Tilma, kan je ontdooien als je stijf staat van de spanning? Nee, dan ontspan je natuurlijk. Door al dat drama wist dat arme meisje het verschil even  niet meer 😉