#353 Bonnie en Clyde

Natuurlijk herken ik hem direct. Zijn blonde krullen, die nonchalante houding. Onwillekeurig maakt mijn hart een sprongetje. Al die jaren hebben niets afgedaan aan de aantrekkingskracht die ik vanaf het eerste ogenblik voor hem voelde.
'Bonnie!' Hij staat op van zijn stoel en wenkt me naar zijn tafeltje, een brede glimlach om zijn mond.
'Clyde, hoi'. Ik speel het spel automatisch mee, negeer een lichte misselijkheid en ga zitten op het stoeltje tegenover hem.
'Wat een verrassing meisje! Ik dacht dat je van de aardbodem verdwenen was.'
Bas straalt en pakt over de tafel heen mijn handen vast.
'Waar heb je al die tijd gezeten? Ik heb mijn partner in crime gemist!'
Heel even lijkt hij te schrikken van zijn eigen woorden, maar hij herstelt zich razendsnel.

'De Bonnie en Clyde van de Achterhoek.'
Bas knipoogt en zijn ogen fonkelen ondeugend. Net als toen, net als 15 jaar geleden. Hij was rebels, wild en trok zich niets aan van de regels. Ik was naïef, verliefd en overdonderd door de vrijheid die hij met liet zien.

'Weet je nog, in het pashokje van de Bijenkorf?' Bas wrijft met zijn duim over mijn vingers.
Ik trek mijn handen terug en leg ze in mijn schoot.
Dan valt me de helm op, die in de lege stoel naast me ligt.
'Rijd je nog steeds motor?'
Bas knikt terwijl hij de ober wenkt.
'Wat wil je drinken meisje?'
'Thee graag.'
Hij kijkt me schuin aan en trekt één wenbrauw op.
'Geen witte wijn?'
'Nee. Niet meer sinds...'
'Dan een thee voor Bonnie' onderbreekt hij mijn zin. Ook de ober krijgt een knipoog.

'Maar vertel Bonnie, waar heb je al die tijd gezeten? Getrouwd, kinderen?'
Ik schud mijn hoofd en weer voel ik me misselijk. 
Hoe kan hij hier zo ontspannen over koetjes en kalfjes praten. Hoe kan hij geen spat veranderd zijn, na wat er is gebeurd?
'Ik werk bij de rechtbank.' Meer krijg ik niet over mijn lippen.
Bas fluit. 'Zo zo, Bonnie. Goed voor jou.'
Er valt een ongemakkelijke stilte. Hij strijkt door zijn krullen. Ik herinner me dit gebaar. Even ontdooi ik.
'En jij?'
'Ik heb mijn camerawerk, mijn reizen en mijn scharrels.' Weer die knipoog.

'Bas, ik...'
'Een thee.' De ober zet een glas dampend water voor me neer. Daarna een doosje met de theezakjes.
'Bedankt, mompel ik en wacht totdat hij weer buiten gehoorsafstand is.
'Bas, ik ga me aangeven.'
Bas verschuift zijn stoel. Leunt voorover.
'Ben je gek geworden?' sist hij. 'Het is 15 jaar geleden; het was een ongeluk!'
Tranen van frustratie vullen mijn ogen.
'Het beheerst mijn leven. Ik moét het vertellen. Begrijp je dat dan niet?'
Mijn handen trillen en het lijkt alsof ik geen adem krijg, maar ik ga verder.
'Iedere dag wou ik dat we gestopt waren. Dat we omgekeerd waren en haar geholpen hadden. 112 hadden gebeld.'
'We hadden gedronken, Marly.' Het is de eerste keer dat hij me bij mijn echte naam noemt. 'Jezus, ik had mijn motorrijbewijs niet eens. Het zou onze toekomst hebben verwoest.'
Ik kijk hem aan. Verslagen.
'Maar zie je het dan niet, Bas? Ik bén verwoest.'